ตอนที่ 4 (2)
827 คำ
อีกด้าน
นายแพทย์หนุ่มเอนตัวพิงพนักเก้าอี้เอาไว้ ใบหน้าหล่อเหลายังคงเรียบนิ่งเหมือนเคย ทว่าเรียวคิ้วหนาที่เรียงตัวกันเป็นระเบียบกลับถูกผู้เป็นเจ้าของขมวดเข้าหากันน้อย ๆ ถึงแม้จะเป็นการออกตรวจผู้ป่วยนอกทั่วไปแต่ก็มีเรื่องให้เครียดอยู่เหมือนกัน
มือหนาดึงแว่นตาหนาเตอะออกจากใบหน้าตนเองพลางยกนิ้วเรียวขึ้นมากดบีบระหว่างคิ้วเพื่อสลัดความปวดตึงทิ้งไป กระนั้นก็ไม่ได้เห็นผลทันตาสักเท่าไหร่ ทว่า...
ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นปลุกนายแพทย์ป่าเหนือที่นั่งพักสายให้ลืมตาขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าผู้ส่งคือใครมือหนาก็รีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดเข้าไปยังห้องสนทนานั้นทันทีอย่างไม่รีรอ
‘Pearl. : เพิร์ลพาเพื่อนมาตรวจสุขภาพน่ะค่ะ พี่ป่าอยู่โรงพยาบาลไหมคะ’
ดูเหมือนว่าลูกกวางน้อยตัวนี้จะเข้ามาถูกเวลาจริง ๆ คิ้วที่ผูกกันเป็นปมค่อย ๆ คลายตัวลงทีละน้อย น่าแปลกแค่อ่านข้อความของน้องความเครียดเขม็งที่ก่อตัวขึ้นดันหายวับไปกับตาราวกับไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ป่าเหนือหลุบตามองนาฬิกาที่ตั้งอบู่บนข้อมือขวาซ้ายของตนเอง...ยังพอมีเวลาก่อนที่จะต้องไปดูเคสช่วงบ่าย ขอไปเห็นหน้าให้ชื่นใจสักทีสองทีเถอะ ถึงแม้ตอนนี้จะทำได้แค่มอง แต่อีกหน่อยคงได้จ้องตากันบนเตียงสักที
ป่าเหนือ : อยู่ครับ เดี๋ยวพี่ลงไปหา
.
.
.
คนตัวเล็กเปลี่ยนที่สิงสถิตจากร้านกาแฟสุดคลาสสิคเป็นโรงอาหารที่ตั้งอยู่ใต้โรงพยาบาลแทน คราแรกพี่ป่าจะพาเธอออกไปทานข้าวเที่ยงที่ร้านข้างนอก ทว่าถ้าต้องรีบรนกลับมาทำงานต่อ สู้นั่งทานกันที่โรงอาหารดีกว่า หากพี่ป่ามีเรื่องด่วนอะไรจะได้ขึ้นไปได้ทัน
เพิร์ลลดารอคนพี่ไม่นานอีกฝ่ายก็เดินมาหย่อนกายลงนั่งยังฝั่งตรงกันข้าม เสื้อเชิ้ตสีอ่อนคู่กับกางเกงสแลคสีดำ ผมเส้นหนาถูกจัดแต่งให้เป็นทรงดูภูมิฐานแตกต่างจากลุคอยู่บ้านธรรมดา ทว่าใบหน้าหล่อเหลายังคงราบเรียบเหมือนเคย
ไม่ใช่สิ...วันนี้กลับปรากฏรอยยิ้มมุมปากบาง ๆ ยามเมื่อเห็นหน้าเด็กดื้อ ความเหนื่อยล้าก่อนหน้านี้หายเป็นปลิดทิ้ง ตัวก็เล็กแค่นี้เองเพิร์ลลดาแต่ดันมีอิทธิพลต่อนายแพทย์ป่าเหนือเหลือเชื่อ สงสัยคงต้องใช้เวลาร่วมกันบ่อย ๆ แล้วล่ะมั้ง
ดวงหน้าละมุนเงยหน้ามองผู้มาใหม่ก่อนจะเผยรอยยิ้มกว้างออกมาอย่างสดใส ตาคู่สวยเป็นประกายระยิบระยับยามเมื่อเห็นหน้าคนที่ตนเองแอบชอบ สภาพของเพิร์ลตอนนี้เหมือนเจอไอดอลเหมือนกันนะ พี่ป่าลุคไหนก็น่าแหกปากกรี๊ดไปหมด
“รอพี่นานไหมครับ”
“ไม่นานเลยค่ะ”
...ไม่นานที่แปลว่าเกือบชั่วโมง แต่จะไม่บอกพี่ป่าหรอกนะว่าเธอตื่นเต้นจนต้องมานั่งทำใจก่อนเจอหน้าเป็นชั่วโมงน่ะ ไม่ได้...คนคูลแบบเพิร์ลลดาจะมาเสียระบบกับคนหล่อแบบนี้ไม่ได้!
“เพิร์ลอยากกินอะไรครับ เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้” ร่างสูงถามขึ้นพลางมองเด็กแก้มแดงตรงหน้า
เขารู้ว่าน้องเขิน เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เราเจอกัน แต่เขาจะไม่พูดออกมาให้น้องต้องรู้สึกขัดเขินไปมากกว่านี้หรอกนะ...กลัวเหยื่อรู้ตัวแล้วจะไม่ยอมมาเจอหน้ากัน
“เพิร์ลอยากกินราดหน้าพิเศษหมู เอาหมูเยอะๆ เลยนะคะ”
อือ...มาเดทกับผู้ชายครั้งแรก (คิดเอาเอง) ก็สั่งอาหารที่เสี่ยงกระเด็นเปื้อนเสื้อผ้าให้รำคาญเสียแล้ว อะไรที่ง่ายต่อการใช้ชีวิตไม่เคยอยู่ในสารระบบของเพิร์ลลดา ไม่มีอะไรง่าย ให้เป็นเรื่องของราดหน้ามันละกัน
ร่างสูงเดินตรงไปสั่งราดหน้าให้น้องก่อนที่จะเดินไปสั่งข้าวให้ตนเอง ระหว่างที่รออาหารตาคมก็ลอบมองน้องไปด้วย ครั้งแรกที่เจอกันเขารู้ได้เลยว่าใบหน้าสวยหวานนั่นเตะตาตัวผู้ขนาดไหน แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ากำลังถูกเล็ง วันนี้เลยต้องแสดงให้รู้หน่อยว่าสาวสวยคนนี้...มากับใคร
จะหมอเต้ที่นั่งอยู่มุมนู้นหรือหมอคิงที่นั่งอยู่มุมนั้น...ก็ทำได้แค่มองเท่านั้นแหละ เพราะอย่างไรน้องก็มากับเขาและ ‘เป็นคนของเขา’ อยู่ดี เพราะฉะนั้นตัดใจเรื่องตามจีบเพิร์ลได้เลย
- ผู้เขียน
