เรียวแขนแกร่งที่โอบรัดทำให้ขยับไปไหนไม่สะดวก ปลุกคนตัวขาวที่นอนหลับในอ้อมแขนอุ่นทั้งคืนให้รู้สึกตัว เพียงพายครางในลำคอก่อนจะขยับตัวเล็กน้อย ลืมตาข้างนึงแล้วเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของสันกรามคมที่ยังหลับลึกไม่ขยับเขยื้อนไปไหน
ใบหน้าคมคายนิ่งสงบดูไร้พิษสงเป็นเด็กน้อยแก้มนิ่มที่น่าฟัดน่ากอด แต่ในขณะเดียวกันเรียวคิ้วเข้มที่รับกับจมูกโด่งสันทัดก็ทำให้ใบหน้าของอีกฝ่ายโดดเด่นขึ้นมาทันที
เพิ่งรู้ว่าเจ้าเด็กตัวจ้ำม่ำที่ใส่เหล็กเมื่อสิบปีก่อน โตขึ้นมาจะดูดีขึ้นเป็นกองขนาดนี้
“เขาทำไว้ดีแค่ไหนเหรอครับ พี่ถึงไม่เคยลืมเขาเลยแบบนี้..”
“ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้ผมได้พยายาม ต่อให้สุดท้ายมันจะต้องเสียใจ.. ก็ยังดีกว่าที่ผมไม่ทำอะไรเลย”
รู้แล้วว่าเป็นเด็กมีความทะเยอทะยานแล้วก็เชื่อมั่นในตัวเองสูง แต่ไม่คิดว่าจะมุ่งมั่นถึงขนาดนี้
เพียงพายวางมือไว้ที่ข้างแก้มขาว ลูบไล้อย่างเบามือ สายตาทอประกายระยิบระยับ ก่อนจะระบายย
