เด็กดื้อ | 9 เฉยชา...
1015 คำ
Talk เมเบล
ฉันค่อยๆ ลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นมา ก่อนจะมองไปรอบๆ สมองเริ่มประมวลภาพเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้
“มะ ไม่จริง!! โอ้ย~” ฉันดีดตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ต้องร้องอุทานออกมาเสียงดังเมื่อมันรู้สึกเจ็บร้าวที่ท้องน้อยและตรงนั้นของตัวเอง
ฉันค่อยๆ ก้มมองดูตัวเองถึงได้เห็นว่าตอนนี้ร่างกายไม่มีเสื้อผ้าอยู่เลยสักชิ้น เมื่อมองไปข้างๆ เตียงก็เห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองมันกระจัดกระจายอยู่เต็มไปหมด
ไม่ใช่ว่าฉันจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันก็แค่อยากให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่ความฝัน....แต่มันคงเป็นไปไม่ได้
ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ใช้มือกุมหน้าท้องของตัวเองเอาไว้อย่างเจ็บปวด เมื่อมองกลับไปก็เห็นว่ามีคราบเลือดเป็นดวงใหญ่ๆ เปื้อนที่ผ้าปูที่นอน
ฉันกำหมัดแน่น รู้สึกโกรธตัวเองที่ทำบ้าอะไรลงไป ทำไมถึงไม่รู้จักคุมสติของตัวเองเอาไว้ มันเป็นเรื่องที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น ไม่ควรเลย...เพราะผู้ชายที่พรากความบริสุทธิ์ของฉันไปคือคุณป๋า
ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้รู้สึกว่าคุณป๋าเป็นคนในครอบครัวที่คอยมอบความอบอุ่นให้มาตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้ว่าคุณป๋าคือคนที่เลี้ยงฉันมา แล้วนี่ฉันทำบ้าอะไรลงไป!!
ความบริสุทธิ์ที่ฉันหวงแหน กลับต้องมามอบมันให้กับผู้ชายที่รับฉันมาเลี้ยงตั้งแต่เด็ก
ฉันจิกแขนตัวเองแน่นอย่างลงโทษ ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณป๋าไปไหนแล้วเหมือนกัน แต่ก็ดีที่ตื่นมาแล้วไม่เจอ เพราะถ้าเจอฉันก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง...
ครั้งนี้ฉันพลาดเองที่ไม่ทันระวังตัว ทำให้ถูกวางยาปลุกเซ็กส์ได้ง่ายๆ แบบนั้น
หลังจากที่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องน้ำนานหลายชั่วโมง ฉันหยุดโทษตัวเองก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัวและเดินออกจากห้องมาเผชิญหน้ากับโลกของความเป็นจริง เพราะสุดท้ายแล้วสิ่งที่พลาดไปมันไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้
นอกจากฉันจะต้องยอมรับและเผชิญหน้ากับความผิดพลาดในครั้งนี้...ในชีวิตฉัน นี่ค่อเรื่องที่ฉันเสียใจที่สุด
“พี่กล้า...” เมื่อเปิดประตูออกมาจากห้องแล้ว คนแรกที่เจอคือพี่กล้า ในตอนนี้ฉันยังอยู่ที่บ้านพักต่างอากาศของคุณป๋า
“คุณหนูดีขึ้นแล้วใช่มั้ยครับ”
“...ค่ะ”
“นายมีธุระด่วน รีบไปเลย...”
