คุณหมอตัวประกอบขอเป็นพระเอก

Chapter 23

Chapter 23

พิภพไม่ได้นิ่งเฉยกับปัญหาของฟาร์ม พอถูกลูกสาวต่อว่าในเรื่องความผิดพลาดของเจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคล ไม่ตรวจสอบประวัติพนักงานให้ดี จึงกลายเป็นเรื่องใหญ่ตามมาทีหลัง ความเสียหายตอนนี้ตีเป็นมูลค่าไม่ได้ เขายังเอาแต่โมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงไอ้หมอหมาจนไม่เป็นอันทำอะไร!

แต่เป็นเพราะว่าแฟนหนุ่มของลูกสาวซึ่งเขาไม่ยอมรับ ไม่มองหน้า ไม่รับไหว้มาส่งเจ้าตัวถึงบ้านตรงเวลา ไม่มีมืดค่ำเขาเลยทำเมินเฉยไปเสีย ด้วยตั้งใจว่าจะจัดการกับเรื่องนี้ทีหลัง

ในช่วงบ่ายหลังเสร็จธุระกับวิศวกรและสถาปนิกที่เพิ่งร่างแผนงานเสร็จ หญิงสาวในความดูแลอีกคนกำลังนั่งรออยู่ในห้องรับแขก พิภพมาถึงแล้วเขาก็ก้าวไปหาคนที่ยกมือประนมไหว้อย่างนอบน้อม

“สวัสดีค่ะ อาภพ” ขณิกาทักทายผู้ใหญ่ด้วยรอยยิ้มเช่นเคย โดยไม่ได้รู้ว่ารอยยิ้มบนวงหน้าตรึงดวงตาคู่คมไว้ให้ยากจะละวางไป เขาก็คงจะต้องรับไหว้อย่างไม่พอใจนัก

“ไหว้พระเถอะ พาย วันหลังไม่ไหว้ อาก็ไม่ว่านะ”

“ไม่ได้ค่ะ พ่อพายสอนมาดี พายมาช้าไปนิด ขอโทษทีนะคะ” ตอบแล้วก็ฉีกยิ้มร่าเริงให้หนุ่มรุ่นพ่ออีกรอบ ขณะที่เขาเพียงเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“อาคงต้องรบกวนเราหน่อย อามีเอกสารสำคัญให้พ่อ พายส่งให้ถึงมือพ่อ ห้ามฝากใครทั้งนั้นนะ ตามอามา... ของอยู่ในห้องทำงาน”

“ค่ะ อาภพ” รับคำแล้วเธอก็ก้าวตามร่างสูงในเสื้อยืดเปียกชุ่มเหงื่อ กางเกงเข้ารูปทรงสำหรับขี่ม้า ดวงตาคู่สวยจับจ้องอยู่กับแผ่นหลังกว้างของหนุ่มใหญ่ที่ไม่ได้ดูแก่เหมือนผู้ชายอายุห้าสิบเลย จนถึงห้องทำงานกว้างขวางในชั้นสองของบ้าน พิภพจึงละฝีเท้าให้ลง เดินตรงไปที่โต๊ะทำงาน

ห้องนี้ไม่ได้รับอนุญาตให้ใครเข้ามาแม้แต่แม่บ้าน มีแค่อริสากับขณิกาเคยเข้ามาอยู่ครั้งหนึ่ง เรื่องทำความสะอาดเจ้าของบ้านจะเป็นคนทำทุกอย่างเอง

เสียงประตูห้องที่ปิดลงตามด้วยเสียงโทรศัพท์ดังเตือน เป็นโทรศัพท์ของขณิกา เธอหยิบมือถือขึ้นมา สะบัดปลายนิ้วพิมพ์ตอบไว ๆ โดยที่อีกคนคงไม่รู้ว่าเธอแชทอะไรกับใคร...

กระทั่งสายตาละจากจอสี่เหลี่ยมบังเอิญสบเข้ากับดวงตาคู่สีดำสนิทคมกริบ รอยยิ้มถึงได้เลือนหายไปจากวงหน้างาม

“คุยกับใครน่ะ?”

