บัญชารักซาตาน (ซีรีส์ชุดซาตานร้ายรัก ลำดับที่ 2)

ลิ้มรสของแปลก (60%)

“มีอะไรก็รีบว่ามา” เสียงห้วนกรอกลงไปในสาย ด้วยความไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะ จนลูกน้องเสียวสันหลังวาบ

“เอ่อ…ผมจะโทรมาบอกนายว่า ถึงเวลาทานข้าวเที่ยงแล้วครับ” เสียงของเลขาหนุ่มตะกุกตะกัก เพราะเกิดอาการหวั่นๆ กับแรงอารมณ์ของผู้เป็นนาย

“อืม วันนี้ฉันไม่หิวข้าว นายไปเถอะ เพราะฉันกำลังยุ่งกับการกินของหวานอยู่ หึ หึ” เสียงหัวเราะแบบนี้ ทำให้ลูกน้องคู่ใจรู้ทันที ว่าของหวานที่นายพูดถึงมันต้องดิ้นได้แน่

“ครับ งั้นผมไม่รบกวนนายแล้วนะครับ” รับคำบัญชาอย่างแข็งขัน

“ห้ามให้ใครเข้ามาล่ะ” สั่งเสร็จก็รีบวางหู หันมาสนใจของหวานที่เริ่มฮึดฮัด ยิ่งโกรธยิ่งน่ารัก ทนไม่ไหวโน้มหน้าหล่อคมลงไปบังคับจูบละเลียดชิม ดูดเอาความหวานจากปากเล็ก จนเธอแทบยืนไม่อยู่ คงล้มแน่ถ้าแขนแกร่งของเขาไม่ตระกองกอดไว้ จอมใจอาศัยจังหวะที่เขาเผลอ กัดลิ้นหนาด้วยความแรงจนเลือดไหลซิบ 

“โอ๊ย…ยัยบ้า เป็นหมารึไงห๊ะ กัดมาได้” เช็ดเลือดออกจากปาก พร้อมมองมาที่หญิงสาวอย่างโมโหสุดๆ ที่เธอกล้าทำอย่างนี้กับเขา เพราะไม่เคยมีหญิงใดกล้าปฏิเสธจูบอันร้อนแรงของเขา 

“ไม่ได้เป็นหมาหรอก แต่หมามันเลียปากไม่ปล่อย ก็เลยต้องไล่มันออก” 

“ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก มานี่!” ดวงตาวาวโรจน์ ข่มความโกรธจนกรามนูน พร้อมกระชากแขนเรียว แล้วผลักลงไปนั่งบนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ มือหนารีบดึงทึ้งเนคไทออกจากลำคอแกร่ง แล้วมัดมือทั้งสองข้างของเธอติดกัน

“นี่คุณจะทำบ้าอะไร ไม่นะ อย่าทำแบบนี้” ลูเซียสหาได้สนใจคำทัดทานไม่ ตอนนี้สมองเขาอึงอลไปด้วยความโกรธและไฟสวาท ตีกันจนยุ่งเหยิงไปหมด กระชากเสื้อทำงานเธอจนกระดุมกระเด็นหลุดออกมาทั้งแถว ตามมาด้วยบราเซียร์สีขาวแสนเชยที่มองแล้วขัดหูขัดตา เพียงชั่วพริบตาอาภรณ์ท่อนบนก็อันตรธานพ้นกายระหง ที่สั่นระริกเพราะความกลัวและหวาดหวั่น กับการกระทำอันจาบจ้วงหยาบคายของเขา  

ลูเซียสรีบนั่งลงบนสนเท้า ระดับสายตาอยู่ที่อกของจอมใจพอดี ตาคมจ้องที่อกทั้งสองข้างของเธอ แต่น่าแปลกมันดันมีแถบผ้ายืดรัดเอาไว้อย่างแน่นหนา ที่เธอรัดไว้เพราะขนาดหน้าอกเธอมันใหญ่เกินตัวยิ่งนัก ไม่อยากให้มันเป็นภัยกับตัวเอง เพราะจอมใจคิดว่าผู้ชายอันตรายทุกคน ทันใดนั้นลูเซียสก็กระชากผ้าออก ด้วยความโมโหที่มันบังอาจหลอกตา ผู้เชี่ยวชาญและช่ำชองอย่างเขา  

