EPISODE2{100%}
3238 คำ
อิ้งเดินลงมาสบทบกับเพื่อนที่จองโต๊ะรออยู่ด้านล่าง มาถึงร่างบางก็ออกลีลาเย้ายวนโยกย้ายร่างกายเพรียวบางตามจังหวะดนตรีทันที มือข้างขวาถือแก้วที่เพิ่งเติมแอลกอฮอล์ราคาแพงลงไป ผ่านไปไม่กี่นาทีอิ้งก็จิบมันซะจนเหลือแต่แก้วเปล่า แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เจ้าของแก้วในมือรู้สึกมึนงงเลยแม้แต่น้อย คงเป็นเพราะอิ้งเที่ยวทุกคืนดื่มทุกวัน จนแอลกอฮอล์ทำอะไรเจ้าของร่างกายบอบบางร่างนี้ไม่ได้แล้วมากกว่า
“ได้มาไหม” เจ้ามือของค่ำคืนนี้อย่างอิ้งรีบขยับตัวเข้าไปกระซิบถามเพื่อนสนิทที่เพิ่งจะเดินทางมาถึง ‘ทีม’ ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนตัวสวย ก่อนจะยัดขวดใสที่บรรจุของเหลวสีขุ่นใส่มือคนเอาแต่ใจ
ความจริงเขาควรมาถึงร้านนี้ตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อนด้วยซ้ำ ถ้าหากคนตรงหน้าไม่ส่งข้อความให้เขาไปจัดการหาของบางสิ่งมาให้ และมันโคตรจะเป็นของที่เสี่ยงสำหรับนายแบบมีชื่อเสียงอย่างเขาเลย เกิดมีคนเห็นแล้วถ่ายรูปเอาไปโพสต์ อนาคตเขาดับแน่
“แทนที่มึงจะใช้คนอื่นไปเอาดันใช้กู เกิดมีคนแอบถ่ายหรือเอาเรื่องกูไปประจานใครจะรับผิดชอบ”
“นิดๆหน่อยๆก็ทำให้เพื่อนหน่อยเถอะ อีกอย่างมึงก็อยู่แถวนั้นพอดีตอนกูทักไป”
“อิ้งนั่นมันยาปลุกเซ็กส์หนิ มึงให้ไอ้ทีมเอามาทำไม” ซันแย่งเอาขวดใสในมือของอิ้งมาดู ทุกคนในกลุ่มของอิ้งรู้จักยาชนิดนี้กันดี เพราะมีคนรู้จักของคนในกลุ่มแอบลักลอบมันเข้ามาปล่อยตามสถานบันเทิงบ่อยๆ เพียงแต่พวกเขาไม่เคยมีใครใช้ยาพวกนี้ทำเรื่องไม่ดีกันเลยสักครั้ง และดูท่าคืนนี้อิ้งจะทำเรื่องไม่ดีโดยใช้ยาในขวดนี้แน่
“เอามาใส่ให้คุณมาเฟียดื่มไง” อิ้งตามอย่างไม่แยแสเท่าไร แล้วชิงแย่งยาขวดนั้นกลับมาไว้ในมือ
“มึงจะบ้าหรอ! นั่นคุณมาเฟียเลยนะ”
“แล้วไง ก็กูอยากได้เขาจะให้กูทำไง ทุบหัวลากกลับบ้านรึไงซัน?” คำตอบที่แสนจะกล้าได้กล้าเสียของเพื่อนตรงหน้าทำซันแทบจะเป็นลม
เพราะรู้ดีว่าต่อให้พูดโน้มน้าวยังไง อิ้งก็ไม่มีทางปล่อยยาในมือทิ้งลงถังขยะ จะทิ้งก็คงทิ้งลงปากของคุณมาเฟียเท่านั้นแหล่ะ คนที่ตัวบางไม่ต่างกันรู้สึกเป็นห่วงทั้งเพื่อนสนิททั้งคนด้านบน คนหนึ่งก็เอาแต่ใจอารมณ์ร้ายจนไม่มีใครกล้าขัด ส่วนอีกคนก็ชื่อเสียงโด่งดังว่าอันตรายข้ามประเทศ