ขณิกาอยากรู้นักว่าเขาจะว่ายังไง กลอกตาไปมาด้วยมีเจตนาบางอย่าง “อืม... ผู้ชาย... คุย ๆ กันไป ดูกันไปตามความเหมาะสม พ่อรับรู้ พ่อเป็นคนแนะนำให้พายรู้จักพี่ธาม”

โทสะลูกใหญ่ผุดวาบขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล สีหน้าของหนุ่มวัยห้าสิบสองเปลี่ยนจากนิ่งขรึมเป็นโกรธจัด ทว่าความเป็นผู้ใหญ่เขาพยายามที่จะเก็บมันไว้

“พาย... วันนี้ไม่ต้องกลับ อยู่ที่นี่กับอา ใครจะมากินข้าวก็พามากินที่นี่ ลุงอ้วน พ่อครัวอาไม่ได้ลาหยุด ทำให้กินได้ทุกอย่าง”

“ทำไมคะ พายถามเหตุผลได้ไหม?” ในน้ำเสียงจริงจังต่างจากผู้หญิงขี้เล่นโดยสิ้นเชิง เธอเม้มริมฝีปากเข้ากันแน่น เช่นที่รอคำตอบของเขามาเนิ่นนานถึงกระทั่งตอนนี้เธอก็ยังรอ

ใบหน้าหล่อเหลาเครียดขึ้งบึ้งตึงเบือนไปทางหน้าต่างบานใหญ่ พิภพมักโยนความสับสน วุ่นวายใจออกไปเสมอ

แม้ว่าเขาจะอายุห่างจากเธอมากเขาก็เป็นผู้ชายเพียงคนเดียวในชีวิตขณิกา ถึงเธอจะมีธุระหรือกลับไปจัดการงานบริษัทของตัวเองที่กรุงเทพฯ ยุ่งวุ่นวายสักแค่ไหน ไม่มีสักวันที่จะไม่ส่งเสียงหวานมาตามสายหรือส่งข้อความหา

เป็นความสัมพันธ์ที่ไม่มีใครจำเป็นต้องพูดอะไร... มีแค่สายตาที่มองกัน...

“อาภพหลบหน้าพายทุกครั้ง ทำไม? ไหนอาภพว่าเป็นผู้ใหญ่ พายแน่ใจว่าผู้ใหญ่เขาไม่ทำกัน พายอายุเท่านี้พายยังไม่เคยหนีหน้าใคร” ขณิกายกข้ออ้างที่เขาเคยปฏิเสธเธออย่างไร้เยื่อใยคือเป็นผู้ใหญ่เป็นอา หัวใจของชายผู้สูญเสียภรรยาอันเป็นที่รักไปเหมือนถูกจองจำไว้ไม่ให้รักใครหรืออย่างไรไม่รู้ได้

ในความเงียบของห้องที่ตกแต่งหรูหราด้วยงานเฟอร์นิเจอร์ไม้เก็บเสียงได้ดี เธอยกสายคุยสั้น ๆ ไม่กี่คำ “เจอกันค่ะพี่ธาม เดี๋ยวพายไปหา”

แววตาคู่หวานคมไหวระริกเลื่อนกลับมายังดวงตาคู่กลมโตที่จับจ้องเขาอย่างไม่ละวางแม้วางสายไปแล้ว เขาไม่อยากเสียขณิกาให้ใคร ไม่ว่าเรื่องระหว่างเขากับเธอที่อายุห่างกันถึงยี่สิบหกปีจะเป็นไปได้หรือไม่ได้

“พาย.. อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม? พายจะมาประชดอะไรอา”

“พายเป็นยังไงคะ? พายไปหาใครมันเป็นเรื่องของพายอยู่แล้ว อาภพนั่นแหละเป็นอะไร?” ในหน้าตาใสซื่อแสร้งว่าไม่รู้ คุณอาแค่ทำในแบบเดียวกัน หยุดยืนตรงข้ามกันกับหญิงสาวใบหน้าสดสวย เพื่อก้มลงบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“อาเป็นอาพายไง... อาไม่อยากให้พายไป วันนี้อยู่เป็นเพื่อนอานะ... ไปเที่ยวฟาร์มกัน”

“ไม่ค่ะ พายไม่อยากนับญาติกับอาภพแล้วค่ะ วันนี้ถ้าพายอยู่ พายจะไม่เป็นลูกหลาน แต่ถ้าพายไป พายจะไม่กลับมาให้อาภพเห็นหน้าอีก” เสียงหวานสั่น ขณิกาหมดความอดทนที่ทนมานานเกินพอ เรียวปากบางเม้มเข้าหากันแน่นแล้วคลายออก “พายรักอาภพ...”