“เรากลับบ้านกันดีกว่าค่ะ” พูดจบฉันก็เดินนำหน้าพี่กล้าไปเลย ฉันเชื่อว่าพี่กล้าต้องรู้เรื่องแล้วแหละ แต่เพราะเป็นเรื่องของเจ้านายจึงไม่กล้ายุ่ง
เมื่อกลับมาถึงบ้านฉันก็เก็บตัวเงียบอยู่ที่เรือนเล็ก ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไรเลยกับเรื่องที่มันเกิดขึ้น แต่ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อดี เวลาเจอคุณป๋าฉันต้องทำหน้ายังไง ต้องพูดอะไร ทุกอย่างมันอื้ออึงอยู่ในสมองจนแทบจะระเบิดออกมา
เมื่อคิดอะไรไม่ออก ฉันจึงจัดการโทรนัดให้เอวากับฟาร์นไปดื่มที่คลับเป็นเพื่อน แต่เอวาไม่ว่างเลยได้ไปกับฟาร์นแค่สองคน
“คุณหนูไปบอกนายก่อนนะครับว่าจะออกไปดื่ม” เมื่อฉันเดินออกมาจากเรือนเล็กก็เห็นพี่กล้ากำลังเดินมาทางนี้พอดี
“คงไม่จำเป็นหรอกค่ะ” ที่ตอบไปแบบนี้เพราะฉันไม่พร้อม ไม่พร้อมที่จะประจันหน้ากับคุณป๋าในตอนนี้
“นายให้ผมเรียกให้ไปพบครับ”
“.....” ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ พอได้ยินที่พี่กล้าบอก
“ฝากบอกคุณป๋าด้วยนะคะว่าวันนี้หนูไม่ว่าง” ฉันไม่รู้ว่าจะอ้างอะไรจริงๆ ตอนนี้มันคิดอะไรไม่ออก
“เห็นทีจะไม่ได้ครับ เพราะนายกำชับมาว่าคุณหนูต้องไปพบ”
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อเลี่ยงไม่ได้ “...ค่ะ”
ฉันเดินตามพี่กล้าเข้าไปที่เรือนใหญ่ คิดว่าคุณป๋าจะรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นหรืออาจจะสวนหลังบ้าน แต่ก็ไม่ใช่ทั้งสองที่ ฉันเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อพี่กล้าพาเดินขึ้นไปที่ชั้นสองซึ่งเป็นห้องนอนของคุณป๋า
“คุณป๋าให้มาหาที่ห้องนอนหรอคะ ?” ฉันถามในขณะที่เรากำลังเดินขึ้นบันได
“ครับ”
“งั้นช่วยพี่กล้าช่วยไปบอกคุณป๋าให้หนูทีนะคะว่าหนูจะรออยู่ที่ห้องนั่งเล่น”
“เอ่อ...”
“ขึ้นมา !!” เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของพี่กล้า แต่เป็นเสียงจากคนที่ยืนอยู่บนชั้นสองของบ้าน ซึ่งก็คือคุณป๋า
เมื่อเห็นหน้าของคุณป๋ามันก็ทำให้ฉันทำตัวไม่ถูก ต่างกัน สีหน้าของคุณป๋าดูเหมือนว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้เลย
“ทำไมต้องคุยที่ห้องด้วยคะ” ฉันทำใจกล้าถามคุณป๋าออกไป
“เธอจะกลัวอะไร ?” คำพูดของคุณป๋าทำให้ฉันเงียบ ก่อนจะเดินขึ้นบันไดตามคุณป๋าเข้าไปมนห้อง
ภายในห้องนอนของคุณป๋า...
คุณป๋าเดินเข้ามาประชิดตัวฉัน ทำให้ฉันรีบถอยหนีอย่างหวาดระแวง
“ฉันเคยบอกเธอไปแล้วว่าอย่าดื่มอะไรที่ศัตรูเอาให้”
“...ค่ะ”
“ทำไมเธอถึงไม่จำ” คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างไม่ชอบใจ “ครั้งนี้ถือว่าจำไว้เป็นบทเรียนแล้วกัน”
“...ค่ะ”
“เธอจะไม่ถามอะไรสักหน่อย ?”
“ไม่ค่ะ”
“ก็ดี” คุณป๋าก้าวขาเดินเข้ามาใกล้ๆ ฉันแล้วพูดต่อ “ถ้าเธอไม่อยากจะพูดถึงมัน ฉันก็จะไม่พูดถึงมันเหมือนกัน”
“จะไปเที่ยว ?” คุณป๋าเลิกคิ้วขึ้น มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ค่ะ”
“ฉันไม่อนุญาต !!” คุณป๋าประกาศเสียงกร้าว
“หนูจะไปค่ะ !!”
- ผู้เขียน
