ตอนที่ 4 (3)
679 คำ
ป่าเหนือยืนรออาหารเพียงชั่วครู่ก็หิ้วอาหารกลับไปยังโต๊ะตัวเดิม พอไปถึงดวงตากลมโตน่ามองคู่นั้นก็มองกันอยู่ก่อนแล้ว ไหนจะยิ้มหวานที่เจ้าตัวโปรยออกมาเกือบทำให้ใครหลายคนที่อยู่แถวนี้แทบหยุดหายใจ สวย...อยากเก็บไว้มองคนเดียวชะมัด
จะปรามให้น้องหยุดยิ้มก็ไม่ได้เพราะเขาเองก็อยากมองเหมือนกัน...แม่งเอ๊ย
ทางด้านเพิร์ลลดาที่ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเสียเท่าไหร่เพราะมัวแต่จมอยู่ในโลกที่มีแค่เธอกับพี่ป่าสองคน...นั่นก็แค่ข้ออ้าง อันที่จริงราดหน้าพิเศษหมูตรงหน้าก็น่ากิน แต่ก็ไม่เท่าข้าวผัดกะเพราะโปะด้วยไข่ดาวสองฟองของพี่ป่า
ดวงตาคู่สวยหลุบมองถ้วยของตนเองสลับกับจานของคนพี่พลางกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนจะเอ่ยพูดออกมาเสียงแผ่ว
“ไข่ของพี่ป่าน่ากินจังเลย...”
“...”
“เพิร์ลขอชิมได้ไหมคะ”
กึก!
ป่าเหนือชะงักมือที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากทันที สาเหตุที่นิ่งไปก็เพราะประโยคสองแง่สองง่ามนั่นต่างหาก ตาของน้องเป็นประกายเสียยามเมื่อหลุบมอง ‘ไข่’ ของเขา ท่าทีกลืนน้ำลายพร้อมกับจ้องตาเป็นมันขนาดนั้น
ไม่ได้อยากจะคิดอกุศล แต่อยากถามออกไปชะมัดที่ว่าอยากชิมน่ะ...ไข่ดาวตรงหน้าหรือไข่ล่างของเขากันแน่
“...”
มือหนาเลื่อนจานไปตรงหน้าน้อง กระนั้นดวงตาคู่คมภายใต้กรอบแว่นหนาเตอะมองเอาแต่ทิ้งสายตาไว้ที่น้องอยู่อย่างนั้น ใบหน้าเรียบนิ่งคาดเดาอารมณ์ยากตามเคย ทว่าใครจะรู้ว่าในหัวสมองกลับคิดเวิ่นเว้อไปต่าง ๆ นานา จนต้องรีบหลับตาสลัดภาพในหัวทิ้งไป...เอาไว้ไปเห็นไปของจริงล่ะกัน
“อืม...ไข่พี่ป่าอร่อยจริง ๆ ด้วย!”
แม่งเอ๊ย...ป่าเหนือสบถในใจ
ป่าเหนือไม่ค่อยพูดคำหยาบให้ใครได้ยินยกเว้นกลุ่มเพื่อนที่ตนเองสนิทจริง ๆ เท่านั้น เรียกได้ว่าเป็นคนสุภาพคนหนึ่งเลยล่ะ หมายถึงภาพลักษณ์ภายนอกน่ะนะ แต่วันนี้ขอสักคำเถอะ
‘อร่อยใช่ไหมคะ...อร่อยก็ต้องอมเข้าไปลึก ๆ นะคะเด็กดี’
เขาจะเก็บคำนี้เอาไว้พูดตอนที่อยู่กับน้องสองคน...ฝากไว้ก่อนเถอะยัยตัวแสบ ไม่ระวังตัวเอาเสียเลย ตั้งแต่ไปที่ห้องเขาวันนั้น น้องจะรู้ไหมว่าเขาจำใจปล่อยไปเพราะอยากให้เหยื่อตายใจ ทั้งที่อยากจับมาฟัดให้รู้แล้วรู้รอด
“ไข่ดาวครับไข่ดาว”
เมื่อคนพี่เอ่ยย้ำคำออกมาแบบนั้นคล้ายว่าเพิร์ลลดาจะเพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปเลยรีบยกมือขึ้นป้องปากด้วยใบหน้าเหรอหราทันที ก่อนจะส่งยิ้มกลับไปแห้ง ๆ
“แฮะ ๆ ช...ใช่ค่ะ เพิร์ลก็หมายถึงไข่...ดาว”
หลังจากนั้นเพิร์ลลดาก็เนียน ๆ ตักข้าวของพี่ป่าเข้าปากอีกคำและตามด้วยอีกคำ สรุปเที่ยงวันนั้นป่าเหนือก็รับบทจัดการราดหน้าพิเศษหมูของน้องไปโดยปริยาย ส่วนเมนูสิ้นคิดโดนน้องจัดการจนจานเกลี้ยง
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารค่อนข้างเป็นกันเองมากขึ้น ถึงแม้ว่าเพิร์ลลดาจะยังแอบเขินพี่ป่าเหนืออยู่ ทว่าก็มักจะถูกพี่ป่าละลายพฤติกรรมจนเขี้ยวน้อย ๆ ใกล้จะโผล่อยู่ร่อมร่อ อืม...เขี้ยวหรือหางกวางน้อย ๆ กันแน่
พักหลังมานี้เจอพี่ป่าทีไร แผนการที่ตระเตรียมการเอาไว้เป็นอันพังทุกที พี่ป่าดันรู้ทันทุกครั้ง พี่ป่าคนซื่อคงทำการบ้านอย่างหนักเพื่อมาเจอเสือแบบเธอสินะ ถือว่าพัฒนาการยอดเยี่ยม เพราะเพิร์ลลดาคนนี้อยากตะครุบเหยื่อจะแย่อยู่แล้ว!
ทว่า...ความสุขมักจะอยู่กับเราไม่นาน
“...ป่าคะ”
- ผู้เขียน
