คนที่ไม่อยากเจอ
641 คำ
บ้านครอบครัว เกษมกิตติ
งานวันเกิดของคุณป้าแม่ของสองถูกจัดขึ้นที่บ้านของครอบครัวเกษมกิตติ มีแขกคุณหญิงคุณนายมาร่วมในงานมากมาย เพราะครอบครัวของสองเปิดบริษัท 12 จิวเวอร์รี่ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ จึงมีแขกมาร่วมอวยพรในวันเกิดของป้าสรกันอย่างมากมาย
ฉันเดินเข้ามาในงานพร้อมกับคุณแม่ของฉัน สองหันมาเห็นพวกเราจึงเดินตรงมาหาที่ฉันกับแม่ด้วยใบหน้าที่ดูยิ้มแย้มแจ่มใส
“สวัสดีค่ะอาภา วันนี้อาภาสวยจังเลยนะคะ”
สองยกมือไหว้แม่ของฉัน พร้อมทั้งชมแม่ของฉันจนท่านยิ้มอย่างชอบใจ
“ปากหวานจริงๆเลยนะเราเนี้ย อาไม่ได้เจอสองตั้งนานสวยขึ้นเหมือนกันนะเราอะ”
“อาภาอะ สองก็สวยมาตั้งนานแล้วนะคะ ไม่ได้เพิ่งจะมาสวยสักหน่อย”
ฉันกับแม่ยิ้มชอบใจที่สองพูดพร้อมกับทำหน้าตาบูดบึ้ง จนแม่ของฉันต้องเดินเข้าไปโอบเพื่อให้สองให้งอน
“สองล้อเล่นนะคะ…ใครจะไปสวยสู้ลูกสาวสุดสวยของอาภาได้ละคะ อยู่ที่นู้นนะคะมีแต่ฝรั่งมาตามจีบทุกวันจนสองละอิจฉาจริงๆ”
“จริงหรอ..? พิมไม่เคยเห็นเล่าให้แม่ฟังเลย”
“มานี่ค่ะ เดี๋ยวสองเล่าให้ฟังเอง”
“ยัยสอง..”
สองจับมือแม่ฉันเดินลากเข้าไปในงานโดยไม่สนใจฉันเลย ยัยนี่นะไว้ใจไม่ได้เลยจริงๆ
ฉันเดินตามสองมาก็คอยสาดส่องสายตามองหาใครบางคน หวังว่าเขาจะไม่ม่งานนี้นะ
“นี่พิมใช่มั้ยลูก หนูสวยมาก…สวยจริงๆ หนูโตขึ้นเยอะจนป้าจำแทบไม่ได้เลยนะ”
ฉันเดินเข้ามาในงานพร้อมกับยกมือไหว้ทั้งคุณลุงและคุณป้าพ่อกับแม่ของสอง คุณป้าจึงเดินเข้ามากอดทักทายฉันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“หนูหายหน้าหายตาไปนานมาก ป้านึกว่าหนูลืมป้าไปแล้วสะอีก นี่ถ้าแม่หนูไม่พาหนูมาวันนี้ เจอกันข้างนอกป้าก็คงจำหนูไม่ได้แน่ๆ”
“แม่คะชมแต่ยัยพิมอยู่ได้ แล้วสองละ สองก็สวยนะ”
“สวยซิ สวยมาก ลูกสาวแม่สวยอยู่แล้ว”
ยัยสองทำหน้าบึ้งตึงงอนๆใส่คุณป้าจนทุกคนต่างก็ยิ้มชอบใจกับใบหน้ากับเธอ
กริ๊งงง กริ๊งงง>>.
หลังจากที่พวกเราคุยกันมาได้สักพัก กรก็โทรเข้ามาหาฉัน
“พิมขอตัวออกไปรับโทรศัพท์สักครู่นะคะ”
ฉันเดินออกมาคุยโทรศัพท์กับกรนอกงาน กรก็กลับมาเมืองไทยพร้อมกับฉันเหมือนกันเรานัดกันว่าจะไปเที่ยวทะเลด้วยกัน เราคุยโทรศัพท์กันได้สักพักสองก็มาเรีกฉันเข้าไปในงานฉันจึงต้องวางสายจากกร จนใกล้จะถึงเวลาเป่าเค้กของคุณป้าแล้ว สองเดินไปดับไฟแล้วทุกคนในงานต่างช่วยกันร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้คุณป้ากันเสียงดัง
ฉันหันไปเห็นแสงไฟจากเค้กวันเกิดกำลังเดินเข้ามาใกล้ๆ โดยมีใครสักคนหนึ่งเป็นคนถือเข้ามาซึ่งคนนั้นไม่ใช่สองแน่ๆ ฉันมองไม่เห็นหน้าเพราะมันมืดมาก จนเพลงแอปปี้เบิร์ดเดย์ที่ทุกคนร้องใกล้จบลง ฉันเพ่งมองไปที่คนที่ถือเค้าเข้ามาให้คุณป้าตรงหน้าจนในที่สุดคุณป้าก็เป่าเค้ก แล้วไฟก็ติดขึ้นจนสว่าง ทุกคนในงานต่างยืนปรบมือพร้อมกันลั่นห้อง แต่คนที่ยืนอยู่ข้างๆคุณป้าตอนนี้ทำให้ฉันตัวแข็งไปขยับตัวไม่ได้เลยจริงๆ
“สุขสันต์วันเกิดครับแม่”
- ผู้เขียน
