ขอโทษที…ศิษย์น้องผู้นี้เป็นของข้า!

บวมเป่ง(เผ็ดลิ้นระดับหนึ่ง?)

จากประสบการณ์ครั้งก่อน ลู่เจินก็ไม่ได้ตื่นตระหนกอีก นางวางตะกร้าใส่หญ้าวิญญาณลงบนพื้น หญิงสาวกลัวว่าเจ้าแมวน้อยจะกระโดดไปทั่ว จึงใส่มันลงไปในตะกร้าใบใหญ่นั้นด้วย

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จ ก็พบว่าม่อเฉิงถอดเสื้อผ้านั่งรออยู่บนเตียงแล้ว นางมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มและร่างกายเปลือยเปล่าของเขาก็ยิ่งรู้สึกเขินอายเป็นอย่างมาก

วันนี้ยังไม่ถึงเวลากลางคืน แสงแดดที่ส่องเข้ามาภายในถ้ำจึงทำให้เห็นทุกอย่างได้ชัดเจนยิ่งนัก หญิงสาวมองเตียงหยกที่ทั้งแข็งและเย็น นางรู้สึกไม่ชอบที่ต้องนอนบนนั้น จึงเป็นฝ่ายยื่นข้อเสนอขึ้นมา "ศิษย์พี่... ครั้งนี้ข้าอยากจะอยู่ด้านบน"

ม่อเฉิงค่อนข้างประหลาดใจ เขาไม่ได้คาดหวังว่านางจะเรียนรู้ได้เร็วเช่นนี้ และชายหนุ่มก็ไม่ปฏิเสธคำขอ

เขาจัดการสะบัดนิ้วถอดเสื้อผ้าของนางออก และดึงอีกฝ่ายมานอนบนตัวของเขา ร่างกายของคนทั้งคู่แนบชิดกันทุกส่วน ความเย็นจากร่างกายของลู่เจินทำให้พิษแห่งไฟของชายหนุ่มบรรเทาลง "ตัวของเจ้า...เย็นสบายยิ่งนัก" พูดจบเขาก็เลียใบหูนางไปหนึ่งที

"อือ…ตัวของศิษย์พี่ก็ร้อนยิ่งนัก" ลู่เจินตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเพราะตอนนี้ตนถูกเขาลูบไล้ไปทั่วทุกส่วน

ริมฝีปากของพวกเขาพัวพันกันจนแยกไม่ออก ลิ้นเล็กของหญิงสาวถูกเขาดูดดึงจนชาหนึบ หลังจากกอดรัดกันอยู่สักพัก ท่อนลำของชายหนุ่มก็บวมเป่งพร้อมที่จะปลดปล่อยเต็มที

ลู่เจินถูกเขาดันตัวให้ลุกขึ้นนั่ง มือทั้งสองข้างของนางจับไหล่ของเขาแน่น ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนตัวนั่งลง ม่อเฉิงใช้มือหนึ่งช่วยจับเอวของนาง ส่วนอีกมือก็จับท่อนลำของตนเอาไว้ เพื่อช่วยปรับตำแหน่งให้ศิษย์น้องนั่งลงอย่างตรงจุด

ลู่เจินนั่งลงอย่างช้าๆ แน่นอนว่าเมื่อส่วนปลายหัวของเขาเคลื่อนเข้ามา นางก็รู้สึกเจ็บมาก และไม่ใช่แค่นางเท่านั้น ม่อเฉิงเองก็รู้สึกเจ็บมากเช่นกัน ส่วนนั้นของนางแห้งมาก ไม่ได้เปียกชุ่มอย่างที่เขาคิดเอาไว้ ชายหนุ่มสบตากับนางและถามอย่างจริงจัง "เจ้ากินบัวน้ำค้างที่ข้าให้ไปแล้วหรือยัง"

สมุนไพรที่เขาให้นางไปนั้นช่วยบำรุงหยินในร่างกาย และเพิ่มน้ำหวานในการหล่อลื่น ครั้งที่แล้วเขาเห็นว่านางไม่เปียกชุ่มพอและกลัวว่านางจะได้รับบาดเจ็บจึงไม่ได้ใส่เข้าไป ครั้งนี้นางก็ยังไม่ยอมกินบัวน้ำค้างอีก ส่วนนั้นของนางจึงยังไม่พร้อมที่จะต้อนรับเขา

ลู่เจินคิดอยู่พักหนึ่ง ดูเหมือนว่านางจะกินบัวน้ำค้างเข้าไปเพียงสองสามคำ หลังจากพบว่ารสชาติมันไม่อร่อย หญิงสาวจึงป้อนให้เจ้าแมวน้อยกินแทน นางตอบเขาเสียงค่อยเพราะรู้ตัวเองดีว่าทำผิด "บัวน้ำค้างรสชาติไม่ดีนัก...ข้าจึงป้อนมันให้เสี่ยวซีกินไปหมดแล้ว"

"อะไรนะ!...เจ้าป้อนบัวน้ำค้างให้แมวตัวนั้นหมดเลยหรือ!" ม่อเฉิงขึ้นเสียงและดันตัวนางออกไปนั่งด้านข้าง มิน่าเล่าครั้งนี้ร่างกายของนางถึงไม่มีน้ำหล่อลื่นมากเพียงพอ