“อย่าทำแบบนี้ ฉันขอโทษ ปล่อยฉันไปเถอะ” เมื่อภัยมาถึงตัวจอมใจก็ยอมสลัดท่าทางแข็งกระด้าง เปลี่ยนมาใช้ไม้อ่อนเข้าเว้าวอน

“หึ เพิ่งจะสำนึกได้เหรอสาวน้อย มันสายไปแล้ว” เสียงกลั้วขำดังออกมาจากลำคอหนา ปฏิเสธหญิงสาวด้วยแววเย้ยหยัน และไม่มีทีท่าว่าจะละความตั้งใจ เมื่อจอมใจเห็นว่าขอร้องไม่ได้ผล ก็ด่าเขากลับทั้งน้ำตาที่เริ่มซึมออกมาอย่างช่วยไม่ได้

“ฉันเกลียดแก ไอ้หมาบ้า” เท่านั้นแหละชายหนุ่มก็งับริมฝีปากไปที่ยอดอกสีแดงระเรื่ออย่างแรง จนหญิงสาวสะดุ้งสุดตัว ด้วยความเจ็บปวดปนเสียวซ่านอย่างที่ไม่เคยพานพบ 

ลูเซียสก็เช่นกันตกตะลึงตาค้าง อกเธอสวยเหลือเกิน ไม่ได้เล็กอย่างที่ปรามาสไว้ แต่มันใหญ่ เต่งตึง อวบอิ่ม พอดีมือดีจริงๆ และที่สำคัญมันกระตุ้นอารมณ์ได้อย่างไม่น่าเชื่อ จนปวดร้าวและร้อนรุ่มไปทั้งร่าง ดังนั้นทั้งมือ ทั้งปาก ต่างพากันร่วมลงทัณฑ์หญิงสาว ทั้งดอมดม ดูดดึง ไล้เลีย ฟอนเฟ้น ขยี้ ขยำ อย่างเป็นจังหวะเร้าอารมณ์สุดที่จะทน จนหญิงสาวเผลอครางออกมา เมื่อความอุ่นร้อนเริ่มรินลดที่กายสาว

“อู้ยย...อื้อ…” ชายหนุ่มได้ยินดังนั้น ก็ทนไม่ไหวผงกหัวขึ้นมาจากอกอิ่ม ทั้งที่ลิ้นยังไล้เลียปลายถัน มองดูคนตัวเล็กหน้าแดงเห่อ ปากบวมเจ่อเพราะรสจูบแหงนเงยขึ้นครวญคราง ด้วยดวงตาหวานเยิ้มปานน้ำผึ้งเดือนห้า 

อดใจไม่ไหวรีบถลกกระโปรงเธอขึ้นไปกองที่บั้นเอวอย่างรีบร้อน 

“ไม่นะ อย่านะ ฉันขอร้อง” จอมใจพยายามหนีบขาไว้ด้วยท่าทางร้อนรน อยากจะเอามือทุบตีสกัดห้ามก็ไม่ได้ เพราะถูกเขามัดไว้ ตอนนี้ลูเซียสไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เขากระหายในตัวเธอจนหูอื้อตาลายไปหมด 

 ผลสุดท้ายก็ทนไม่ไหว กระชากกระโปรงกับกางเกงในสีขาวสะอาดตัวน้อยหลุดขาดติดมือ จอมใจทำอะไรไม่ได้ ได้แต่หวีดร้องอย่างตกใจ ร่างใหญ่ถอยห่างออกมานิดนึง เพื่อจะได้มองความงามให้ถ้วนทั่วทั้งร่างเย้ายวน อกเป็นอก เอวเป็นเอว ร่างขาวนวลเนียน อวบอิ่มน่าฟัดยิ่งนัก ลมหายใจของชายหนุ่มกระเส่ารุนแรง หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะกับสิ่งที่ได้เห็น มันคือความงามโดยธรรมชาติ ไร้การปรุงแต่งใดๆ ทั้งสิ้น ทำให้ลูเซียสหลงใหลจนไม่อาจละสายตาได้

“คุณลูเซียสค่ะ ได้โปรดเถอะค่ะ ฉันสัญญาว่าจะไม่ปากเสียอีกแล้ว” จอมใจขอร้องอ้อนวอนทั้งน้ำตา ด้วยความกลัวสุดชีวิต

