V ก่อเกิดหน่อเนื้อ
1908 คำ
“เจ้าเป็นอะไรไป” ครุฑาเชนเอ่ยถามเมื่อมองไปที่ทวิชาและนางเอาแต่หลบเลี่ยงหนีสายตาเขา
“ข้าคิดว่า...ตัวข้านี้ไม่คู่ควรกับท่าน”
“เหตุใดใยเจ้าถึงเอ่ยเช่นนั้น”
“เวลากว่าสองพันปี ท่านยังมีรูปโฉมที่งดงาม แต่ข้าสิ...”
“เวลากว่าสองพันปีไม่อาจทำอะไรเจ้าได้เลย ในทางกลับกันข้าว่าเจ้างดงามน่าหลงใหลกว่าเมื่อก่อนยิ่งนัก” ครุฑาเชนไม่พูดอย่างเดียว มือหนากำยำไล้ลูบไปตามเรือนกายเลื้อยวนไปมาอย่างจงใจที่เนินอิ่มอวบที่ล้นทะลักรอยแหวกของชุด “ข้าไม่เคยเสพสมกับเทพีตนได้แล้วมีความสุขได้เท่าเจ้า เจ้ามีลีลาเร่งเร้าอารมณ์และร่างกายของข้า ข้ามีความสุขตลอดเวลาข้าคิดถึงเจ้า”
“คิดถึงข้าหรือคิดถึงร่างกายข้า”
“จะต่างกันตรงไหน” ทวิชาเมินหน้าหนีอย่างอ่อนสร้อย ยั่วครุฑาเชน เทพีถูกเลี้ยงดูสั่งสอนมาแตกต่างกับเหล่ามนุษย์หญิงที่จะปล่อยให้สัญชาติญาณนำพาพวกเธอไปยามเสพสมหรือที่มนุษย์เรียกว่าเซ็กส์ ส่วนเธอแตกต่างจากเทพีเหล่านั้นหลังจากที่เธอได้เห็นการเสพสมของท่าน อาเธอร์และน้องสาวมนุษย์ของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า รวมถึงมนุษย์หญิงคนอื่นๆอีกมากมาย เธอทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้อาเธอร์หันมามองและครอบครองเธอ ท่าทางลีลาเหล่านั้นเธอเอามาใช้กับครุฑาเชนไม่มีกักเก็บ เขาเป็นเทพที่ครองความบริสุทธิ์ เมื่อได้มาเจอกับเธอที่เป็นเทพีลีลารักเหมือนสตรีมนุษย์ แน่นอนว่าเขาต้องหลงเธออย่างถอนตัวไม่ขึ้น
พรึ่บ! ครุฑาเชนอดทนต่อไปไม่ได้แล้ว เขาร่ายเวทย์สะบัดมือเพียงครั้งเดียวอาภรณ์ทุกชิ้นบนเรือนกายทวิชาก็หายไป เผยเนินอวบขาวน่ามองทั้งข้างบนและข้างล่าง
“เจ้างดงามไม่เคยเปลี่ยนจริงๆ” ทวิชาเอียงอายเอนร่างเปลือยเข้าหาอ้อมแขนกำยำเพื่อบดบังจุดหวงแหนจากสายตาครุฑาเชน แต่ก็ไม่พ้นมือกำยำที่โอบรับและบีบเคล้นก้นงอนๆอย่างบ้าคลั่ง ใบหน้าลดต่ำลงมาซุกที่ซอกคอขาว
