"เอาล่ะเด็กๆ พ่อจะหาแล้วนนะ "
"หาเลยเจ้าค่ะ คิกๆ"
ในวันที่ท้องฟ้าแจ่มใสไร้เมฆปกคลุม ผมนั่งหลบแดดอยู่ตรงศาลาพลางมองดูพวกลูกหลานของตัวเองเล่นซ่อนแอบกันในสวนใหญ่
แม้ว่าตอนแรกผมจะถูกพวกเด็กๆพยักเพยิดให้ไปเล่นด้วย แต่ด้วยสังขารแก่ๆของตัวเอง ผมจึงขอนั่งมองพวกเขาเล่นกันดีกว่า
ในตานี้หนุมานได้เป็นคนหา ส่วนเด็กอีกสองคนเป็นคนซ่อน แต่เหมือนจะซ่อนไม่เนียนเท่าไหร่เพราะมีเด็กคนนึงดันตะโกนบอกตอบจนเขารู้ที่ซ่อนตัวเองซะได้
"เจอแล้วสีดาและก็พรตด้วย"
"พระเชษฐภาดา(พี่เขย)เก่งจังเลยเจ้าค่ะ!"
"เพราะท่านน้านั่นแหละตะโกนบอกที่ซ่อนเราน่ะ!"
"ข้าเปล่านะ!"
พรตที่ตอนแรกหาที่ซ่อนได้ดิบดีแต่ดันมีเด็กอีกคนหาที่ซ่อนไม่ได้จนต้องมาซ่อนด้วย อีกทั้งยังมาเบียดเบียนที่ซ่อนกันจนโป๊ะแตกอีก ทำเอาเจ้าตัวฟึดฟัดไปตามระเบียบ
สีดาเดิมทีคือลูกที่เกิดจากนางมณโฑตามเนื้อเรื่องอยู่แล้ว แต่ที่ต่างออกไปจากเดิมตอนนี้คือผมไม่ได้เอาสีด
