ช่วยเก็บเรื่องของเรา...เอาไว้เป็นความลับ
1256 คำ
ตอนที่ 7
“อีกชั่วโมงหนึ่งก็จะตีห้าแล้ว เดี๋ยวพี่ต้องไปเตรียมทำอาหารเช้า แพทรีบไปนอนเถอะ” เขาพูดพร้อมกับอยากจะโกรธตัวเองที่กล้าพูดเช่นนั้นออกไป ซึ่งใจจริงอยากจะพูดว่า แพท..อีกชั่วโมงเดียวก็จะตีห้าแล้ว เรามาหาทำอะไรสนุก ๆ กันมั้ย เห็นรูปร่างของเธอแล้วเขาก็แทบอดใจไม่ไหว
“แค่ชั่วโมงเดียวจะนอนไปทำไมกัน” สิ่งที่เธอพูดออกมาเหมือนจะรู้ความคิดของเขา..แต่ดูเหมือนกับว่าคนฟังนั้นไม่ได้ยิน หรือว่าเขาตั้งใจที่จะไม่รับรู้กันแน่ พชรมนจึงย้ำประโยคเดิมอีกครั้ง แล้วก็เหมือนเดิม ชญานนท์ยังคงนิ่ง ๆ เหมือนกับว่าสิ่งที่เธอพูดไปนั้นเขาไม่รับรู้ เด็กสาวจึงต้องทำบางอย่างเพื่อให้สติของชายหนุ่มกลับคืนมา พชรมนจึงรีบเข้าไปตะโกนเรียกชื่อของเขาที่ข้างหูทันที
“พี่เบส!!..จะใจลอยไปถึงไหน” ชญานนท์ที่กำลังจินตนาการเรื่องอย่างว่าอยู่ ถึงกับสะดุ้งเฮือก ก็ใช่นะสิ!. เขากำลังนึกถึงเรื่องใต้สะดืออยู่นี่น่า
“อย่าตะโกนสิ! เดี๋ยวก็ตื่นกันมาทั้งบ้านหรอก”
“ทำไม! พี่เบสกลัวเหรอ” เธอลอยหน้าลอยตาถาม เหมือนกับว่าไม่กลัวอะไรเลย
“อืม..ถ้าน้าฝ้ายรู้ว่าแพทมาอยู่ห้องพี่ พี่ก็ซวยนะสิ”
“แล้วถ้าเป็นคุณลุงรู้ล่ะ” เธอหมายถึงบิดาเลี้ยงของเขา
“โอ๊ย!..รายนั้นไม่ต้องพูดถึงหรอก พี่โดนไล่ออกจากบ้านแน่ ๆ”
“ถ้างั้นแพทจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับของเรานะ” ชญานนท์คิดตามคำพูดของเธอทันที คำว่า ‘ของเรา’ ฟังดูแล้วเหมือนคนสองคนยังไงไม่รู้
“พี่เบส...พี่ต้องช่วยแพทนะ ถ้าไม่งั้นแพทจะมาหาพี่อีก” เด็กสาวเริ่มขู่ขึ้นมาเมื่อนึกแผนการบางอย่างออก
“เรื่องอะไรอีกละ”
“ก็เรื่องไอ้พี่อั้มไง พี่เบสต้องกันไม่ให้เค้ามายุ่งกับแพทอีก”
“อืม ก็ได้...จะตีห้าละ พี่เตรียมไปทำอาหารเช้าก่อนนะ” เขารีบกดปิดนาฬิกาปลุกแล้วบอกกับเด็กสาวทันที
“แพทตากเสื้อไว้ที่ห้องพี่ได้มั้ย ขี้เกียจตอบคำถามยัยพลอย” เธอคิดว่าจะรีบไปอาบน้ำก่อนที่น้องสาวจะตื่น
“ก็ได้ เดี๋ยวพี่ซักให้” ชญานนท์รีบเสนอ
"เฮ่ย!..ไม่ได้หรอกพี่เบส มันมีชั้นในด้วย เดี๋ยวแพทเอาใส่ถุงไปซักที่ห้องเองดีกว่า" เธอกำลังจะเดินออกจากห้อง แต่ก็นึกขึ้นมาได้
“เออ...แล้วเสื้อพี่ล่ะจะให้แพทเอามาคืนตอนไหน” เธอชี้ไปที่เสื้อตัวโคร่งของเขาที่กำลังสวมใส่อยู่
“แพทเอามาโยนไว้ในห้องพี่ตอนไหนก็ได้ แล้วแต่สะดวกเลย ห้องพี่ไม่ได้ล็อกอยู่แล้ว” ชญานนท์รีบบอก
“โอเค งั้นแพทไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะ ดีเหมือนกัน ขี้เกียจไปแย่งห้องน้ำกับยัยพลอย รายนั้นเข้าห้องน้ำนานเป็นชาติ" บ่นน้องสาวเสร็จพชรมนก็หันหลังเปิดประตูเดินออกจากห้องของเขาไป ชญานนท์แทบจะสวดภาวนาขอไม่ให้ใครตื่นมาเห็นระหว่างที่เธอกำลังเดินขึ้นไปที่ห้อง เพราะที่เธอใส่อยู่มันเป็นชุดนอนของเขา ชญานนท์รีบตามมาดูเมื่อเห็นเธอเข้าห้องไปได้เรียบร้อยแล้ว จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก
