บทที่11
ปัญหาของเพียว
บริษัทนำเข้ารถยนต์ประเทศญี่ปุ่น
ฉันเดินลงมาจากรถของเพียวท่ามกลางสายตาของพนักงานในบริษัท การมาอยู่ที่นี่ฉันไม่มีเพื่อนเลยเพราะเพียวไม่เคยพาฉันไปรู้จักกับใครทำงานก็อยู่ห้องเดียวกับเขาแม้แต่ทานอาหารก็สั่งให้คนเอาขึ้นไปให้ ทั้งบริษัทจะไม่ชอบขี้หน้าฉันก็คงไม่แปลก
"เป็นผู้ช่วยก็ดีนะได้งาน ได้เงิน ได้เสียตัวด้วย"
เสียงเปรตดังมาจากกลุ่มพนักงานที่ซุบซิบกันอยู่ฉันเดินมาชงกาแฟให้เพียวเลยหันไปยิ้มหวานให้พวกเธอ
"ก็ดีกว่าทำงานเป็นฝ่ายขายทั้งชีวิตก็คงเป็นได้แค่นี้" ว่าจบก็เบะปากใส่พวกนางไปหนึ่งที ลำไยมากพวกปากไม่มีหูรูด
จะว่าไปวันนี้ข่าวแว่วๆมาว่าแม่ของเพียวจะมาฉันเองก็แอบหวั่นใจเหมือนกัน ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นอีก
"เพียวหมิวเป็นยังไงบ้างเหรอ ใกล้หายหรือยัง"
"ไม่รู้เหมือนกันเราไม่ได้ตอบใครเลย ไอ้เก้าก็ไม่ตอบไม่รู้จะคุยอะไรเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้วถ้าเกิดเราหรือเฟย์เปลี่ย
