EP12 - ผมเรียกเขาว่าเจ้าบับเบิ้ลบอย
1626 คำ
12 - ผมเรียกเขาว่าเจ้าบับเบิ้ลบอย
“นายว่าไงนะ”
นอร์ทกำลังดีดกีต้าร์เล่นเพลงอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าอาคารดนตรี ความจริงผมมารอเพื่อนอย่างปอแก้ว เพื่อนผมเขาเรียนดนตรีซึ่งผมเองมีความสนใจอยากเล่นดนตรีมาตั้งแต่มัธยมปลายแล้ว แต่เพราะหน้าตาและเสียงอาจเป็นปัญหากับคนฟัง ผมเลยหัดไง หน้าที่ตอนนี้คือผมร้องอย่างสุนทรีย์แต่อาจจะเป็นมลพิษทางเสียงกับคนฟัง เช่นเดียวกับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้
ผมเห็นผู้ชายคนหนึ่งมาบอกผมว่าร้องได้แต่ร้องไม่เป็น แปลไทยเป็นไทยอีกทีก็คือเขาอยากให้ผมหยุดร้องเพราะเสียงของผมมันไพเราะเกินไปจนเกิดมลพิษทางเสียง ผมไม่เข้าใจว่าเขามาบุลลีเสียงร้องเพลงผมทำไมเนี่ย การร้องเพลงมันเป็นศาสตร์ แต่ตอนนี้ผมไม่ได้ร้องจริงจังและเอาไปหากินสักหน่อย ร้องเอาความพอใจตัวเองแต่หนักใจคนฟัง
“อื้ออ มาว่าเราเดี๋ยวจูบปากแน่”
ผมตกใจเมื่อผมหลุดปากออกไป ซึ่งสิ่งที่ผมพูดคือผมกำลังหลอกแซวผู้ชายด้วยกัน แล้วดูท่าทางเขาจะเขินมาก ผมหันไปมีกลุ่มนักศึกษาจ้องมองผมเป็นตาเดียว คาดว่าหน้าตาผมเหมือนนักร้องลูกทุ่ง แน่นอนสิ ผมหล่อไม่แพ้เขาอย่ามาดูถูกหน้าตาและความสามารถผมแล้วกัน แต่การที่เขามองผมเหมือนหน้าตาผมไม่ใช่คนชอบเพศเดียวกัน ผมรีบแก้ต่างทันที
“มาจีบเราทำไมเราไม่ได้ชอบผู้ชายนะ”
“เราดูออกนะ เวลานายอยู่กับเพื่อนชอบกอดกัน จะจูบปากได้อยู่แล้ว สรุปเป็นเพื่อนหรือเป็นแฟน” ผมแค่สงสัยเลยถามผู้ชายตรงหน้าไป บางทีความสงสัยของผมก็ไม่ใช่คำถามที่ผมควรถาม แต่ผมสงสัยจริง ๆ ก็เลยถามแบบนี้ไปเพราะผมสังเกตเห็นตั้งแต่วันที่ผมเจอเขาเพียงไม่กี่วินาที
“คนนั้นเพื่อนเรา”
ผมบอกไปตามตรงเลยว่าคนนั้นคือเพื่อนผม ปอแก้วเป็นเพื่อนที่ผมรู้จักมาได้พักหนึ่งแล้ว เวลาแกล้งกันก็ชอบทำอะไรเหมือนที่ผู้ชายใจเกเรเขาทำเหมือนกันก็แค่นั้น ผมชอบกอดและจูบผู้ชายแม้หน้าตาไม่ให้ แต่ความชอบกำลังบอกให้ผมทำ
“ไอ้ยูยิ้ม ฉันบอกให้แกไปเตือนเขาไม่ใช่เหรอว่าอย่ามาทำดนตรีเปิดหมวกในมหาวิทยาลัย เขาจะคิดว่าเป็นมิจฉาชีพมาหลอกเอาเงินนักศึกษา” ผมตกใจเมื่อเพื่อนของผู้ชายตรงหน้าที่เขาเรียกว่ายูยิ้มเดินเข้ามาเตือนเพื่อนตัวเอง แล้วยังหาว่าผมมาทำดนตรีเปิดหมวกโดยที่ไม่ได้ขอทางมหาวิทยาลัย ผมบอกแล้วไงว่าผมร้องเพื่ออารมณ์สุนทรีย์ไม่ได้มาเปิดหมวก
“ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้มาเปิดหมวก ผมซ้อมเล่นอยู่”
