เหอว่านเซียงหลังจากที่มาถึงห้างสรรพสินค้า เธอไม่ได้อุ้ม
หลิงหลิงไว้ตลอด เพราะเด็กน้อยต้องการที่จะเดินด้วยตนเอง จึงดิ้นลงมาเพื่อขอเดิน เหอว่านเซียงไม่ว่าอะไร อย่างไรเด็กก็คือเด็ก ระหว่างกำลังเลือกชุดให้ลูกน้อย ด้วยความเผลอเรอของเธอและพี่เลี้ยง จึงทำให้หลิงหลิงไปชนหญิงสาวคนหนึ่งเข้า
“โอ๊ย! เด็กบ้า ไม่เห็นหรือยังไงว่าฉันเดินอยู่”
หลิงหลิงก้นจุมปุ๊กลงไปนั่งกับพื้น แม้ว่าจะเจ็บแต่เด็กน้อยไม่ร้องไห้ มีเพียงเบะปากและน้ำตาคลอเบ้าเท่านั้น ก่อนจะเงยหน้ามองด้วยความตกใจ
“คุณหนูหลิงหลิง!”
“หลิงหลิง!”
เหอว่านเซียงและพี่เลี้ยงตกใจไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ ไม่ว่าลูกตนจะผิดหรือไม่ เหอว่านเซียงก็ยังคงกล่าวคำขอโทษ
“ขอโทษแทนลูกสาวด้วยนะคะ น้องคงไม่ทันมองเลยเดินไปชนคุณเข้า ต้องขอโทษอีกครั้งค่ะ”
“ถ้าดูแลนังเด็กนี่ไม่ได้ ไม่ควรพามาสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นเขา”
หญิงสาวคนนี้กอดอกเชิดหน้าขึ