*************************************************************************************************************************************************
ชญานนท์ออกไปเตรียมทำอาหาร เช้านี้เขามาทำคนเดียว หลังจากที่คิดอะไรเพลิน ๆ ในระหว่างทำอาหารก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ยัยตัวแสบของบ้านไม่เห็นลงมาแกล้งเขาสักที สงสัยคนชอบแกล้งวันนี้คงจะนอนขี้เซา แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้หันหลัง สองสาวก็มายืนอยู่ข้างหลังเสียแล้ว ชญานนท์แอบตกใจเล็กน้อยแต่ก็พยายามเก็บอาหาร แล้วเอ่ยออกไปด้วยเสียบราบเรียบ
“อ่าว!.. มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“ตกใจเหรอคะพี่เบส” พลอยชมพูเอ่ยถาม
“เปล่าหรอก”
“วันนี้พี่เบสมีลูกมือเพิ่มอีกหนึ่งคนนะคะ ไม่รู้พี่แพทคิดยังไงถึงจะช่วยพี่ทำอาหารเช้า” เธอมองหน้าพี่สาวพร้อมกับบอกชญานนท์
“งั้นสองคนทำที่เหลือต่อจากพี่ได้มั้ย พี่ขอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน” พูดจบชญานนท์ก็เดินจากทั้งคู่ไปทันที โดยที่เขาไม่กล้าสบตากลับพชรมนเลย
“ได้สิ...พี่เบส ถ้าเสร็จแล้วพลอยกับพี่แพทจะยกไปเตรียมไว้ที่โต๊ะให้เลยค่ะ” พลอยชมพูตะโกนตามหลังชญานนท์
“ขอบคุณครับ สองสาว” ชายหนุ่มรีบหันมาบอกแล้วเดินไปที่ห้องทันที
ไม่นานนักเขาก็ออกมาพร้อมกับการแต่งกายด้วยชุด รด. ร่างสูงใหญ่ ผมเกรียนดูแล้วมีเสน่ห์ชวนมอง เขาดูแข็งแรงที่่จะปกป้องคนรอบกายอย่างเธอได้สบายพชรมนมองเขาอย่างพิจารณา ก่อนที่น้องสาวจะเอ่ยทักชายหนุ่มก่อนเธอ
“วันนี้พี่เบสเรียน รด.ด้วยเหรอคะ” พลอยชมพูเอ่ยถาม
“ครับ ถ้ายังไงวันนี้พี่อาจไม่ได้ไปรับพลอยนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ..พี่เบส พลอยรอกลับพร้อมคุณแม่ก็ได้” พลอยชมพูบอกด้วยความเกรงใจ
เช้าวันนี้หลังจากทุกคนรับประทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดก็เตรียมพร้อมที่จะออกบ้านกัน พชรมนรวบรวมความกล้า เพื่อบอกแม่ของเธอ จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงปกติ
“แม่..วันนี้ไม่ต้องไปส่งแพทนะ แพทจะนั่งมอเตอร์ไซด์ไปกับพี่เบส” คำว่าพี่เบสทำเอาทุกคนงงไปตาม ๆ กัน และก็ไม่มีใครกล้าถามพชรมนว่าเพราะอะไร แล้วหลังจากนั้นสายตาทุกคู่ก็มองจ้องมาที่ชญานนท์ เขาจึงแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“เอางั้นเหรอ แต่มอเตอร์ไชด์มันอันตรายนะลูก” จิราภรรีบเอ่ยเตือนลูกสาว
“ไม่เป็นไรค่ะ แพทใส่หมวกกันน๊อตไป”
“เบส!.. งั้นน้าฝากยัยแพทด้วยนะ”
“ไม่เป็นไรครับน้าฝ้าย”
“แล้วตอนเย็นไปรับยัยพลอยด้วยอีก อัดสามกลับจะไหวเหรอ”
“ไหวอยู่ครับน้าฝ้าย ระยะทางแค่สองสามกิโลเอง” ชญานนท์รีบบอกกับแม่เลี้ยงของเขาทันที พิมพ์ชนกแสยะยิ้มทันทีกับคำพูดของชญานนท์
“ได้..งั้นต่อไปนี้น้าจะได้ออกบ้านเช้า ๆ หน่อย แล้วอีกอย่างยัยพิมก็จะขอไปอยู่หอกับเพื่อนเดือนหน้าแล้ว บอกว่าไม่อยากรอแม่เลิกงานดึก ๆ ดื่น ๆ” เธอหันไปที่ลูกสาวคนโตแล้วพูดขึ้น
วันนี้เป็นวันแรกที่ชญานนท์ต้องขับมอเตอร์ไชค์ไปเรียนในตอนเช้าพร้อมกับพชรมน ส่วนพลอยชมพูน้องคนสุดท้องจะไปกับแม่ในช่วงเช้าเพราะเธออยู่กันคนละโรงเรียนกับพี่สาว และถ้าวันไหนจิราภรเลิกงานเร็วเธอก็จะแวะรับลูกคนเล็กของเธอโดยจะโทรบอกชญานนท์ก่อนเสมอ
ก่อนที่มอเตอร์ไชด์ของชญานนท์ที่มีพชรมนซ้อนท้ายมาจะเลี้ยวเข้าประตูโรงเรียน ทั้งสองก็ได้เห็นนายอั้มที่มาดักรออยู่ที่เดิม ชญานนท์ขับผ่านแบบไม่สนใจ นายอั้มจึงขับตามมาจนถึงลานจอดรถ
- ผู้เขียน
