วาคีนยังกอดฉันแน่น แต่ฉันกลับรู้สึกไม่อยากอยู่ในอ้อมกอดนี้แล้ว อ้อมกอดของวาคีนมันไม่ได้อบอุ่นกับฉันอีกแล้ว
"ปล่อย เฟิร์นไปเถอะนะ ฮึก... ปะ ปล่อยเฟิร์นไปเถอะ ฮื้ออออ~"
วาคีนนิ่งไปชั่วครู่ใหญ่ เขาเม้มปากแน่นแล้วมองฉันผ่านดวงตาคมที่กำลังแดงก่ำ ปลายจมูกของเขาก็แดงอย่างน่าสงสาร วาคีนจับไหล่ฉันจนแน่นทั้งสองข้างแล้วส่ายหน้าไปมา
"ไม่ กูไม่เลิก กูไม่เลิกเฟิร์นกูไม่เลิกกับมึง"
"เฟิร์นเจ็บ วาคีนเฟิร์นเจ็บ วะ วาคีนจะไปกับใครก็ไปเลยเฟิร์นไม่เอาวาคีนแล้ว ฮึก... ฮื้ออออ~"
"เฟิร์น ไม่เอานะ ไม่เลิกกันนะ ขอร้องละ"
วาคีนดึงฉันเข้าไปกอดแนบอกแกร่งของเขา เขาลูบแผ่นหลังบางของฉันเบาๆ ก่อนที่จะเลื่อนมาลูบผมของฉันจากทางด้านหลังเขากอดฉันอย่างแนบแน่นราวกับว่ากลัวว่าฉันจะหายไปไหน
เรากอดกันสักพักใหญ่ๆ ทุกอย่างก็หยุดลง ฉันเงียบขึ้นและนิ่งขึ้น ส่วนวาคีนก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากฉัน ไม่นานนักเราสองคนก็เดินจูงมือกัน ไม่
