รักจริงหรือหลอก
1372 คำ
ตอนที่ 3
ชญานนท์ขับมอเตอร์ไชด์คู่ใจจนถึงโรงเรียนจากนั้นก็ขับไปจอดยังที่เก็บรถของโรงเรียน
วันนี้เขาเห็นในช่องจอดประจำของเขานั้นยังว่างอยู่ จึงรีบขี่จะเข้าไปจอด แต่ทันใดนั้นก็มีมอเตอร์ไซด์คันหนึ่งเบียดชญานนท์เข้าไปจอดอย่างหน้าตาเฉย และเขาไม่เห็นหน้าคนขับเพราะใส่หมวกกันน๊อต แต่คนข้างหลังเขาเห็นหน้าชัดเจนเพราะอยู่บ้านเดียวกัน ‘ยัยแพท’
“ขอโทษนะเบส พอดีว่าวันนี้แฟนฉันรีบน่ะ นายไปหาที่อื่นจอดก็แล้วก้นนะ” ชญานนท์ มองหาที่อื่นแล้วรีบขับไปจอดทันที โดยไม่ได้พูดอะไร
“แพท เย็นนี้ถ้าแม่ยังไม่มารับ ออกไปดูหนังกับพี่มั้ย”
“วันนี้แม่แพทกลับเร็วนะสิ เอาไว้วันหลังนะพี่อั้ม”
“หว้า!.. เสียดายจัง”
“เอาน่าพี่อั้ม แพทไม่อยากทะเลาะกับแม่บ่อย ๆ น่ะ”
“ก็ได้” แฟนหนุ่มบอกอย่างเซ็ง ๆ
ชญานนท์เดินมาถึงห้องเรียนเรียบร้อย พชรมนที่เดินมาส่งแฟนหนุ่มถึงห้องเรียน ก็แวะมาทักทายชญานนท์ แต่เธอคงไม่ได้มาอย่างเป็นมิตรสักเท่าไหร่
“อย่าริอ่านไปฟ้องแม่ฉันนะ” หล่อนเดินมาถึงก็รีบพูดขึ้น
“สบายใจได้ฉันไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของใครอยู่แล้ว” ชญานนท์จึงรีบตอบสวนทันที
“ก็ดี!” พูดจบเด็กสาวก็เดินจากไป
ห้องเรียนของพชรมนนั้นอยู่ชั้นล่าง แต่ว่าเธอจะเดินขึ้นมาส่งนายอั้มแฟนหนุ่มทุกวัน เธอเพิ่งทะเลาะกับคุณแม่ของเธอ เรื่องไปดูหนังกับแฟนแล้วกลับบ้านดึก
พชรมนออกจากบ้านพร้อมกับคุณแม่ของเธอในทุก ๆ เช้า แต่มาโรงเรียนเกือบสาย เพราะมัวแต่ออกไปนั่งรถเล่นกับแฟนหนุ่ม จิราพรที่รีบไปทำงานก็จะส่งลูกสาวที่หน้าโรงเรียนเป็นประจำ หลังจากนั้นลูกสาวของเธอก็จะออกไปกับแฟนหนุ่มที่มาถึงแล้วก็ยังไม่เข้าโรงเรียน จะไปสุมหัวกันที่บ้านของเพื่อน ๆ ใกล้ๆ โรงเรียนจะเข้าแถวถึงได้มา
ชญานนท์นั้นไม่อยากทะเลาะให้เป็นเรื่องเป็นราวรู้ทั้งรู้ว่าเธอเป็นคนยังไง และเขาก็คิดว่าการอยู่เฉย ๆ แล้วเอาเวลาไปทำอย่างอื่นจะดีกว่า
เมื่อถึงเวลาเรียนชญานนท์ก็นั่งเรียนตามปกติ พอถึงคาบพักกลางวันเขาก็ไปนั่งทานข้าวกับกลุ่มเพื่อนที่โรงอาหาร ระหว่างที่ชญานนท์กำลังทานอาหารกับเพื่อนๆ เขาก็เห็นพชรมนที่เดินมากับแฟนหนุ่ม
