ฉันยิ้มให้คุณป๋าแล้วพูด “ที่เขาว่าคนแก่ชอบหงุดหงิดง่ายสงสัยคงจะเป็นเรื่องจริงสินะคะ”
“ถึงฉันจะแก่ แต่ก็ทำให้เธอ....” คุณป๋ากระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะมองร่างกายของฉันอย่างมีเลศนัย ถึงไม่พูดต่อฉันก็รู้ความหมายนั้นดี
“ขอตัวก่อนนะคะ” ฉันพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากการจับกุมของคุณป๋าอีกครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผล
คุณป๋าหยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ “ตั้งแต่ฉันรับเธอมาเลี้ยง ฉันไม่เคยพาเธอไปเที่ยวที่ไหนเลยใช่มั้ย ?”
คำถามของคุณป๋าทำให้ฉันรู้สึกงุนงงไม่น้อย “ค่ะ ปกติก็เลี้ยงด้วยเงินมาตลอด”
คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เมื่อได้ยินสิ่งที่ฉันเพิ่งจะตอบไป
“ตั้งแต่เลื่อนขั้นจากลูกเลี้ยงเป็นเมีย” คุณป๋าหยุดพูดแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆ “เธอปากเก่งกับฉันขึ้นเยอะเลยนะเมเบล”
“ปล่อยค่ะ !!” ฉันดันแผงอกแกร่งให้ออกไปให้พ้น แล้วพยายามแกะมือตัวเองข้างที่คุณป๋าจับเอาไว้อยู่
“มานี่สิ” พูดจบคุณป๋าก็เ
