บัญชารักซาตาน (ซีรีส์ชุดซาตานร้ายรัก ลำดับที่ 2)

ลิ้มรสของแปลก (20%)

อาทิตย์นี้จอมใจวุ่นสุดๆ ในรอบสองเดือนกว่าๆ ที่เข้ามาทำงานในเครือของวาเลนติอาโน่ที่สำนักงานใหญ่ เธอได้ทำงานในฝ่ายออกแบบและตรวจสอบการติดตั้งเซลล์เชื้อเพลิง ซึ่งเป็นหนึ่งในโปรเจคใหม่ของทางบริษัท สาวแสบต้องเร่งสรุปผลการทดลองการจำลองการติดตั้ง ที่เธอได้เป็นผู้นำทีมจัดการทดลองขึ้นในห้องแล็ปขององค์กร ซึ่งผลการทดลองที่ออกมา ก็เป็นที่น่าพอใจของทางแผนกเป็นอย่างยิ่ง จะเหลือก็แต่การทำรายงานเสนอต่อท่านรองประธาน ที่เป็นผู้บังคับบัญชาของเธอโดยตรง เพราะลูเซียส มาร์ติอาน่า เป็นคนคุมโปรเจคนี้แต่เพียงผู้เดียว

วันนี้จอมใจจึงวุ่นกับการทำงานจนหัวหมุน ทั้งจัดพิมพ์เอกสารเพื่อเอาเข้าไปนำเสนอในห้องประชุม ทั้งเตรียมการบรรยายและสรุปผลการทดลองในห้องปฏิบัติการ นำเสนอผู้บริหารระดับสูง ซ้ำร้ายเมื่อเช้านี้พอเธอถึงที่ทำงาน เลขาของท่านรองประธานก็โทรมาแจ้งกับเธอทันทีว่า ท่านรองประธานต้องการดูรายละเอียดการทดลองทั้งหมดที่เธอทำมา และต้องเอาไปให้เขาพิจารณาภายในสิบโมงเช้าของวันนี้ เพราะเขาต้องการรู้ทุกอย่างก่อนที่จะเข้าประชุมในตอนบ่าย เธอจึงต้องเร่งมือตรวจทานข้อมูลและปริ้นงานออกมาจากคอมพิวเตอร์โดยเร็ว 

เสียงกระดาษแผ่นสุดท้ายวิ่งออกมาจากเครื่องปริ้น ทำเอาจอมใจยิ้มหวานออกมาทีเดียวเชียว เพราะกว่าจะเสร็จได้เธอต้องแก้แล้วแก้อีก นัยน์ตาหวานมองที่หน้าปัดนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้อง ก็ปรากฏว่ามันเป็นเวลาสิบโมงแล้ว เธอจึงคว้ารายงานและรีบซอยเท้าขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นผู้บริหารทันที วันนี้เธอรู้สึกว่าลิฟท์มันช่างอืดอาดไม่ทันใจนัก 

‘ถ้าห้องทำงานของไอ้ท่านรองประธาน ไม่อยู่ชั้นสูงสุดล่ะก็ แม่จะวิ่งขึ้นไปให้ดู ไม่ง้อหรอกลิฟท์เต่าล้านปีแบบนี้’ พาลงอนให้ลิฟท์ที่ชักช้าไม่ทันใจ

“ตายแล้ว ยัยจอมเอ๋ย แกซวยแน่ๆ ดันมาสายซะได้ แล้วลิฟท์ก็ช้าอีก” ได้แต่บ่นคนเดียวอยู่ในลิฟท์ตัวใหญ่อย่างเป็นกังวลที่มาสาย 

