ฉันปล่อยให้คุณป๋ากอดอยู่อย่างนั้นแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นโดยไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก นิ้วของฉันปัดเลื่อนหน้าจอไปมา พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย
ทำให้คุณป๋าที่กำลังตั้งใจดูเอกสารตรงหน้าอยู่ละสายตาหันมามองแล้วใช้ปลายคางเกยมาบนไหล่ของฉัน
“คุยกับใคร” คุณป๋าเอ่ยถามเสียงแข็ง
“ไม่ได้คุยกับใครค่ะ”
“มาหาฉันทั้งที แต่เธอกลับเอาแต่สนใจโทรศัพท์ ไม่สนใจฉันเลยสักนิด”
“หนูไม่ได้อยากจะมานี่คะ”
คำตอบของฉันทำให้คุณป๋าพ่นลมหายร้อนผ่าวมากระทบลงบนต้นคออย่างไม่สบอารมณ์
คุณป๋าปิดเอกสารตรงหน้า แล้วใช้มือหนาที่คล้องอยู่ตรงเอวของฉันปลดเม็ดกระดุมเสื้อนักศึกษาของฉันออกทีละเม็ดๆ
“จะทำอะไรคะ” ฉันรีบคว้าจับมือคุณป๋าเอาไว้ทันที ก่อนจะลุกขึ้น แต่กลับถูกคุณป๋ารั้งสะโพกให้นั่งลงบนตักแกร่งเหมือนเดิม
“รู้มั้ยว่าฉันคิดถึงเธอแค่ไหน...” คุณป๋าจูบลงมาบนต้นคอของฉันอย่างแผ่วเบา
“จะทำอะไรก็ช่วยคิดย้อนไปหน่อยได้
