บทที่ 3

581 คำ
"เธอออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้" ชายหนุ่มเดินไปกระชากแขนหญิงสาวให้เดินตามมาที่ประตู "ฉันออกไปตอนนี้ไม่ได้ คุณแม่บอกให้อยู่ในห้องนี้" "คุณแม่!?" "ทำไมคุณต้องตกใจด้วย คุณใช่คนที่ชื่อ..มังกรหรือกิ้งกืออะไรนั่นไหม" "มังกร!!" "ขอโทษฉันจำสับสน" "มันน่าสับสนตรงไหน..ออกไปจากห้องนี้!" ชายหนุ่มเปิดประตูแล้วก็ผลักเธอออกไปจากห้อง พร้อมกับปิดประตูล็อกห้องไว้ "เห็นว่าหล่อนะ ถ้าไม่หล่อนี่แม่จะด่าให้" เลิฟยูมองซ้ายมองขวา ถ้าพ่อเลี้ยงของเขาออกมาตอนนี้ความได้แตกแน่ หญิงสาวเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น บ้านของเขาติดชายทะเล เธอก็เลยถือโอกาสเดินชมวิวไปเรื่อยๆ "แม่คะที่นี่สวยมาก ยูอยากให้แม่ได้มาเห็นแบบนี้จังเลย ทำไมแม่ถึงอายุสั้นนัก" มือเรียวปาดน้ำตาออกจากใบหน้างามแบบลวก ๆ เธอพยายามจะไม่อ่อนแอ แต่มันก็อดที่จะคิดถึงแม่ไม่ได้ ตั้งแต่เกิดมา เธอมีแค่แม่คนเดียวโดยไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน และไม่รู้ว่าแม่มีญาติหรือเปล่า เพราะแม่ไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ฟังเลย แม้แต่วันที่เผาศพแม่ก็ไม่มีญาติทางแม่มาให้เห็นเลย ไม่สิ ไม่มีทั้งทางแม่และทางพ่อนอกจากคนข้างบ้านและก็แม่ของเขา.. เธอเคยถามแม่ครั้งหนึ่ง แต่ดูเหมือนแม่จะเศร้าไป ตั้งแต่นั้นมาเลิฟยูก็ไม่ถามเรื่องญาติพี่น้องอีกเลย "เป็นบ้าอะไรมายืนร้องไห้ ให้ทะเลดู" ชายหนุ่มวิ่งผ่านจังหวะนั้นเขามองไปเห็นเธอกำลังเช็ดน้ำตา เขาก็รู้แล้วว่าเธอคงจะร้องไห้คิดถึงบ้าน เพราะตอนที่เขามาอยู่ที่นี่ใหม่ ๆ ก็เคยเป็น แต่โชคดีที่มีแม่คอยปลอบใจก็หายคิดถึงบ้านบ้าง แต่เขาก็วิ่งผ่านไปโดยไม่สนใจ เพราะยังไงเธอก็มีโอกาสดีกว่าอีกหลายคนที่อยากจะมาสัมผัสชีวิตแบบนี้แต่ไม่ได้มา "เอ๊ะนั่นเขานี่" เลิฟยูมองเห็นแค่หลังเขาที่วิ่งผ่านไป..เธอก็จำได้แล้วหุ่นแซ่บขนาดนี้ใครจะจำไม่ได้ล่ะ หญิงสาวนึกอะไรสนุกขึ้นมาได้เธอก็วิ่งตามหลังไป ฟิ๊ววววว~ เรื่องวิ่งน่ะเหรอ..เป็นกีฬาที่เลิฟยูชอบที่สุด จนเคยถูกเสนอชื่อให้เป็นนักกีฬาของมหาวิทยาลัย แต่ตอนนั้นเสียดายที่เรียนไม่จบ เพราะการเงิน.... "เธออีกแล้ว" เขามองไปดูเธอแค่แว๊บนึง เพราะอยู่ดีๆ มีคนวิ่งแซงหน้า "คุณวิ่งแข่งกับฉันไหม" "ไม่" เขาตอบโดยไม่คิด และก็ไม่ได้หยุดพูดกับเธอ ชายหนุ่มยังตั้งใจวิ่งไปข้างหน้า "ป๊อดนี่หว่า" "เธอว่าใคร" "ก็ว่าให้คุณนั่นแหละ ผู้หญิงท้าวิ่งด้วย ไม่กล้ารับคำท้า..เขาเรียกว่าคนป๊อด" "ขาสั้นๆ จะวิ่งทันเหรอ" ชายหนุ่มยังวิ่งต่อไป แต่เขาไม่ได้วิ่งเร็ว "เริ่มเลยเป็นไง" โชคดีที่เธอใส่รองเท้าผ้าใบ ไม่สิ..ชีวิตนี้มีแค่รองเท้าผ้าใบนี่แหละ เพราะมันเป็นแฟชั่นที่เธอชอบมากกระฉับกระเฉงดี "รางวัลของผู้ชนะคืออะไรล่ะ" ชายหนุ่มหยุดทันทีที่ถูกท้าทายหนักเข้า "คุณต้องการอะไร" "จูบ"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม