กุ้ยหนิงอันดูแววตาของพ่อเหมือนจะมีประกายความดีใจที่ได้ช่วยครอบครัวของน้องชาย ในเมื่อครอบครัวของเธอไม่ได้ลำบากเหมือนก่อนหน้านี้ ทำไมจะช่วยบ้านอาสามไม่ได้ อีกทั้งเธอไม่ได้ให้เงินโดยเปล่าประโยชน์เสียหน่อย อย่างน้อยบ้านอาสามยังคงทำงานให้กับเธอ
“ขอบใจมากนะอันอัน ที่ไม่ทิ้งอาสาม”
“คิดมากไปทำไมคะพ่อ เดี๋ยวพ่อเรียกอาสามมากินอาหารที่บ้านเราก็แล้วกัน จะได้คุยเรื่องงาน ทำงานก่อสร้างมันเหนื่อยนะคะ ดูสินั่นมีทั้งอาสะใภ้และน้องทั้งสองคนช่วยกันทำงาน”
เธอมองว่าเด็กอายุสิบหกสิบเจ็ดควรจะได้เรียนหนังสือ อีกอย่างกุ้ยอิ๋งอิ๋งอายุเท่ากับน้องชายฝาแฝดของเธอ ควรจะได้เรียนและพักผ่อน ไม่ใช่วันหยุดต้องมาช่วยพ่อแม่ขนดินขนทรายหาเงินเช่นนี้ จนลืมไปว่าร่างนี้ก็อายุเพียงสิบเจ็ดสิบแปดปีเท่านั้น
เมื่อสองพ่อลูกปรึกษากันเรียบร้อย จึงเดินกลับเข้าบ้านของตนเอง
หลังจากที่กุ้ยหนิงอันและนางจางหานทำอาหารเสร็จแล้ว กุ้ยจื่อหลงจึง