อื้มมม “ข้า...” ทวิชาครางออกมาเมื่อร่างกายตอบสนองกลับมือปลาหมึกของครุฑาเชน เขาตวัดแหย่ปลายนิ้วสัมผัสกับกลีบสาวของเธอจากทางด้านหลังที่เลื้อยมาตามร่องก้น ปลายจมูกโด่งตามรูปกายหยาบของครุฑาเชนโลมเล้าไปทั่วซอกคอใบหน้าของเธอ จนริมฝีปากเขาเคลื่อนย้ายมาสิ้นสุดที่ริมฝีปากเธอ เขาไม่ปล่อยให้เธอเอ่ยวาจาใดๆอีกแล้วตอนนี้ เขาช่วงชิงความหวานดุจดั่งน้ำทิพย์จากสวรรค์ในโพรงปากเธออย่างดุเดือด ทวิชาและเชนล้วนเป็นเทพสัตว์ปีกด้วยกันทั้งคู่การลิ้มรสชาติที่ต่างได้รับด้วยกฎของธรรมชาติที่สวรรค์สรรสร้างนั้น พวกเขาจะหอมหวานซึ่งกันและกันมากยิ่งกว่าต่างสายพันธุ์มาเสพสมกัน ธรรมชาติไม่ได้อยากให้ทุกอย่างผิดเพี้ยนหรือเปลี่ยนไป รวมถึงการข้ามสายพันธุ์ แต่ทุกสรรพสิ่งก็ล้วนแต่อยากออกนอกกรอบกันทั้งนั้น
อาร์รสสส เมื่อปากได้รับอิสระ เสียงครางไม่อาจเก็บไว้ได้ ยามยอดเกสรสีชมพูถูกครอบครองอยู่ในโพรงปากครุฑาเชน จ๊วบ จ๊วบ เสียงดังกังวาลคับพื้นที่ภายใต้ม่านอาคม
ร่างกำยำค่อยๆลดลงต่ำ ลากปลายลิ้นไล้เลียผิวขาว ฟอดดด กลิ่นกายหอมอ่อนๆประจำเทพีปักษาที่ไม่เหมือนกัน “ข้าคิดถึงรสชาติของเจ้ายิ่งนัก” เสียงแหบพร่าเมื่อลากไล้มาถึงหน้าท้องแบนราบ กลีบสาวไม่ว่าจะเป็นเทพีหรือมนุษย์สรรพสิ่งบางอย่างก็เหมือนกัน ปลายลิ้นแหวกเปิดทางกลีบหวาน ริมฝีปากหยักกดแนบดูดกลืนรสชาติที่คิดถึงมานานกว่าสองพันปี
ร่างทวิชาค่อยๆล่องลอยขึ้นทอดกายนอนบนอากาศขาทั้งสองแยกออกจากกัน ด้วยเวทย์มนต์ขั้นพื้นฐาน อู้ยยย ทวิชาครางปลดปล่อยความอึดอัด เธอแหงนหน้าดวงตามองดวงดาวลมหายใจจังหวะไม่สม่ำเสมอ ปลายลิ้นของครุฑาเชนชอนไชอย่างช่ำชองทำให้ทวิชาแทบลืมสามโลกไปเลย
กลิ่นถูกสูดดม สายธารความซ่านเสียวไหลเข้าสู่โพรงปากครุฑาเชนอย่างกับน้ำที่กำลังตกจากที่สูง เสียงร้องและกรีดร้องของทวิชาดังไม่หยุด หากเธอเป็นเพียงมนุษย์ร่างกายคงแหลกแตกสลายเพราะการจู่โจมอย่างร้ายกาจของครุฑาเชน
“เชนนนน...อาร์รรรรสสสสส” เหล่าเทพ หรือผู้ใช้เวทย์ไม่อาจเสร็จสมง่ายๆในเพศชาย ปลายลิ้นแทรกเข้าสู่โพรงลี้ลับของทวิชา เสียงกรีดร้องแสดงอารมณ์และความเสียวซ่านดังกึกก้อง ทวิชาถึงฝั่งปลดปล่อยความหอมหวานที่เขาต้องการออกมาอย่างล้นหลาม ครุฑาเชนมองยอดเกสรกลางกลีบงดงาม ตอนนี้มันแดงจัดอวบอิ่มด้วยปลาบลิ้นและริมฝีปากเขา
แท่งร้อนขนาดใหญ่ถูกเผยออกมา ทวิชามองตอบมันอย่างไม่วางตาเช่นกัน ความลับของก่อเกิดใหม่ของครุฑาเชนทำให้ครุฑาเชนคงร่างสมบูรณ์แข็งแรงยิ่งกว่าหินผาไว้ได้ตลอดไป อายุขัยที่แท้จริงของครุฑาเชนเท่าไหร่กันแน่
“ท่านช่างองอาจแข็งแรงเหลือเกิน...”