พอเสียงดังติ้งเท่านั้นแหละ ร่างบางถึงกับดีดตัวผึงออกจากประตูลิฟท์ รีบถลกกระโปรงขึ้นวิ่งไปห้องท่านรองประธานอย่างรีบร้อน แต่มันช่างทุลักทุเลนัก ปกติเธอไม่ได้ใส่ชุดกระโปรงมาทำงาน แต่วันนี้เป็นกรณีพิเศษเพราะต้องพรีเซ้นงานต่อหน้าผู้บริหาร หัวหน้าแผนกจึงสั่งให้ใส่กระโปรงจะได้เรียบร้อยและดูเป็นผู้หญิงขึ้นมาหน่อย แถมด้วยรองเท้าคัทชูที่มันแอบกัดเท้าเธอมาตั้งแต่เช้า 

‘ให้เสร็จงานก่อนเถอะ แม่จะเขวี้ยงทิ้งให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย โทษฐานที่บังอาจมากัดเท้าขาโหดอย่างจอมใจ’ สาวแสบได้แต่แอบค่อนขอดรองเท้าในใจ พอวิ่งปรู้ดมาถึงหน้าห้องท่านรองประธาน เลขาร่างยักษ์ของเขาก็เอ่ยบอกทันทีว่า

“เชิญเลยครับคุณจอมใจ ท่านรอนานแล้ว” แฟรงค์ผายมือให้เธอเข้าไปในห้อง ก่อนที่เจ้าของห้องจะโมโหมากไปกว่านี้ 

“ขอโทษค่ะท่านรองประธาน ที่ดิฉันมาสาย” จอมใจกล่าวคำว่าขอโทษออกไปเบาๆ อย่างรู้สึกผิดที่ตัวเองไม่รักษาเวลา

“ผมนัดคุณกี่โมงไม่ทราบคุณจอมใจ คุณถึงได้มาสายขนาดนี้” ลูเซียสเอ่ยถามโดยไม่ได้มองหน้า เพราะตาคมสีน้ำตาลเข้มยังคงจ้องอยู่ที่งานของตัวเอง

“ท่านนัดดิฉันไว้ สิบโมงเช้าค่ะ” เสียงอ้อมแอ้มตอบออกมาอย่างสำนึกผิด แล้วยืนกุมมือตัวเองแน่น แต่ก็แอบไม่พอใจที่เขาขึ้นเสียงใส่

“แล้วนี่มันกี่โมงแล้วห๊ะ ทำงานภาษาอะไรถึงไม่ตรงต่อเวลา นี่มันการทำงานจริงนะ ไม่ใช่ให้เธอมาเล่นขายของ”ชายหนุ่มตะคอกหญิงสาวที่ทำให้เขารอ สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือการไม่ตรงต่อเวลา นัดแล้วไม่เป็นนัด 

“นี่คุณ…ฉันเพิ่งมาสายครั้งแรก คุณไม่เห็นต้องว่าฉันขนาดนี้ก็ได้” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาตอนที่หญิงสาวว่าเขากลับอย่างไม่ค่อยพอใจ 

เมื่อทั้งสองสบตากัน ก็เหมือนมีกระแสไฟเชื่อมเข้าหาอย่างประหลาด จอมใจไม่อาจละสายตาจากใบหน้าคมเข้มและดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นได้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ทั้งที่เกลียดเขายิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือน แต่ตอนนี้มันเหมือนมีแรงดึงดูดที่ไม่อาจรู้ได้ มันตรึงสายตาหวานซึ้งของเธอให้จ้องมองที่ใบหน้าของเขาไม่ลดละ 

เช่นเดียวกับลูเซียส ที่ไม่อาจละสายตาจากใบหน้าสวยเฉี่ยวได้ เอาแต่มองสำรวจให้ถ้วนทั่วราวจะจดจำให้ได้ทุกรายละเอียด จนเธอรู้สึกประหม่า มือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ก้มหน้างุด เพื่อรอว่าเขาจะพูดอะไรกับเธออีกต่อไป แต่หารู้ไม่ว่าตัวเองได้เปิดโอกาสให้พ่อเสือร้าย เพลย์บอยตัวพ่อมองสำรวจอย่างไม่เกรงใจตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อนั่งมองไม่ถนัดก็ไม่รอช้า ลุกขึ้นมองสำรวจเธออย่างที่ใจปรารถนาทันที ลูปปลายคางเดินวนรอบร่างบางที่เอาแต่ก้มหน้างุดอยู่ 

