2 | ต่อชีวิต
1625 คำ
2
ต่อชีวิต
"เอ่อพวก... พวก..." มาเฟียหนุ่มยกนาฬิกาข้อมือดูแล้วหันหน้าไปทางอื่น
"เกินสองนาทีแล้ว พาออกไปและอย่าให้เข้ามาในบ่อนกูอีก ใครฝ่าฝืนมึงเก็บได้เลย"
"ครับ" ยลภาตาเบิกโตลนลานยกมือไหว้
"เดี๋ยวค่ะๆ ฉันจะพูดทุกอย่าง จะพูดให้หมดเลย! ขอร้องล่ะค่ะ ฟังก่อนนะคะ ฉันต้องการเงินจริงๆไม่งั้นฉันคงต้องขายปั้นแป้งให้เสี่ยคนอื่น"
ประโยคนั้นทำให้ภาคิณหันกลับมาทันที ก่อนที่เขาจะพยักหน้าสั่งลูกน้องที่กำลังลากวัลลภออกไปหยุดใช้กำลัง ยลภาเห็นแบบนั้นจึงได้ที รีบบีบน้ำตาให้ไหลอาบแก้ม เครื่องสำอางหนาเตอะที่โบกมาเป็นคราบยาว ริมฝีปากบางสั่นระริก
ยิ่งถูกมองยิ่งแค่นร้องออกมาอีก
"ฮึกๆ ฮือออ"
"พูดมา"
"ฮึกๆ ฉันส่งยาและทำยาล็อตใหญ่หายค่ะ เลยถูกเจ้าพ่อค้ายารายใหญ่ตามฆ่าเพราะไม่มีเงินคืนให้พวกมัน ฉันต้องหนี ส่วนลูก.... ฉะ ฉันไม่อยากให้ปั้นแป้งลำบากไปด้วย คุณมีอิทธิพลและยังหนุ่มยังแน่นปั้นแป้งเหมาะกับคุณมากนะคะ รับลูกสาวฉันไว้เถอะนะ"
"เท่าไหร่?"
"หมายถึงที่ฉันต้องค*****นให้เจ้าพ่อค้ายาเหรอคะ?"
"ลูกสาวราคาเท่าไหร่?" สองผัวเมียมองหน้ากันทันทีก่อนจะพยักหน้าให้กัน และหันมาให้คำตอบกับภาคิณ
"สิบล้านค่ะ เราขอแค่สิบล้านเท่านั้น เราจะไม่กลับมาใกล้ลูก ให้ลูกสาวเสี่ยงอันตรายอีก"
ภาคิณลอบถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าสั่งให้ตุลย์นำเงินจำนวนนั้นออกมาจากเซฟขนาดใหญ่ ซึ่งระหว่างที่เงินเป็นปึกๆถูกนับใส่กระเป๋าเดินทาง มาเฟียหนุ่มมองหน้าสองผัวเมียนิ่งงันจนสองคนนั้นทำตัวไม่ถูก
เขารู้ว่านี่ไม่ใช่ความจริง แต่เขาทนไม่ไหวที่เห็นเด็กผู้หญิงที่ไม่รู้เรื่องคนนั้นถูกเร่ขายไปทั่ว เพราะเธออาจจะเจอคนทุกประเภท ประเภทที่ต่างจากเขา
"อย่าให้กูรู้... ว่าขายเด็กคนนี้ให้คนอื่นอีก" เขาพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบจริงจัง
"เราไม่ขายให้คนอื่นแน่นอนครับ ถ้าเราผิดสัญญาเรายอมให้คุณฆ่าเราได้เลย" นิ้วชี้เรียวของภาคิณชี้ไปพร้อมกับแววตาที่ว่างเปล่า
"อย่าล้อเล่นกับความใจดีของกู นี่คือคำเตือน"
"ครับๆ!/ค่ะๆ!"