ผมตกใจเล็กน้อยเพราะผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยนี้หรือไม่ แต่ว่าดูทรงคงไม่ใช่ หน้าตาหล่อเหมือนดาราลูกทุ่งคาดว่าเป็นดาราไปแล้ว มากกว่าจะมาศึกษาในมหาวิทยาลัย
“จริงเหรอ เสียงแบบนี้เนี่ยนะ”
“อื้ออ อย่ามาดูถูกเราได้ไหม”
“นายเป็นผู้ชายแบบไหน อื้อแล้วขี้งอนจัง” บางทีผมก็แปลกใจนะว่าผู้ชายผิวคล้ำ แต่ขี้งอนเก่งเหมือนกัน ปกติผมไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนขี้งอนขนาดนี้มาก่อน เห็นแล้วดูน่ารักดีเหมือนกันนะ
“นอร์ท รอนานไหม...” ปอแก้วเดินออกมาจากอาคารดนตรี ผมแค่ขึ้นไปหาเพื่อนก่อนเวลาเรียนอีกหนึ่งชั่วโมง ผมเดินลงมาเห็นนอร์ทคุยกับผู้ชายสองคน ผมไม่คุ้นหน้าเขามาก่อนจะว่าไปนอร์ทรู้จักด้วยเหรอ ทำไมคุยเหมือนสนิทกันจัง
“นอร์ท มีอะไรหรือเปล่า”
หลังจากนั้น
“เราขอโทษนะที่เราพูดอะไรไม่น่าฟังเลย” ยูยิ้มขอโทษนอร์ทที่ผมไปดูถูกความสามารถเขา ใจจริงเพื่อนผมเห็นว่าทางมหาวิทยาลัยไม่ได้มีนโยบายให้คนนอกมาทำดนตรีเปิดหมวกหรือเรี่ยรายบริจาค เพราะกลัวว่าจะเป็นมิจฉาชีพแฝงตัวมาตบทรัพย์สินอาจารย์ บุคลากรและนักศึกษา แต่ผมมาเตือนแล้วสะดุดตากับใบหน้าอันหล่อมีเสน่ห์ก็เลยคุยนานเหมือนจะจีบให้ได้
“ไม่เป็นไรหรอก แต่ผมหล่อเท่นะครับ”
‘แหวะ หลงตัวเอง’
ผมไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าผู้ชายคนนี้ทำไมหลงตัวเองจังเลย บอกว่าหล่อในสายตาตัวเอง ก่อนอื่นลองถามคนอื่นที่เห็นก่อน แต่ธรรมชาติสร้างมาแบบนี้จะไปแหกกฎธรรมชาติก็คงไม่ใช่ แต่ถ้าเพ้อเจ้อชมตัวเองแบบไม่ฟังคนอื่นผมว่าเขาก็น่ากลัว
“ไม่ต้องตกใจนะครับ เพื่อนผมมันหลงตัวเองจะตาย”
“อ้าวไอ้ปอแก้ว”
ผมไม่เข้าใจว่าเพื่อนผมมันอยู่ฝ่ายไหนกันแน่ถึงได้ไม่เข้าข้างผมไปเข้าข้างผู้ชายที่ผมยังไม่รู้จักดีพอเลย เขาบอกว่าผมหลงตัวเองมันเป็นเรื่องจริงแต่ถ้าให้คนอื่นพูดแทนเพื่อนผมมันดูไม่ดีเลย
“ว่าแต่เราจำนายได้นะ”
ยูยิ้มสังเกตเห็นอะไรบางอย่างจากตัวปอแก้ว แม้ตอนแรกผมจะจำชื่อเขาไม่ได้มารู้ทีหลังว่าเป็นใคร แต่ที่ผมสังเกตได้อย่างแรกคือหูฟังแท่งแม่เหล็กนี่แหละ ผมเห็นแล้วมันแปลกมากเพราะว่าหูฟังปกติมันต้องมีสองข้างแต่ว่าทำไมมันถึงมีข้างเดียว ผมเห็นเขาใส่แบบนี้มันเป็นปกติของการใส่หูฟังงั้นเหรอ มันแปลกดีเหมือนกัน
“หูฟังนายแปลกดีนะ”
นอร์ทหันมาเห็นหูฟังปอแก้วแล้ว ผมเองยังสงสัยไม่หายเลยว่าเขาไปซื้อมาจากไหน ถามมันก็บอกว่าเป็นของที่ได้จากเพื่อนอีกที ปกติหูฟังมันมีแค่ข้างเดียวหรือไง เพราะตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาเห็นมันใส่ข้างเดียวเสมอ แล้วมันได้ยินอย่างเต็มรูปแบบไหม การใส่หูฟังข้างเดียว คุณภาพเสียงจะคมชัดและดีที่สุดเท่ากับฟังสองข้างได้ยังไง
