15 เต้าไต่
“งอแงหรือเปล่า”
เจอประโยคคำถามชวนขำอีกหนึ่งทำให้เลขามากประสบการณ์ต้องหัวเราะอีกระลอก
“หนูลิไม่ใช่เด็กห้าขวบ”
“ยี่สิบห้าก็งอแงได้”
คมคายเลื่อนแฟ้มที่เซ็นแล้วออกห่างตัว หยิบแฟ้มใหม่มาเปิดอ่าน คล้ายว่าไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องที่คุย
รัฐกรเป็นเลขาสนิท เติบโตมาพร้อมกัน ย่อมรู้ดีว่าเรื่องมัลลิกากานต์สำคัญต่อเจ้านายเสมอ
“แสดงว่าเมื่อคืนถูกงอแง”
คราวนี้มือหนาชะงัก หน้าคมสันเงยขึ้นขึงตาปราม
“เป็นคนขี้เม้าท์หรือขี้เสือก”
“เม้าท์ไม่เก่งครับ แค่หูไวตาไว”
“หึ มะลิดอกนั้นไม่ได้แค่สวยบอบบางหรอกนะ” คมคายเอนหลังพิงพนักเก้าอี้สูง นึกถึงความร้ายกาจของเธอแล้ว ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มไม่รู้ตัว
แม้มันจะเป็นยิ้มนิดๆ คนอื่นอาจมองไม่ออก แต่ไม่ใช่กับรัฐกร
“เรื่องที่ให้ตามถึงไหนแล้ว”
เจ้านายหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง
“รายนี้แค่พวกเกรียน คลั่งหนูลิมาก มันทำงานเกี่ยวกับไอทีเลยพอรู้เรื่องการแฮ็ก