อิ้งคงไม่หยุดแน่ ถ้าหากเขายังไม่ได้ครอบครองผู้ชายร่างสูงที่ทรงอำนาจด้านบน ส่วนมาเฟียก็คงไม่มีทางยอมให้คนที่เด็กกว่าทั้งอายุและประสบการณ์เอาชนะได้ง่ายๆ ซันก็มองไม่ออกเหมือนกันว่าครั้งนี้ใครจะเป็นฝ่ายชนะหรือจะเจ็บหนักเอาทั้งคู่
“แต่มึงเพิ่งเจอเขา”
“มึงฟังกูนะซัน” อิ้งเก็บยาใส่เข้ากระเป๋า สองมือนุ่มนิ่มจับยึดบ่าบางของเพื่อนสนิทเอาไว้ “อยากได้ก็คืออยากได้อะมึง ไม่เกี่ยวหรอกว่าจะเจอกันนานไม่นาน เอาเป็นว่ากูรู้สึกอยากได้มาเฟียมาเป็นของกู มึงรู้แค่นั้นก็พอแล้ว”
คนเอาแต่ใจไม่รอให้ซันได้ตั้งคำถามหรือพูดให้เขาล้มเลิกความตั้งใจ เมื่อพูดจบอิ้งก็โบกมือลาเพื่อนตรงหน้า แล้วปลีกตัวเดินหลบเข้ามายังพื้นที่หลังร้านที่จัดไว้สำหรับพนักงาน แต่ก็ไม่มีพนักงานคนไหนกล้าบอกร่างบางให้ออกไปจากบริเวณนี้สักคน ซ้ำยังเบี่ยงตัวหลบมุมแหวกทางให้แขกประจำของร้านเดินเข้าไปอีกต่างหาก
ร่างเพรียวบางถือวิสาสะเปิดเข้ามายังห้องของผู้จัดการเอ ซึ่งบุคคลที่เขาต้องการพบตัวก็กำลังก้มหน้าตรวจรายงานบางอย่างอยู่ สมุดเช็กเล่มบางที่มีลายเซ็นของเจ้าของบัญชีเซ็นไว้รอถูกวางลงบนโต๊ะทำงาน แล้วเลื่อนเข้าไปแทนที่แฟ้มรายงานกองใหญ่
“คุณอิ้งต้องการให้ทางร้านบริการอะไรเป็นพิเศษครับ” เอมองดูเช็กที่เว้นว่างช่องตัวเลข แล้วเงยหน้าถามแขกคนสำคัญของร้าน คนถูกถามกระตุกยิ้มร้ายแล้วเลื่อนขวดยาในมือส่งไปให้คนที่ตั้งคำถาม เพียงแค่เอได้เห็นขวดยาเขาก็รับรู้ได้ทันที ว่าเรื่องที่คนตรงหน้าต้องการให้ทำคงหนีไม่พ้นเรื่องของผู้ชายทรงอิทธิพลอย่างคุณมาเฟียเป็นแน่
“คุณอิ้งคงไม่ได้หมายถึง…”
“ครับ ผมหมายถึงให้เอายานี่ใส่ให้คุณมาเฟียดื่ม ใส่ให้หมดขวดไปเลยได้ยิ่งดี”
คนได้ยินความต้องการถอนหายใจหนัก เอส่ายหน้าแล้วส่งขวดยาคืนให้เจ้าของ สิ่งที่เด็กผู้ชายร่างบางตรงหน้าต้องการไม่ต่างอะไรกับเอาชีวิตและงานของเขาไปวางไว้บนเส้นด้ายบางๆ ที่มันพร้อมจะขาดแล้วพาเขาดำดิ่งสู่หุบเหวลึก
“คุณอิ้งก็รู้ว่าคุณมาเฟียมีอิทธิพลขนาดไหน ทางร้านเราต้องแย่แน่”
“แล้วคุณผู้จัดการคิดว่าถ้าไม่ทำแล้วมันจะไม่แย่เหรอครับ ถ่วงน้ำหนักให้ดีๆนะว่าระหว่างผมกับคุณมาเฟียใครจะทำให้คุณแย่ก่อนกัน”
