หลังจากได้กินยาลงไปหลินจื่อเว่ยรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยทว่ายาที่นางปรุงเอาไว้แต่เดิมคงมีฤทธิ์อ่อนเกินไป จึงทำให้ไม่อาจต้านทานสมุนไพรกระตุ้นพิษเย็นเอาไว้ได้ ร่างกายของหลินจื่อเว่ยยามนี้จึงเกิดอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาวสลับกันไปและอาการก็เริ่มทรุดลงเรื่อย ๆ
"ช่วยข้าด้วย ผู้ใดก็ได้ช่วยข้าด้วย ข้าผิดไปแล้ว ต่อไปข้าจะเป็นคนดี ได้โปรดช่วยข้าด้วย"
ยังไม่ทันถึงประตูวังหลวงหลินจื่อเว่ยก็เริ่มเพ้อเสียงแผ่วเบา นางทรมานไปทั่วร่างกายคล้ายกำลังตกอยู่ในอเวจี ทั้งร้องไห้สะอึกสะอื้น เหงื่อเย็นแตกพลั่กฟันกระทบกันกึก ๆ
จินเจาไม่รู้จะทำเช่นใด ยังได้ยินคำของท่านหญิงไม่ชัดเจนนัก เสียงนั้นแผ่วเบาและดูเหมือนท่านหญิงกำลังทรมานอย่างแสนสาหัสฉับพลันคำสั่งของท่านหญิงหวนเข้ามาในความคิด
จินเจา หากข้าเกิดอาการเพ้อจนไม่รู้สึกตัวให้เจ้าแทงข้าสักแผลที่สีข้าง สติของข้าจะได้กลับคืน มิเช่นนั้นข้าได้ตายจริง ๆ แน่
จินเจาปาดน้ำตา ด