เมื่อทั้งสองรับปาก กระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่สองใบก็ถูกโยนลงตรงหน้า คนหิวเงินรีบเปิดเช็คและนับคร่าวๆก่อนจะหันไปเผยยิ้มกว้างให้กันอย่างลืมตัว
"ส่งของมาสิ" ตุลย์เอ่ยและใช้ปลายเท้าเขี่ยวัลลภ จนเขาหยิบพวงกุญแจบ้านพร้อมที่อยู่ส่งให้อย่างร้อนรน
"นี่ครับๆ"
"รูปเด็กคนนั้นล่ะ"
"เราลืมเอามาน่ะ แต่รับรองได้เลยว่าสวย" พวงกุญแจและที่อยู่ถูกวางไว้บนโต๊ะตรงหน้ามาเฟียหนุ่ม เขากดตามองแค่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นล้วงกระเป๋ากางเกง
"พาลงไปทำสัญญาข้างล่าง กำชับเด็ดขาดว่าเด็กนี้ห้ามถูกขายให้ใครอีก"
"นายไม่ดูรูป หรือขอเห็นหน้าเด็กก่อนเหรอครับ"
"เดี๋ยวคืนนี้กูไปดูเอง"
คำตอบของเขาทำให้ทุกอย่างง่ายลงเพียงพริบตา หลังจากนั้นตุลย์ก็จัดการทุกอย่างตามขั้นตอนที่ควรจะเป็น กับเงินสิบล้านภาคิณหาได้แค่วันเดียว แลกกับอนาคตของเด็กคนนั้นคงไม่เป็นไร และที่ไม่ซีเรียสเรื่องรูปถ่ายหรือการเจอหน้าก่อนการซื้อขาย ก็เพราะเขาไม่ได้อยากซื้อเด็กคนนั้นไว้เป็นเมียหรือหาความสุขให้ตัวเองอยู่แล้ว
แค่อยากช่วยเท่านั้น...
อะไรบางอย่างบอกให้เขาต้องช่วย...
•••
รถโรลส์รอยซ์คันหรูขับออกจากบ่อนมังกรหลังจากที่ภาคิณจัดการทุกอย่างเรียบร้อย มือหนาไล่ดูกุญแจแต่ละดอกที่เบาะหลัง ปลายทางคือบ้านของเด็กสาวคนนั้น... กุญแจรั้ว กุญแจบ้าน กุญแจห้องทุกห้องอยู่ในมือของเขา
นี่เขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่...
คำถามนี้ผุดขึ้นมาในหัวแต่มาเฟียหนุ่มไม่ได้หาคำตอบให้มัน ต่อให้ทำอะไรอยู่ก็เดินถอยหลังไม่ได้แล้ว เขาจะไปเจอเด็กคนนั้น แล้วพาเธอออกไปจากบ้านส่งเสียเรียนให้จบแล้วจบๆกันไป ถ้าอนาคตอยากทำงานในบริษัทครอบครัวเขาก็ย่อมได้ เขาพร้อมสนับสนุน
มันจะไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น
"นะ นายครับ! มีเด็กนักเรียนจะกระโดดแม่น้ำเจ้าพระยาครับ!" ตุลย์หันมาบอกตกใจ
"จอดรถ!"
'เอี๊ยด!'
รถหรูหลายคันจอดอย่างพร้อมเพรียงก่อนที่ภาคิณจะไม่รอช้ารีบเปิดประตูลงจากรถไปที่ขอบสะพาน แต่เมื่อสบตากับเด็กสาวคนนั้นปลายเท้าของเขาก็ชะงัก มือหนายกขึ้นห้ามลูกน้องจำนวนมากที่วิ่งตาม จนเธอคนนั้นกวาดตามอง
แก้มขาวอาบไปด้วยน้ำตาแต่ไม่สามารถลบล้างความสวยนั้นได้เลย เธอสวมชุดนักเรียนม.ปลายถักเปียสองข้าง ใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางแต่งแต้มสวยอย่างไร้ที่ติ ไม่สิ ออกไปทางน่ารักซะมากกว่า ถ้ากระโดดลงไปนอกจากเสียดายชีวิต เขาคงเสียดายความสวยน่ารักที่เธอมี
"ฮึกๆ ถะ... ถ้าอยากได้หนูมาก ก็เอาศพไปแล้วกัน"
"เดี๋ยว!"
เพียงพริบตาเดียวร่างเล็กที่นั่งอยู่ขอบสะพานก็ทิ้งตัวลงไปอย่างรวดเร็ว ภาคิณกับลูกน้องวิ่งไปเกาะขอบสะพานมองลงไปข้างล่างด้วยความตกใจ และเมื่อเห็นว่าเธอจมหายลงสู่ใต้น้ำ ก็รีบถอดสูทแล้วกระโดดลงไปอย่างไม่ลังเล
"นายครับ! อย่า!"
'ตู้มมมมมมม'
น้ำกระเซ็นเป็นวงกว้างภาคิณดำดิ่งลงไปและควานหาเด็กนักเรียนคนนั้นทั่วทิศทาง แต่ใต้น้ำมืดสนิทและไหลเชี่ยวเขาต้องออกแรงมากเป็นพิเศษ คอยโผล่ขึ้นมาโกยเอาออกซิเจนเข้าปอดอยู่เป็นระยะก่อนจะดำลงไปใหม่ ซึ่งขณะนั้นลูกน้องบางส่วนกระโดดลงมาตาม และช่วยหาอีกแรง
"หาให้เจอ!"
"ครับนาย!"