แน่นอนว่าสิ่งที่อิ้งพูดมันไม่ใช่แค่คำขู่ คนตัวบางพร้อมจะสั่งให้คนในตระกูลมาถล่มร้านนี้ให้เละเป็นจุนทันที ถ้าคนตรงหน้าเอ่ยปากปฏิเสธ และจะตามบี้ตัวคุณผู้จัดการคนนี้ให้หมดหนทางทำกิน ถ้าเอลองคิดไตร่ตรองดีๆก็จะคิดได้ว่านาทีนี้ควรเลือกทำตามใจใคร อย่างน้อยคุณมาเฟียก็น่าจะมีเหตุผลมากกว่าเด็กช่างเอาแต่ใจ คงไม่ตัดสินใจทำอะไรตามอำเภอใจแบบอิ้ง
“ครับคุณอิ้ง”
“ก็แค่เนี่ย” อิ้งหยิบเอาปากกาออกมาใส่ตัวเลขหลายหลักลงไปในเช็กที่เว้นว่างไว้ ด้วยอารมณ์ที่ดีมากกว่าตอนเดินเข้ามา "แค่ใส่ไปในเครื่องดื่มให้หมดขวดก็พอส่วนที่เหลือผมจัดการเอง แล้วอีกอย่าง…ไม่ต้องกลัวไปหรอกคุณผู้จัดการ ผมไม่ปล่อยให้คุณตายหรอก อย่าลืมสิว่าผมเป็นใคร”
เด็กผู้ชายอายุยี่สิบตรงหน้าของเขาเป็นถึงทายาทคาสิโนอันดับหนึ่งของประเทศนี้เลยนะ บารมีและชื่อเสียงกว้างขวางไม่ต่างจากคนที่เอกลัวเลยสักนิด แถมนิสัยบางอย่างอาจจะน่ากลัวกว่าคนที่ชื่อว่ามาเฟียด้วยซ้ำไป เช่น…
ต้องได้ทุกอย่างที่อยากได้!
อิ้งกลับมารวมตัวกับเพื่อนอีกครั้งด้วยใบหน้าอารมณ์ดี รอเวลาให้ยาที่เขาเสียเงินไปหลายหลักเริ่มออกอาการ ริมฝีปากบางเหยียดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เมื่อเห็นว่าเลขาส่วนตัวของมาเฟียเดินแหวกทางให้ผู้เป็นนายลงมาจากชั้นบน และดูท่าจะเดินไปทางห้องน้ำในร้าน ซึ่งเจ้าแผนการอย่างอิ้งดันอยู่ทางใกล้ห้องน้ำซะด้วยสิ!
“เจอกันอีกแล้วนะครับคุณมาเฟีย” คนถูกทักทายตวัดสายตาเย็นชาใส่เจ้าของเสียงใส อิ้งส่งยิ้มสวยให้กับคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ด้วยใบหน้าแดงก่ำ ตามเส้นผมสีเข้มชื้นไปด้วยเหงื่อ และจังหวะหายใจที่หนักผิดปกติ
มาเฟียเดินผ่านเจ้าของเรือนร่างนุ่มนิ่ม ที่นั่งห้อยขาอยู่บนเคาน์เตอร์ล้างหน้าราวกับภายในห้องน้ำนี้มีแค่เขาเพียงคนเดียว ร่างสูงหยุดอยู่เกือบจะด้านในสุดของห้องน้ำ มือใหญ่ยื่นออกไปเปิดก๊อกน้ำตรงหน้าแล้ววักน้ำขึ้นมาลูบไปตามใบหน้าที่เห่อร้อน เขาโตจนอายุใกล้จะเลขสามขนาดนี้แล้ว ไม่มีทางที่จะไม่รู้ว่าตัวเองไปโดนอะไรมาทำไมถึงมีอาการแบบนี้ คงหนีไม่พ้นคนที่อยู่ไม่ไกลจากเขาหรอก ต้องเป็นฝีมือคนที่เด็กกว่าคนนี้แน่ๆ!