“พอดีได้จากเพื่อนมาอีกทีอะ เอาเป็นว่าถ้านายอยากได้หาซื้อดูดิ”
“เราไปหาหลายทีมันมีที่ไหนอะ บอกพิกัดหน่อยดิเราอยากได้” ผมเห็นแล้วอยากได้หูฟังเหมือนที่ปอแก้วมี ผมอยากรู้เหมือนกันว่ามันมีคุณสมบัติลูกเล่นอะไรมันถึงได้ใส่อยู่ทุกวัน
“ว่าแต่นายชื่ออะไรนะ”
“นอร์ทครับ”
“งั้นเราเรียกนายว่าบับเบิ้ลบอยได้ไหม” ผมตกใจเมื่อยูยิ้มเรียกผมจากนอร์ทกลายเป็นบับเบิ้ลบอย ผมแปลกใจว่าทำไมเขาเรียกแบบนี้ ผมลืมไปว่าบนคอผมแขวนขวดฟองสบู่สีชมพูไว้ มันเป็นของติดตัวที่ผมชอบเอาไปเป่าเวลาอยากเล่นเป็นเด็ก ทั้งที่ความจริงผมเอาไว้ตามหาความรัก ถ้าผมพูดไปเขาจะเชื่อไหมเพราะว่าการเป่าฟองสบู่ตามหาความรักดูเป็นเรื่องงมงายมากเลย
“ได้ดิ แล้วชื่อยูนิ้มมาจากพินอินภาษาจีนเหรอ”
“ใช่แล้ว”
ผมเรียกเขาว่าบับเบิ้ลบอยเพราะว่าเขาห้อยขวดฟองสบู่ไว้บนคอ จะว่าไปเขาเหมือนกับผมเลยเพราะผมก็ชอบเป่าฟองสบู่เหมือนกัน ผมชอบเป่าเพื่อเล่นเป็นเด็กแล้วตามหาความรักเช่นกัน ไม่รู้ว่ามันดูงมงายไปไหมแต่ฟังดูแล้วมันน่าสนุกมากเลย ออกแรงเป่าจนกว่าจะตามหามันเจอ ผมไม่รู้ว่าปอดผมจะพังจนไม่มีแรงเป่าฟองสบู่ก่อนไหม
“งั้นเรามากินขนมกันดีกว่า” ผมตั้งใจอยากเลี้ยงขนมและเครื่องดื่มให้ผู้ชายมากเลย ผมสั่งเครปเค้กและชาเขียวมากิน ก่อนจะขึ้นไปเรียน ผมเห็นหน้าผู้ชายคนนี้แล้ว เขาดูเป็นมิตรมากเลย หน้าตาพอใช้ได้ ชอบเป่าฟองสบู่มันดูสวนทางกับสิ่งที่ผมคิดมากเลย ถ้ามีโอกาสผมจะขอให้ผมได้เจอบ่อย ๆ จะได้รู้จักกันมากขึ้น ผมจำได้แล้วว่าผมเคยเจอเขาที่ไหน ที่ร้านหมูกระทะวันก่อนไง ที่ผมแขนชานึกว่าเส้นยึด แต่จริง ๆ มันอาจจะมาจากตัวเขาก็ได้
ตรี๊ดด
นอร์ทกำลังกินเค้กพร้อมกับดื่มชาเขียวไวท์มอลต์มันเป็นเครื่องดื่มโปรดที่ผมชอบมาก ผมมีความสุขกับการได้ดื่มของแบบนี้มาก เหมือนโลกปลูกมอลต์มาให้ผมเป็นเจ้าของคนเดียว ในขณะที่ผมกำลังมีความสุขอยู่นั้นมีสายโทรเข้ามา ผมเห็นแล้วยังไม่อยากรับจะขอโทรกลับภายหลัง และนั่นคืองานที่ผมต้องทำหลังจากนี้ไป
“มีอะไรหรือเปล่าหน้าเครียดจัง”
“เปล่าหรอกยูยิ้มกินกันต่อเถอะ” ผมบอกกับยูยิ้มและทุกคนว่าผมไม่ได้เป็นอะไร พอดีสายนี้เห็นแล้วคงไม่เร่งรีบ เพื่อนผมชอบโทรมาเล่าเรื่องไม่ได้เร่งด่วนผมก็อยากให้ความสนใจกับคนตรงหน้า ถือว่าเป็นเกียรติและมารยาท ผมก็เลยให้ความสนใจกับพวกเขาก่อน สายนี้ผมค่อยโทรกลับหาทีหลังก็แล้วกัน
‘ไอ้เกย์นอร์ท มึงจะติดผู้ชายมากกว่าติดงานไม่ได้นะ ให้ตายสิ’
- ผู้เขียน