ชญานนท์รู้ในทันทีว่าผู้ชายคนนั้นคือคนที่แย่งที่จอดรถเขาเมื่อเช้าและพชรมนก็บอกว่าเป็นแฟนของเธอ 'ก็นึกว่าใคร นายอั้มเพื่อนร่วมรุ่นม.6แต่อยู่คนละห้องนั่นเอง เปลี่ยนแฟนบ่อยจังนะ แม่คนสวย'
ทั้งสองคนเดินมาทางชญานนท์ นายอั้มหยุดมองชญานนท์แล้วยิ้มให้ที่มุมปาก แต่พชรมนนั้นไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย เธอเดินผ่านไปเหมือนกับว่าไม่มีเขาอยู่ตรงนั้น
“เฮ้ย!.. อยู่บ้านเดียวกันไม่คิดทักทายกันบ้างเหรอวะ” ปณต เพื่อนสนิทของชญานนท์เอ่ยทักเมื่อเห็นพชรมนเดินผ่านไปและทำเป็นไม่รู้จักเพื่อนของเขา มันแปลก ๆ สำหรับคนที่อยู่ร่วมชายคาเดียวกัน
“ไม่อะ แกก็ดูหน้ายัยแพทก่อนสิ บึ้งซะขนาดนั้นใครจะไปกล้าทักวะ” ชญานนท์รีบตอบเพื่อนแล้วพลางตักอาหารเข้าปาก
“เออ!..แกสองคนนี่สมกับเป็นไม้เบื่อไม้เมากันจริง ๆ เลยว่ะ” ปณตส่ายหัว
เมื่อทั้งสองทานอาหารกลางวันเสร็จเรียบร้อย ก็ไปเข้าห้องเรียนตามปกติ
ชญานนท์เห็นทั้งคู่หนีออกไปนอกโรงเรียนด้วยกัน ระหว่างที่เขาเดินกลับห้องเรียน
“เบส..เย็นนี้เราอยู่ซ้อมบาสกันมั้ย” ปณตเอ่ยขึ้นกับเพื่อนสนิทของเขา
“ได้สิ แต่ว่าเย็นมากไม่ได้นะ” ชญานนท์ตอบ
“เออ ๆ ฉันรู้น่า ว่าแกต้องไปรีบไปทำกับข้าวให้สาว ๆ ทั้งหลาย”
“ก็ไม่ทุกวันหรอก แต่วันนี้ต้องฉันต้องไปรีบไปรับน้องพลอยกลับด้วยกัน”
“ทำไมวะ”
”พอดีวันนี้น้องพลอยจะทำอาหารเย็น ฉันก็จะเป็นลูกมือนะสิ”
“งั้นวันหลัง ฉันขอไปชิมฝีมือยัยน้องพลอยของแกบ้างสิ”
“เฮ่ย!..ไม่ได้หรอกโว้ย!..”
“อ่าวทำไม...แกหึงเหรอวะ” ปณตยิ้มให้เพื่อนสนิทแล้วทำหน้าอย่างสงสัย
“เปล่าหรอก!..ถ้าแกไปบ้านฉัน ยัยแพทกับคุณพิมต้องเล่นงานฉันแน่ ๆ ”
สี่โมงเย็นเป็นเวลาเลิกเรียนพอดี ชญานนท์ที่คุยกับเพื่อนเอาไว้ก็เลยไปซ้อมบาสกับปณตและเพื่อน ๆ คนอื่น
พวกเขาซ้อมบาสกันไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงผู้หญิงกับผู้ชายทะเลาะกันอยู่ข้างรั้วของโรงเรียน ซึ่งสนามบาสนั้นอยู่ติดกับรั้วของโรงเรียนพอดี
ชญานนท์ไม่ได้สนใจที่จะฟังเสียงที่เพื่อนสนใจกัน เพราะมัวแต่เล่นบาส ปณตที่ได้ยินจึงหยุดเล่น และบอกกับเพื่อนสนิททันที
“เฮ่ย! แป๊บ! เสียงผู้หญิงไหนมาร้องไห้ตรงข้างกำแพงวะ”