“ข้าจะมอบความเสียวและความสุขด้วยความองอาจนี้ให้แก่เจ้า” ครุฑาเชนจับแท่งร้อนอันใหญ่โตไปสัมผัสทวิชา ความร้อนแผ่เข้าสู่เรือนกายทวิชาเสียงครางไม่อาจกักเก็บไว้ได้
“ถ้าข้าได้คงร่างกายที่องอาจเฉดเช่นท่านแบบนี้ไปตลอดกาลคงดีไม่น้อย”
“มนุษย์มีชีวิตแสนสั้น เจ้าเป็นเทพีอายุก็ยืนยาวกว่ามนุษย์หลายเท่าแล้ว เจ้ายังต้องการอะไรอีก”
“ความสาวสะพรั่งอย่างไรล่ะท่าน” ครุฑาเชนขยับดึงร่างทวิชาเข้ามาเบียดเรือนกายร้อนผ่าวของเขา ค่อยๆสอดแทรกแท่งเนื้อเข้าไปในร่องหลืบของทวิชาอย่างช้าๆ อื้มมมม
“หากการก่อเกิดใหม่ใช้กับสตรีได้ก็คงดี” อ้าร์รรรร เสียงครางกึกก้องของครุฑาเชน ความแตกต่างสตรีมนุษย์กับเทพีคือการขมิบตอดรัดในโพรงหลืบ ทวิชาไปเรียนรู้มาจากที่ใดกันยังเป็นที่สงสัยของเขามาจวบจนถึงตอนนี้
“เจ้ารัดรึงข้าดีมาก”
“ข้าเสียวเหลือเกิน...” ทวิชาร้องบอก ครุฑาเชนขยับเสียดสีโพรงสาวอย่างเมามันส์ พั่บ พั่บ พั่บ ทวิชารู้จังหวะเบียดเสียดรัดรึงสร้างความเสียกระสันให้กับพวกเขาอย่างถึงที่สุด
“ทวิชา เจ้าขมิบรัดข้าไว้ให้นานกว่านี้...” ถ้อยคำร้องขอที่คุ้นเคยดังออกมาจากครุฑาเชนไม่ขาดช่วง ทวิชาคุ้นเคยเป็นอย่างดีเมื่อก่อนเป็นอย่างไรตอนนี้เขาก็ยังคงความเป็นครุฑาเชนไม่เปลี่ยน ร่างใหม่แต่จิตวิญญาณเดิมช่างเป็นสิ่งที่น่าสนใจจริงๆ
“ท่านแข็งแรงมากจริง...อ้าร์” เสียงบอกกล่าวชื่นชมพร้อมความร่วมมือ เวลาในโลกมนุษย์ไม่อาจยับยั้งความต้องการของครุฑาให้หยุดลงได้ ตะวันเคลื่อนคล้อยเปลี่ยนท้องฟ้าครั้งแล้วครั้งเล่า ครุฑาเชนและทวิชายังคงเสพสมภายใต้ม่านอาคมไม่หยุด ไม่สนใจตะวันในโลกของมนุษย์เลยสักนิด
อ้า อ้า ทวิชาคร่อมร่างครุฑาเชนที่นอนทอดกายลอยอยู่บนอากาศ เธอขยับสะโพกโยกขยับอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย ความแนบแน่นจุดผสานหนักแน่นดุดันยิ่งกว่าการเสพสมกับมนุษย์ด้วยกันเองเสียอีก ท่วงท่าที่ฝ่ายสตรีเป็นผู้กระทำนอกจากสตรีในร่างมนุษย์แล้วก็ไม่มีสตรีชนชั้นใดกระทำกัน ยกเว้นเพียงทวิชา
ทวิชาพลิกกายหันหลังโน้มตัวส่งสะโพกให้ครุฑาเชนสอดใส่จากทางด้านหลังเข้าสู่โพรงหลืบอีกครั้ง ปั่บ ปั่บ แรงขยับกระแทกดำเนินต่อทันที เพี๊ยะเพี๊ยะ เสียงสะโพกถูกฟาดครั้งแล้วครั้งดังกังวาลตามแรงอารมณ์ของครุฑาเชน กว่าทุกอย่างจะสงบครุฑาเชนปลดปล่อยสายธารสวาทที่เสร็จสมเข้าสู่ร่างทวิชาก็เข้าสู่วันที่ห้าเวลาในโลกมนุษย์