อึก!
คนร้อนผ่าวไปทั้งกายปลดกระดุมเสื้อออกจนถึงกลางอก เปิดเอาน้ำเย็นขึ้นมาลูบไปตามผิวกายร้อนระอุ และมันยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น เมื่อคนที่เคยนั่งอยู่ห่างจากเขาได้เดินเข้ามาประชิดคลอเคลียอยู่ข้างกาย
“ร้อนเหรอครับ” อิ้งถาม คนตัวเล็กเขย่งปลายเท้าเพื่อให้ริมฝีปากอยู่ใกล้ตำแหน่งใบหูสีแดง แล้วกระซิบถามด้วยเสียงแหบทุ้มแสนจะเซ็กซี่ มือนุ่มนิ่มก็ลูบไล้ไต่ระดับจากแขนขึ้นไปหาบ่ากว้าง ที่เชิญชวนให้เอาใบหน้าเข้าไปซบ
“อิ้งช่วยเอาไหมครับ”
“หึ!” มาเฟียหัวเราะในลำคอ ร่างสูงกัดฟันข่มอารมณ์แน่นจนเห็นสันกรามที่สั่น “คุณว่างมากหรือไง”
“ถ้าคุณอยากรู้ก็อยู่กับอิ้งทั้งคืนสิครับ จะได้รู้ว่าว่างหรือเปล่า แต่ถ้าเราได้อยู่กันสองต่อสองอิ้งว่า…น่าจะยุ่งจนแทบไม่ได้พักหายใจเลยแหละครับ”
ผลั่ก!
ใบหน้าสวยนิ่วลงเล็กน้อยเมื่อถูกคนตัวใหญ่กว่าผลักให้ออกห่าง แผ่นหลังบางกระแทกเข้ากับเคาน์เตอร์ล้างหน้าด้วยแรงที่ไม่มากนัก แต่ก็น่าจะทำให้หลังขาวๆขึ้นรอยช้ำเขียวได้ไม่ยาก
อิ้งอาจจะพุ่งเข้าไปต่อยหน้าคนที่ทำเขาเจ็บแล้วก็ได้ ถ้าหากร่างกายผอมบางไม่ถูกเจ้าของแรงผลักกักไว้ด้วยแขนล่ำสันสองข้างเสียก่อน ระยะห่างไม่ใกล้และไม่ไกลเกินไปทำให้รับรู้ว่ายาที่เขาสั่งไปมันออกฤทธิ์รุนแรงแค่ไหน ก็คนตัวใหญ่เล่นพ่นลมหายใจร้อนเป่ารดเขาตั้งแต่ศีรษะจรดลำคอขนาดนี้
“อย่ามาเล่นลิ้นกับผม” คำพูดน้ำเสียงดุดันไม่ได้ทำให้อิ้งรู้สึกถึงความน่ากลัวเลยสักนิด ร่างบางกลับรู้สึกว่าคนตรงหน้ามันท้าทายอำนาจเขา จนอยากจะกำราบด้วยลีลารักที่แสนจะเร่าร้อนบนเตียง เอาให้คนอย่างมาเฟียต้องยอมสยบและพ่ายแพ้ราบคาบ
“อิ้งไม่อยากเล่นหรอกครับลิ้นน่ะ อยากเล่นอย่างอื่นมากกว่า”
“….” มาเฟียยังไม่ตอบอะไรกลับไป เขารอดูเชิงเด็กตรงหน้าเสียก่อน ว่าจะงัดลูกเล่นอะไรมาใช้กับเขาอีก
นิ้วมือเรียวกรีดกรายไปตามท่อนแขนกำยำ ของคนที่โตกว่าทั้งสองข้าง แล้วมาจบที่ท้ายทอยแข็งแรง สองมือของอิ้งประสานยึดลำคอของมาเฟียเอาไว้ไม่ให้ขยับห่างไปจากตัวเขาได้
