“รีบไปรีบกลับ” ชายหนุ่มสั่งด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ปล่อยให้อูกั๋วขมวดคิ้วหน้ามุ่ยผายมือนำทางหญิงสาว
“น้อมส่งท่านเจ้าเมือง ขออภัยด้วยที่มิอาจไปส่งด้วยตนเอง” บุรุษทั้งสองค้อมศีรษะอำลาตามตำแหน่ง หากนางเดินไปไม่กี่ก้าวก็หมุนตัวกลับมาราวกับเพิ่งนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“อ้อ...มีอีกเรื่องหนึ่ง” นางเว้นช่วงขณะที่คลายมือที่กอดอกออก “ข้ารับปากชาวบ้านเอาไว้ว่าจะเลี้ยงสุราพวกเขา”
ผู้ที่รอส่งแขกสีหน้าดูขึงเครียดขึ้นเล็กน้อย “แล้วอย่างไร”
“ก็ไม่อย่างไร” โฉมสะคราญยักไหล่ก่อนจะหมุนตัวหันหลังกลับ เรือนผมดำขลับปลิวสะบัดอย่างอ่อนช้อย ผิดกับสีหน้าท่าทางที่แสดงออกมาลิบลับ “ก็แค่ค่าสุราทั้งหมดจะถูกมาที่เรือนสกุลซ่างกวนก็เท่านั้น”
“ทะ...ท่าน! ”
นางยักไหล่ เดินจากไปอย่างเงียบเชียบจนกระทั่งหายลับไปจากสายตา
ครั้นอยู่ด้วยกันตามลำพัง บุตรชายของแม่ทัพผู้อาวุโสจึงถามสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจมาตั้งแต่ต้น “ฮุ่ยเฉิง ซูเ