“ข้ามีความสุขที่สุดในรอบสองพันปีที่ผ่านมา...เจ้าช่างมหัศจรรย์จริงๆ” เมื่อสองร่างนอนเปลือยเปล่าตระกองกอดกันบนเนินใบไม้ที่หนานุ่มเย็นสบาย
“แต่ข้าคงไม่อาจอยู่ให้ท่านได้มีความสุขแบบนี้ไปได้ตราบชั่วนิรันด์”
“ทวิชา ใช่ว่าข้าหวงหรือไม่อยากให้เจ้ามีชีวิตตลอดกาลร่วมไปกับข้า แต่เจ้าไม่มีทางเป็นอย่างข้าได้...สตรีไม่อาจก่อเกิดร่างใหม่จิตเดิมได้”
เอ๊ะ! “ท่านพูดแบบนี้ ก็หมายความว่าผู้ชายไม่ว่าจะเป็นเทพหรือปีศาจก็สามารถก่อเกิดร่างใหม่แต่ดวงจิตเดิมอย่างงั้นเหรอ” ครุฑาเชนพยักหน้า
“วิธีการมันไม่ง่ายเลย ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นใช่ว่าเทพหรือปีศาจขั้นสูงจะทนได้ทุกตน มีไม่น้อยที่วงวานหน่อเนื้อบริสุทธิ์ครุฑต้องดับสูญไประหว่างพิธี”
“ถ้ามันยากเพียงนั้น เหตุใดท่านจึงก่อเกิดได้หลายครั้งกันล่ะ ท่านต้องมีเคล็ดลับใช่หรือไม่”
“เจ้าจะอยากรู้ไปทำไม เพราะสตรีไม่อาจข้ามพ้นความเจ็บปวดนี้ไปได้”
“สตรีไม่ได้เลยเหรอ ไม่เคยมีเทพีองค์ใดทำได้เลยเหรอ”
“ถ้าให้ข้าตอบจริงๆ จากตำนานที่เล่าต่อกันในเผ่าพันธุ์ครุฑ มีสตรีนางหนึ่งทำได้ แต่สตรีผู้นั้นได้หายสาบสูญไปนานแล้ว ไม่เคยมีผู้ใดได้เห็นร่างก่อเกิดใหม่ของนางเลย นางคงเป็นสตรีเพียงคนเดียวที่ก่อเกิดร่างใหม่ได้”
“ทำกันยังไงเหรอ มันเจ็บปวดและยากมากเลยเหรอ”
“ขั้นตอนมีไม่มาก ชำระร่างกายให้สะอาดทั้งภายนอกและภายใน ภายนอกก็ทำความสะอาดร่างกายด้วยน้ำบริสุทธิ์จากบ่อน้ำอัมฤทธิ์เป็นเวลาเจ็ดวันติดต่อกันในขณะนั้นก็ชำระล้างภายในงดอาหารทุกอย่าง ดื่มได้เพียงน้ำที่บริสุทธิ์เช่นกัน
ตั้งจิตทำสมาธิหลอมรวมความทรงจำตั้งจุดศูนย์รวมไว้ที่หัวใจ เมื่อขั้นตอนนี้สำเร็จแล้ว ร่างกายจะเปล่งแสงออร่าสีส้มเป็นสัญญาณเตือน ขั้นตอนต่อจากนี้สำคัญมากคือการควักหัวใจและกินมันเข้าไป เจ้าต้องกลืนหัวใจของเจ้าลงไปในร่างกายเจ้าอีกครั้ง ความเจ็บปวดนี้แหละที่ข้าบอกที่ทำเหล่าเทพเผ่าพันธุ์สิ้นสูญสลายก่อนที่หัวใจจะกลับคืนสู่ที่เดิม ถ้าผ่านขั้นตอนนี้ไปได้ ร่างกายเจ้าจะค่อยๆสลายกลายเป็นเถ้าในเวลาที่ใช่ และรอเวลาอีกหนึ่งร้อยปีมนุษย์เถ้าเหล่านั้นจะหลอมรวมก่อเกิดร่างกายที่สมบูรณ์และแข็งแรงกว่าเดิมอีกหลายเท่าให้กับเจ้าพร้อมดวงจิตและความทรงจำอันเดิม”
ทวิชานิ่ง มันยากจริงๆอย่างที่ครุฑาเชนกล่าวไว้ แต่ถ้าสำเร็จพลังจะมากมายเพียงใด
ครุฑาไม่ได้เอ่ยถึงเคล็ดลับที่เขาเป็นผู้คิดได้เพียงผู้เดียวไปกับ ทวิชา เคล็ดลับการบรรเทาความเจ็บปวด
- ผู้เขียน