“อิ้งเรียกคุณว่าเฮียมาดีไหมครับ เวลาครางจะได้ไม่ซ้ำกับคนอื่น”
“….” มาเฟียไม่ตอบ
มือใหญ่จับเข้าที่ข้อมือบางหลังท้ายทอย พยายามดึงมือไม้ปลาหมึกของคนตรงหน้าให้หลุดออก ซึ่งนอกจากมันจะไม่หลุดแล้วอิ้งยังออกแรงกระชากให้ใบหน้าหล่อคมเข้ามาใกล้ขึ้นอีกต่างหาก
“เฮียมาทนอิ้งได้ไม่นานหรอก” คนตัวเล็กพูดด้วยความมั่นใจ
“ผมไม่มีทางเอาคุณ” คนพี่ตอบออกมาด้วยความจริงจัง ดวงตาที่จ้องมองมาก็ไม่มีแววของความลังเลหรือเสียดายในยามให้คำตอบ
“รู้ไหมครับ ว่ายิ่งเฮียมาไม่อยากได้อิ้งยิ่งอยากให้” คนพูดยกยิ้มมุมปาก
ลิ้นสีชมพูนุ่มนิ่มคล้ายมาสเมลโล่โผล่ออกมาจากริมฝีปากสีสวย กวาดเลียไปตามผิวปากบาง เชิญชวนให้คนตรงหน้าอยากลงมาครอบครอง จนบางวินาทีมาเฟียก็เกือบหลงกลกดริมฝีปากแนบลงมา ทว่าก็ยั้งสติเอาไว้ทันแต่สติที่มาเฟียยั้งไว้ได้ก็ไม่ได้ช่วยให้จูบครั้งนี้มันไม่เกิดขึ้น ในเมื่อคนพี่ไม่เริ่มสักทีเขาเองนี่แหละที่จะเป็นฝ่ายจู่โจม
“อื๊มม..” เสียงทุ้มของมาเฟียครางเบาในลำคอ ยามที่ริมฝีปากนุ่มนิ่มประกบเข้าหา ถึงใจอยากจะปฏิเสธจูบที่เขาไม่ต้องการแค่ไหน แต่ร่างกายกลับไม่กล้าผลักเด็กร่างบางตรงหน้าออกไป คงต้องโทษฤทธิ์ยาที่เด็กตัวดีคนนี้สั่งให้พนักงานใส่มาในเครื่องดื่มของเขา เขาถึงได้จูบตอบด้วยความกระหายแบบนี้
อิ้งระเรียดริมฝีปากจูบซับไปทั้งปากหยักของคนตรงหน้า ปลายลิ้นเรียวถูกส่งออกมาหยอกเย้ากับริมฝีปากของมาเฟีย แต่ก็ไม่ยอมสอดเข้าไปในปากอีกฝ่ายง่ายๆ จนคนโตกว่าต้องคำรามด้วยความหงุดหงิด แล้วเป็นฝ่ายเกี่ยวลิ้นนุ่มนิ่มนั่นเข้าไปดูดกลืนเสียเอง
อึก!..
ลิ้นเล็กสีสวยออกสำรวจไปทั้งโพล่งปากของคนพี่ ซุกซนไปทุกซอกทุกมุมจนเจ้าของพื้นที่ก็ตามจับไม่ทัน ในบางจังหวะคนเด็กกว่ายังเอาลิ้นเข้าไปเกี่ยวกับลิ้นของเขาแล้วลากเข้ามายังปากของตัวเอง ก่อนจะใช้ริมฝีปากเม้มลงเบาๆแสดงความเหนือกว่าในชั้นเชิงการจูบ แถมคิ้วที่เรียงตัวสวยยังหยักใส่เขาราวกับเป็นผู้ชนะ มีเหรอที่มาเฟียจะยอม เขาไม่มีทางมีอะไรกับเด็กผู้ชายตรงหน้าในนี้แน่นอน และจะสั่งสอนให้คนอย่างอิ้งรู้เสียด้วย ว่าไม่ควรมาเล่นลิ้นของเขาอีก!