วันนี้เธอแต่งตัวแปลกตากว่าทุกวัน ใส่กระโปรงดูเป็นผู้หญิงขึ้นมาหน่อย ใส่คัทชูทำให้ยัยลิงแคระของเขาเริ่มสูงขึ้นมานิด ผิวขาวอมชมพูเหมือนดอกไม้แรกแย้มของเธอตัดกับชุดทำงานสีดำได้อย่างลงตัว ใบหน้าเนียนใสไร้ริ้วรอย เครื่องหน้าทุกอย่างก็รับกันอย่างเหมาะเจาะพอดี แต่ที่โดดเด่นสะดุดตาที่สุด คงเป็นริมฝีปากชมพูระเรื่อ ที่เจ้าตัวเม้มไว้แน่น จนเขาอยากจะง้างปากนั้นด้วยปากตัวเองยิ่งนัก 

เจอกันทุกครั้งเขาแทบไม่ได้สำรวจเธอเลย เพราะเอาแต่เล่นสงครามน้ำลายฟาดฟันกันอยู่ร่ำไป แต่วันนี้เมื่อได้มีโอกาสมองเธออย่างเต็มตา ทำให้ชายหนุ่มได้รู้ว่า เธอสวยเฉี่ยวในแบบฉบับของสาวเอเชีย ถึงแม้จะเตี้ยไปหน่อยก็เถอะ แต่เสียใจทุกอย่างที่รวมเป็นเธอ…ไม่ใช่สเปคเขา มองลงมาที่หน้าอกยิ่งแล้วใหญ่ ทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างไม่พอใจกับขนาดเท่าไข่ดาวของมัน 

เมื่อเจ้าของร่างบางได้ยินเสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอหนา เหมือนหัวเราะเยาะเธอ จอมใจก็รู้สึกตัวเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าเกือบจะชนเข้ากับหน้าของลูเซียสที่ยืนห่างกันแค่คืบ เขามายืนอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกตัว เมื่อเห็นดังนั้น ร่างบางก็รีบถอยออกมาจากร่างใหญ่เร็วไวเหมือนโดนของร้อน แต่ชายหนุ่มหาได้สนใจไม่ ยังคงยืนนิ่งจ้องมองไปที่อกของเธออย่างตั้งอกตั้งใจ เหมือนกำลังพิจารณากับขนาดของมันให้ถ่องแท้

เมื่อเห็นว่าเขาจ้องที่หน้าอกของตนตาไม่กะพริบ จอมใจก็โมโหเลือดขึ้นหน้ากับกริยาอันจาบจ้วงทางสายตาที่ไร้มารยาท หายใจฟืดฟาดจนอกน้อยๆ กระเพื่อมขึ้นลงถี่ๆ ยิ่งได้มองลูเซียสก็ยิ่งไม่อาจละสายตา จากจังหวะที่มันกระเพื่อมเหมือนมันท้าทายเขาว่า มาพิสูจน์สิว่าจะเล็กอย่างที่เห็นรึเปล่า ทำให้เขารู้สึกอยากจะกระชากร่างเล็ก มาจับถอดเสื้อผ้าแล้ววัดขนาดให้มันรู้แล้วรู้รอด

“นี่ไอ้เอวยาว คุณจะจ้องฉันอีกนานไหมห๊ะ สำรวจพอรึยัง” จอมใจตะโกนถามเสียงดังลั่นห้องอย่างขุ่นเคือง อยากจะข่วนหน้ากวนประสาทนั่นให้เนื้อหลุดยิ่งนัก