“มันสายไปแล้วที่รัก ผมทนไม่ไหวแล้ว” ตอบกลับราวคนละเมอ ตาปรอยมองภาพตรงหน้าไม่กะพริบ นั่งคุกเข่าลงตรงหน้าตักหอมกรุ่น พร้อมยื่นมือจับกางขาเรียวเล็กทั้งสองข้างแยกจากกัน

เธอขืนตัวหุบขาไว้แน่น…เขาดันขากาง ต่างยื้อยุดกันอย่างไม่ยอม แต่มีหรือแรงเท่ามดจะสู้พลังช้างสารอย่างเขาได้ เมื่อกางขาเธอออกดึงมาพาดบ่าได้สำเร็จ ถึงกับครางแผ่วกับความงามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ถ้ำสวาทเธอช่างสวยนัก ปากถ้ำทั้งสองข้างปิดสนิท บ่งบอกว่าถ้ำนี้ยังไม่เคยมีใครได้สำรวจมาก่อน เนินใหญ่อวบอูมเกินตัว ขาวผ่อง มีกลุ่มใยไหมสีดำสลวย ปกคลุมทางเข้า ปกติเขาไม่ชอบเพราะดูสกปรกรกรุงรัง แต่เมื่อมันมาอยู่บนกายเธอ มันช่างน่าค้นหาจนเกินจะห้ามใจ ทนไม่ไหวใช้นิ้วแกร่ง แหวกกลีบสาวทั้งสองข้างออกจากกัน เพื่อสำรวจภายใน เมื่อได้ทำอย่างใจคิด ถึงกันร้องครางออกมาอย่างลืมตัว

“โอ้สวรรค์ สวยมาก สวยเหลือเกินที่รัก” ลูเซียสพร่ำพรรณาราวกับคนละเมอ กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยมากระทบจมูกล่อใจ เม็ดเชอรี่น้อยสีแดงสดโดดเด่นยั่วน้ำลายอยู่กลางกาย จนทนไม่ไหวอีกต่อไป

“ได้โปรด อย่า” คนพลาดท่าอ้อนวอนเสียงสั่น

“ขอฉันชิมเชอรี่ของเธอหน่อยนะที่รัก” ไม่ฟังคำตอบ ฉกปากร้อนชื้นเข้าประกบปุ่มสวาทของเธอที่เขาเรียกมันว่าเชอรี่ ไล้เลียลากลิ้นขึ้นลง ตวัดฉวัดเฉวียนด้วยท่าทางช่ำชอง พร้อมทั้งดูดดึงจนเกิดเสียงดังจ๊วบๆ ไม่หยุดหย่อน 

ลิ้นแบกว้างสำรวจพื้นที่ภายในทุกซอกทุกมุก จนหญิงสาวขนลุกขนชัน เสียวซ่านไปหมดแทบจะละลาย สติหลุดลอยปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ น้ำหวานเริ่มซึมออกมาให้ลูเซียสได้ลิ้มรส ลิ้นใหญ่ไล้เลียอย่างถูกใจกับความหวานละมุน ที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน มันซ่านใจยิ่งนัก นิ้วร้ายสอดเข้าไปในช่องทางรักอันคับแคบ รัดแน่นและร้อนผ่าวจนร่างบางสะดุ้งสุดตัว

“กรี๊ดดด เจ็บ เอามันออกไปนะ ฮึก…บอกว่าเจ็บไงเล่า” ทั้งกรีดร้อง ทั้งร้องไห้ ดิ้นรนและตะคอกเขาด้วยความเจ็บปวดและอดสู

“ชู่วว…อย่าดิ้นที่รัก อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวมันก็ไม่เจ็บแล้ว” ลูเซียสได้แต่ปลุกปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างไม่เคยทำกับสาวใดมาก่อน พร้อมเอื้อมมือไปปลุกเร้าที่อกนุ่มเพื่อให้คลายความเจ็บ พอเห็นเธอคล้อยตามก็ส่งนิ้วยาวค่อยๆ คืบคลานเข้าไปในถ้ำสวาท 

“ดีมากจ๊ะที่รัก ไม่ไต้องเกร็งนะจ๊ะ อือ…อย่างนั้นลิงน้อย” ทั้งกัดฟันข่มอารมณ์ ใช้ถ้อยคำปลอบประโลม ทั้งส่งนิ้วยาวเข้าไปภายในให้ลึกเท่าที่จะทำได้