“เดี๋ยวฉันไปดูเอง” เสียงที่ชญานนท์ได้ยินมันเป็นเสียงของผู้หญิงที่ชอบปรี๊ดแตกในบ้านอยู่เป็นประจำ ใช่แล้วเสียงนั่นมันเสียงเธอ ‘ยัยแพท’ เขาจำเสียงนั้นได้ดี ชญานนท์พยายามตั้งใจฟังจนได้ยินเสียงที่ทั้งคู่ทะเลาะกันตามที่เพื่อนบอก
“ทำไมพี่อั้มทำกับแพทแบบนี้!!” น้ำเสียงของเธอที่พูดออกมา ชญานนท์ฟังแล้วดูเหมือนเธอโกรธมาก
“พี่ก็แค่เล่น ๆ ไม่ได้จริงจังอะไร แพทก็ไม่เห็นต้องโมโหพี่ขนาดนี้เลย” เสียงของผู้ชายคนนั้นตอบเธออย่างไม่แยแสและคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากนายอั้ม เพื่อนร่วมรุ่นของเขา
“ทำไมพี่อั้มถึงพูดแบบนี้ละ ทำไมไม่นึกถึงใจแพทบ้าง!!" เธอตะคอกใส่แฟนหนุ่มรุ่นพี่ และดูเหมือนเธอจะยิ่งโมโหหนักขึ้นไปอีก ไม่ได้การแล้วเขาต้องรีบไประงับเหตุการณ์ อย่างน้อย ๆ ก็นึกถึงคำที่พ่อได้สั่งเอาไว้
“เฮ่ย!..เบส แกจะไปยุ่งเรื่องคนอื่นทำไมวะ” เพื่อนคนอื่นๆรีบห้ามชญานนท์ที่จะกำลังจะออกไปดูทั้งคู่
“เสียงยัยแพท เดี๋ยวฉันมา” เขารีบเดินอ้อมประตูเพื่อไปหาทั้งคู่ แล้วก็มีเสียงเรียกจากปณตที่วิ่งตามมา
“เฮ่ย!.. ใจเย็น ๆ นะโว้ย มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้” เมื่อเพื่อนไม่ฟังปณตจึงรีบตามไปจนทันชญานนท์
“พี่ก็ไม่ชอบเหมือนกัน ถ้าแพทจะทำนิสัยแย่ ๆ แบบนี้!!" นายอั้มพูดแบบตัดเยื้อขาดใยกับพชรมนอย่างหน้าตาเฉย
“ทำไมพี่อั้มพูดแบบนี้ล่ะ ทำไม!!!” แพทพูดพร้อมกับเสียงสะอื้น
“ถ้าแพทไม่อยากให้พี่มีคนอื่น ก็ยอมเป็นของพี่สักทีสิ” ชญานนท์ที่เดินออกมาแล้วได้ยินคำพูดนั้นพอดี
แน่นอนว่าเธอกำลังร้องไห้เสียใจอยู่ แต่เมื่อกี้นายอั้มพูดว่าอยากขอมีอะไรกับแพทงั้นเหรอ
“ถ้าแพทไม่ยอมละ”
“งั้นพี่ก็จะมีคนอื่น!!" มันรีบสลัดแขนที่พชรมนรั้งเอาไว้อย่างไม่ไยดี โอ้โหไอ้ชาติชั่วมึงไม่น่าเกิดมาเป็นลูกผู้ชายเลย มันคงคิดจะฟันแล้วทิ้งสินะ พอพูดจบไอ้อั้มมันก็เดินจากไป ทิ้งพชรมนให้ก้มหน้าร้องไห้อยู่ในข้างรั้วเพียงคนเดียว
ชญานนท์รวบรวมความกล้าเดินเข้าไปหาเธอเพราะความสงสาร และเมื่อไปถึงตัวเธอเขาจึงเอ่ยถามสั้น ๆ เหมือนว่าเขาไม่รู้ไม่เห็นมาก่อนว่าเธอโดนอะไรมา
“แพท มาร้องไห้ทำไมคนเดียวตรงนี้” ชญานนท์เอ่ยถาม และทันทีที่เขาพูดจบก็โดนสวนกลับมาอย่างทันควัน
- ผู้เขียน