“อิ้งจะบอกให้นะว่าปากอิ้งนอกจากจูบเก่งแล้ว…อย่างอื่นก็ใช้งานเก่งด้วย อ๊ะ!?” เด็กน้อยร้องด้วยความตกใจ เมื่อริมฝีปากที่ผละออกมาถูกคนตรงหน้ารั้งท้ายทอยกระชากเข้าไปจูบโดยไม่ทันตั้งตัว กระชากจริงๆ! อิ้งใช้คำไม่ผิดแน่นอน ในเมื่อตอนที่ปากประกบกันนอกจากความรู้สึกเห่อร้อนแถวใบหน้า อิ้งยังรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวในปากที่เกิดจากแรงปะทะเมื่อครู่ด้วย
ปากหยักกดจูบลงมาซ้ำๆบนผิวเนื้อนุ่มของปากที่ช้ำจากแรงกระแทก ฝ่ามือใหญ่ออกแรงเกร็งและล็อกต้นคอของคนเด็กกว่าเอาไว้ ไม่ให้ผละไปจากบทลงโทษเล็กๆที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่ต่อให้มาเฟียไม่ล็อกเอาไว้อิ้งก็ไม่คิดจะทิ้งโอกาสรับจูบของคนพี่อยู่แล้ว
ปลายลิ้นร้อนจากฤทธิ์ยากวาดเข้ามาซึมซับความหอมหวานจากอีกคน มาเฟียออกลีลาไล่ต้อนปลายลิ้นที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนซุกซนอยู่ในปากของเขา ให้จนมุมหลบอยู่ในซอกเล็กๆ เพราะถูกเขาเกี่ยวดึงและดูดจนแทบกระดิกไม่ไหว มาเฟียอดคิดในใจไม่ได้เลยว่าคนตรงหน้าบางทีก็น่ากินไม่น้อย ยิ่งตอนนี้ที่กำลังนั่งตัวสั่นเพราะถูกเขารุกจูบมันยิ่งน่าจับขย้ำให้จมเขี้ยว แต่เวลากลายร่างเป็นนางแมวยั่วบดจูบให้เขาก็ดูเร่าร้อน จนเขาอยากจะจับเอวบางยึดแล้วกระแทกให้ร่างสั่น
ฉากจูบดูดดื่มและหิวโหยของทั้งคู่ ทำให้หลายคนที่กำลังเดินมาเข้าห้องน้ำไม่กล้าเข้ามารบกวน ไม่ว่ากี่คนที่เดินเข้ามาเห็นก็เป็นต้องหลุบตาต่ำไม่กล้ามอง แล้วหันหลังเดินออกไปทุกคน
“อื๊อออ..” อิ้งส่งเสียงครางเล็กน้อย เมื่อรู้สึกถึงบั้นเอวหนาที่แทรกเข้ามากลางหว่างขา และมือที่เลื่อนลงมาจากลำคอที่ดึงเอวเขาให้เข้าไปใกล้หัวเข็มขัด และสิ่งที่อัดแน่นจากตัวยา
มาเฟียบดจูบกลืนกินลมหายใจของอิ้งจนอีกฝ่ายหอบกระเส่า แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ยังขยับปากจูบตอบเขาไม่หยุด จนเขาต้องเป็นฝ่ายจบกิจกรรมที่มีความเสี่ยงสูงลงเพียงเท่านี้
คนโตกว่าข่มอารมณ์เอาไว้ จนเผลอกัดฟันเข้าไปยังริมฝีปากบวมเจ่อของอีกฝ่ายจนเห็นเลือดสีแดงไหลซิบออกมา กว่าจะตั้งสติได้มาเฟียก็เพิ่งรู้ตัวว่าเขามาอยู่ในท่าล่อแหลมกับคนตัวบางเสียแล้ว แถมผิวขาวที่ต้นขามันก็ชวนให้เขาสัมผัสเหลือเกิน