มาเฟียหนุ่มดำลงไปอีกครั้งแต่ครั้งนี้เขากลั้นใจดำลงไปลึกกว่าเดิม มือหนาควานหาท่ามกลางความมืดการมองเห็นเท่ากับศูนย์ แต่โชคเข้าข้าง... ปลายนิ้วเขาสัมผัสกับเส้นผมของเธอจนได้ เขาจึงออกแรงว่ายลงไปอีกอึดใจแล้วคว้าดึงแขนเรียวเล็กขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
เธอหมดสติแล้ว ส่วนลมหายใจยังไม่รู้
"เรียกรถพยาบาล!"
เขากอดเธอไว้มั่นแล้วว่ายพาร่างไร้สติขึ้นฝั่ง ก่อนที่จะรีบจับนอนลงแล้วจับที่ต้นคอที่ชีพจรแผ่วเบา จากนั้นประคองใบหน้าขาวผายปอดทันที
"นายครับรอดไหมครับ?"
"ยังมีชีพจร"
"ให้ผมช่วยผายปอดอีกแรงไหมครับ" ภาคิณตวัดตามองลูกน้อง
"ไม่ต้อง พวกมึงไปเตรียมรถ ถ้ารอรถพยาบาลไม่ทันแน่!"
ลูกน้องตัวเปียกซกยืนขึ้น และประสานงานขึ้นไปที่บนสะพาน เมื่อพวกเขานำรถลงมาได้ภาคิณที่เฝ้าผายปอดและปั๊มหัวใจก็รีบอุ้มเด็กนักเรียนหญิงคนนั้นขึ้นรถ เธอสำลักน้ำออกมาบ้างแล้ว แต่จะปลอดภัยกว่านี้ถ้าถึงมือหมอ
"ขับเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไอ้ตุลย์แจ้งโรงพยาบาลไว้ว่ามีคนไข้ฉุกเฉินจมน้ำ เตรียมรับตัวให้เร็วที่สุด"
"ครับ!"
ตุลย์โทรประสานงานโรงพยาบาลที่เจ้านายเป็นหุ้นส่วนอย่างชำนาญ และคนขับรถก็เลือกเส้นทางไปถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ขณะที่ภาคิณคอยดูอาการเด็กนักเรียนที่เขาช่วยเหลืออย่างใกล้ชิด คอยหาผ้าห่มห่มให้ความอบอุ่น คอยเช็คชีพจร
จนในที่สุดขบวนรถมาเฟียสี่ห้าคันมาถึงโรงพยาบาล บุรุษพยาบาลและหมอตรงไปรับคนไข้ทันที
"รู้จักคนไข้ไหมครับคุณภาคิณ"
"ไม่รู้จัก อย่าพึ่งถาม ช่วยก่อน"
ใช่ เขาส่งเด็กคนนั้นถึงมือหมอจนถึงหน้าห้องฉุกเฉิน และเมื่อประตูสีขาวขุ่นปิดลง ร่างสูงก็ยืนหายใจหอบเหนื่อยด้วยสภาพเปียกไปทั้งตัว
จนตุลย์เดินมาหาพร้อมกับกระดาษและรองเท้านักเรียนคู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นกระดาษให้เขา
"อะไร?"
"จดหมายของน้องคนนั้น เธอวางไว้ที่จุดกระโดดและใช้รองเท้านักเรียนทับไว้ครับ"
พอเห็นรองเท้านักเรียนหัวใจมาเฟียหนุ่มก็กระตุกโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะค่อยๆคลี่กระดาษอ่านอย่างถือวิสาสะ อย่างน้อยๆจะได้รู้ว่าเธอเป็นใคร และติดต่อส่งให้ญาติดูแลต่อ
แต่ทว่า... ข้อความในกระดาษทำให้เขาชะงัก หัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็น
ถึงคนที่เจอศพ หรือใครก็ตามที่อ่านจดหมายฉบับนี้
ชื่อปั้นแป้งค่ะ นางสาว ปัณณรา สุทธิโกศล อายุ 17 ปี นักเรียนชั้นม.5 โรงเรียนเอกกรุณ ไม่ต้องติดต่อญาติเพราะหนูไม่มีญาติ หนูตัดสินใจดีแล้ว ถ้าศพยังมีประโยชน์และเป็นไปได้หนูขอบริจาคให้โรงพยาบาลใช้ประโยชน์ให้ถึงที่สุด แต่ถ้าศพหนูไม่สามารถทำอะไรได้ ไม่ต้องติดต่อใคร ไม่ต้องจัดงาน ไม่ต้องใส่โลงศพให้เปลือง ฝังหรือเผาที่สุสานศพไร้ญาติได้เลยค่ะ
ปั้นแป้ง
ปั้นแป้งงั้นเหรอ...?
เด็กคนนี้... ใช่คนเดียวกันกับที่เขาซื้อไว้รึเปล่า?
- ผู้เขียน