หัวใจชายแกร่งวูบไหวกับความบอกรักที่ทำให้เขาชะงักนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยคำตอบที่เขาเคยตอบหญิงสาว

“อาแก่กว่าพายตั้งเยอะ อาเป็นรุ่นน้องของพ่อเรา อาทำแบบนั้นไม่ได้ อา... รักพายไม่ได้” เสียงทุ้มขาดช่วงไป

ทำร้ายคนฟังได้อย่างเจ็บแสบ น้ำหยดใสไหลพรากจากดวงตาคู่สวยลงอาบแก้มเนียน หากแต่เธอยังคงฝืนที่จะเปล่งเสียงออกจากลำคอจุกตัน

“ค่ะ... อาภพ ถ้าอาภพต้องการแบบนั้น พายจะพยายามเข้าใจ ต่อไปนี้พายจะไปไหน ทำอะไร หรือพายจะไปนอนกับผู้ชายที่ไหน อาภพไม่ต้องมายุ่งกับพาย พายยินดีจะหายไปเฉย ๆ จากชีวิตอาภพ ฝากลาพี่อริสด้วยค่ะ พายลา”

หัวใจชายหนุ่มกระตุกวูบกับคำพูดของหญิงสาวที่กำลังจะไปจากเขา ขณิกายกมือไหว้ลาอย่างมีมารยาท แม้ไม่สามารถหักห้ามน้ำตาแห่งความโศกเศร้าไม่ให้รินไหล สองขาไร้เรี่ยวแรงพาร่างกายออกจากห้องไป

คนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังคงไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้น สองขาก้าวพรวดวิ่งตามไป ตวาดเรียกไล่หลังตาม “พาย...! กลับมาคุยกับอาก่อน พาย...”

เจ้าของบ้านจากไปโดยไม่รู้ว่ามีสุนัขตัวหนึ่งซ่อนตัวอยู่...

เจ้าที่รักเต็มใจที่จะตามคำสั่งของเจ้านายคนใหม่เป็นอย่างดี มันสนิทกับคุณหมอใจดี ชอบเล่นกับมันกว่าใคร ยังมีขนมมาฝากทุกครั้งที่พบหน้ากัน ถึงพักหลัง ๆ มาแม่อาจลืมมันบ้างเพราะไปนัวเนียอยู่กับนายคนนี้ มันก็คิดในแง่ดีว่ามันได้รับความรักจากคนอีกหนึ่งคน มันจะได้รับอ้อมกอด และขนมอร่อย ๆ จากเขาแน่ ๆ

ในบ้านหลังนี้ สุนัขอย่างมันไม่เคยได้รับความรักจากใครนอกจากอริสากับลุงเกษม แม้กระทั่งพิภพเองที่เป็นคนรักม้ากลับไม่ชอบหมา ตัวเขายังมีปัญหาเรื่องปอด จึงต้องระมัดระวังเรื่องขนที่ร่วงหล่นมากมายเต็มบ้าน ถึงจะมีแม่บ้านคอยดูแลทำความสะอาดเป็นอย่างดี ขนสีทองสลวยของมันดันกวนใจเขาได้เสมอ

เจ้าของบ้านยังห้ามไม่ให้มันนอนบนโซฟา ที่นั่ง ที่นอนของทุกคน ครั้งหนึ่งมันเคยขึ้นไปเกลือกกลิ้งบนเตียงเจ้าของบ้าน มันก็ถูกโยนฝ่าอากาศออกมา หากว่ามันซุกซนหรือกระโดดน้ำในสระ มันจะถูกดุและอาจถูกขังเอาไว้ให้อยู่แต่ในห้องของมัน ในเวลาที่แม่ของมันไม่อยู่มันคงทำได้แค่รอ...

           ตามสัญชาตญาณของสัตว์ สามารถรับรู้ได้ว่าใครรัก และมีเมตตาต่อมัน แม้ว่าโกลเด้นรีทรีฟเวอร์จะผูกมิตรกับคนไปทั่ว

           มันชอบคุณหมอไอศูรย์มาก... เรียกได้ว่าเป็นคนพิเศษ

เจ้านายคนนี้สั่งให้มันทำอะไร มันก็คงจะทำ ไม่ต้องพูดถึงเวลาที่มีผลตอบแทนอย่างสมน้ำสมเนื้อ

“เอ้า... ที่รัก...” ขนมรสเนื้อชิ้นเล็กในมือหนาถูกยื่นให้ถึงปากเจ้าสุนัขที่เขมือบมันเข้าไปอย่างตะกละตะกลาม ร่างสูงในเชิ้ตทำงานเรียบร้อยนั่งยองลง ลูบไล้ขนสีทองบนศีรษะของมันด้วยแววตาอ่อนโยน

“พาพ่อไปหาแม่เร็ว... ห้องแม่อยู่ไหน? ห้องแม่น่ะ... ไป” ในน้ำเสียงกึ่งสั่ง แววตาคู่คมเป็นประกายวิบวับ เจ้าสุนัขเข้าใจคำว่า ‘ห้องแม่’ มันก็เดินนำหน้าไป