“ต่อให้คุณใช้ปากเก่งแค่ไหนผมก็ไม่อยากลอง” มาเฟียตอบประโยคที่คุยค้างกันไว้ก่อนหน้า โดยที่อีกฝ่ายกำลังกอบโกยลมหายใจเข้าปอดอย่างหนักหน่วง
“จำคำพูดนี้ไว้ก็แล้วกันครับ สักวันเฮียมาจะอยากให้อิ้งใช้กับเฮียยิ่งกว่าปาก…แล้วเฮียก็จะต้องเรียกร้องเข้ามาในตัวอิ้งด้วย”
“ฝันอยู่เหรอ”
“ถึงจะเป็นแค่ฝัน แต่อิ้งก็จะเป็นฝันที่เฮียมาไม่อยากตื่นเลยละ”
มาเฟียไม่ตอบอะไร เพราะรู้ว่าตอบไปคนที่เด็กกว่าตรงหน้าก็สรรหาประโยคล่อแหลมมาชักจูงเขาอยู่ดี ไม่สู้ให้เขาถอยตัวออกห่างแล้วออกไปให้พ้นเด็กคนนี้ไม่ดีกว่าเหรอ
ร่างสูงเดินเซออกมาจากห้องน้ำ ลมหายใจก็เริ่มหอบหนักขึ้นแต่ก็ไม่ถึงขั้นที่จะต้องไประบายกับใครสักคน แค่กลับไปห้องทำด้วยมือก็น่าจะพอ เพราะถ้ามันรุนแรงมากกว่านี้ จากจูบเมื่อกี้เขาอาจจะทำอะไรกับเด็กคนนั้นมากกว่านี้ก็ได้ เด็ก
อะไรกล้าได้กล้าเสียเกินตัวไปแล้ว!
หลังจากที่คนตัวโตผละตัวออกไป อิ้งก็เดินกลับมาที่โต๊ะหลังจากที่หายไปนัวเนียกับมาเฟียมาหลายนาที จนเพื่อนคิดว่าคืนนี้ร่างบางช่างเอาแต่ใจคงหายไปกับใครบางคนที่โดนยาปลุกเซ็กส์นั่นซะแล้ว
“นึกว่าจะไปต่อกับคนที่มึงเอายาไปใช้ซะอีก ทำไมมึงถึงกลับมาวะ ยาไม่ออกฤทธิ์หรือเขาไม่เล่นด้วย” นายแบบหนุ่มหน้าหวานเจ้าของดวงตาสีนิลอย่างทีมเอ่ยถามเพื่อนที่เดินอารมณ์ดีกลับมาด้วยคำถามที่ติดจะกวนอารมณ์ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกหงุดหงิดอะไรสักนิด กลับกันอิ้งกลับยิ้มกรุ้มกริ่มใส่ทีมอีกต่างหาก
ดวงตาสีเข้มหลุบมองแก้วเครื่องดื่มตรงหน้า ที่สั่งทิ้งไว้ตั้งแต่ผละตัว ออกไปหามาเฟีย เครื่องดื่มสีสวยเชิญชวนให้ลองชิม แต่ปริมาณแอลกอฮอล์ที่บรรจุมาในแก้วเล็กๆกลับเยอะ จนสามารถทำให้คนขาดสติได้ภายในแก้วเดียว เหมือนกับคนสั่ง ถึงอิ้งจะร่างกายผอมบางน่าทะนุถนอม ทว่าความจริงแล้วทุกอย่างมันต่างจากสิ่งที่เห็นลิบลับ
“ของบางอย่างมันต้องกินในเวลาที่เหมาะสมรสชาติมันถึงจะดี” อิ้งตอบพร้อมกับยกแก้วตรงหน้ากระดกเข้าปาก และมันก็หมดภายในอึกเดียว
“ไม่ใช่ตอนนี้แล้วมึงจะกินตอนไหน”
“ตอนที่เขาวิงวอนอยากให้กูก้าวขาขึ้นเตียงด้วยไง” อิ้งตอบคำถามที่ทีมค้างคาใจ แต่เมื่อได้ยินคำตอบเป็นประโยคที่แสนจะเร่าใจทีมก็ต้องรีบยกแก้วในมือชูขึ้นเหนือศีรษะ ยอมให้กับคำตอบที่ไม่เคยแผ่วของเพื่อนสนิท
- ผู้เขียน