ลู่เจินรู้ได้ในทันทีว่าศิษย์พี่กำลังโกรธ "ข้าสำนึกผิดแล้ว…คราวหน้าจะไม่ทำเช่นนี้อีกเจ้าค่ะ"

ม่อเฉิงถอนหายใจ แต่จู่ๆ เขาก็มีความคิดขั่วร้ายบางอย่างขึ้นมา มือหนาลูบไล้แก้มนวล ก่อนจะบีบมันเบาๆ ชายหนุ่มเอ่ยถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ "เจ้าคิดว่าตนเองควรถูกลงโทษหรือไม่"

ลู่เจินคิดว่านางเป็นฝ่ายผิดจึงพยักหน้าให้เขาอย่างเชื่อฟัง

ม่อเฉิงจึงชี้ไปตรงหว่างขาของตน "ถ้าอย่างนั้น…เจ้าใช้ปากช่วยข้า"

ตอนนี้ส่วนนั้นของนางยังไม่พร้อม แต่ว่าปากของนางคงจะชุ่มชื้นอยู่ตลอดเวลา

ดวงตาของลู่เจินเบิกกว้าง นางไม่คาดคิดว่าการบำเพ็ญคู่จะใช้วิธีนี้ได้ด้วย หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อเห็นขนาดของเขา ก่อนจะตัดสินใจก้มศีรษะลงและอ้าปากพยายามกลืนท่อนลำเข้าไป แต่ด้วยขนาดที่ใหญ่เกินไป ทำให้นางครอบครองเขาทั้งหมดไม่ได้

ลู่เจินรู้สึกไม่ถนัดจึงอยากถอยออกไปตั้งหลักก่อน แต่ศิษย์พี่นั้นกดด้านหลังศีรษะของนางเอาไว้ พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า "ทำต่อไป"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นนางจึงใช้ปากครอบครองเขาเช่นเดิม แต่ก็ครอบครองส่วนนั้นของเขาได้เพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น ลิ้นเล็กลากเลียส่วนปลายที่มีน้ำใสจากปลายหัวส่วนบนผุดออกมาเป็นระยะ

การกระทำนี้ทำให้ม่อเฉิงครวญครางออกมา และอดไม่ได้ที่จะกระแทกบั้นเอวตอบเป็นจังหวะ

ลู่เจินเห็นว่าศิษย์พี่ของนางพอใจ นางก็เน้นเลียที่จุดนั้นเป็นพิเศษ

"อ่า…อือ" ชายหนุ่มบิดขาไปมาส่งเสียงครางต่ำ ดวงตาพร่าปรือ

ผ่านไปไม่นานลิ้นของนางก็รับรู้ได้ถึงของเหลวอุ่นร้อนที่หลั่งออกมา หญิงสาวแอบกลืนมันลงไป มันมีรสคาวเล็กน้อยซึ่งนางยอมรับได้ หลังจากนั้นหญิงสาวก็ใช้ของเหลวนี้ช่วยเพิ่มพลังวิญญาณให้ตนเอง

ม่อเฉิงเห็นว่าศิษย์น้องได้รับผลประโยชน์แล้ว เขาก็จับเอวของนางขึ้นและใช้ปลายนิ้วสะกิดติ่งเนื้อน้อย ถูไถภายนอกของนางเบาๆ เมื่อน้ำสีใสถูกหลั่งออกมา ชายหนุ่มจึงใช้นิ้วกลางสอดใส่เข้าไปและขยับเข้าออกเล็กน้อย ภายใต้การกระตุ้นของชายหนุ่ม ส่วนนั้นที่ค่อนข้างแห้งก็ค่อยๆ เปียกชุ่ม ความอุ่นร้อนภายในกำลังดูดดึงนิ้วมือของเขา

“อ๊ะ!...อ่า” จังหวะนิ้วของเขาเรียกเสียงครางแผ่วเบาจากนาง หลังจากนั้นหญิงสาวก็กรีดร้องเสียงดังและยืดยาวกว่าทุกครั้ง

นิ้วเท้าของนางยืดออกจนสุด ต้นขาของนางสั่นระริก น้ำหวานส่วนล่างไหลออกมาเล็กน้อย พร้อมกับหน้าอกเล็กๆ ที่กระเพื่อมขึ้นลงจากการหอบเหนื่อย

ม่อเฉิงมองท่าทางของนางด้วยตาลุ่มลึก หลังจากนั้นก็ก้มศีรษะดูดกลืนน้ำหวานส่วนเกินจนหมดทุกหยาดหยด และเดินกำลังภายในขจัดพิษไฟในร่างกาย

หลังจากความร้อนแรงผ่านไป ม่อเฉิงก็อุ้มนางมานอนบนตัวของเขา พลางใช้ฝ่ามือสากลูบไล้แผ่นหลังของนางขึ้นลงเบาๆ ครั้งนี้เขายังพอทนได้ที่จะไม่ฝืนใช้ร่างกายของนาง แต่ครั้งต่อไปเขาจะไม่ให้เกิดความผิดพลาดเช่นนี้อีก "ต่อไปเจ้าต้องกินบัวน้ำค้างทุกวัน เข้าใจหรือไม่"

"อือ" ลู่เจินส่งเสียงตอบรับในลำคอ ก่อนจะผล็อยหลับไป…