EP.7 [ทำแผล18+]
1204 คำ
EP.7
"โอ๊ย!!"
"จะ เจ็บเหรอ อึก น้องดาขอโทษ เดี๋ยวน้องดาจะทำเบาๆ นะ" พิมพ์ดาทั้งสะอื้นทั้งพยายามทำแผลให้กับพ่อเลี้ยงหนุ่ม ครั้งนี้เธอผิดเต็มๆ แต่เธอก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้เขาต้องเจ็บตัวแบบนี้
ผ่านไปประมาณ 20 กว่านาทีที่พิมพ์ลดาสาละวนทำแผลให้กับพ่อเลี้ยงกวินทร์ โชคดีที่แผลไม่ลึกมากถึงขั้นต้องได้เย็บแต่ถึงยังไงก็ต้องหมั่นทำความสะอาดล้างแผลเพื่อที่จะไม่ให้มันติดเชื้อ หลังจากทำแผลเสร็จเรียบร้อยพิมพ์ลดาก็เอาอุปกรณ์ทำแผลไปเก็บ ก่อนจะเดินกลับมาหาเขาที่เตียง
"เดี๋ยวหนูลงไปทำข้าวต้มมาให้ พ่อเลี้ยงจะได้ทานยา" เขาเพียงพยักหน้ารับแล้วขยับตัวลงนอนเพราะตอนนี้เริ่มรู้สึกปวดหัวขึ้นมา พิมพ์ลดาเข้าไปประคองร่างใหญ่ให้ล้มตัวลงนอนช้าๆ เพื่อไม่ให้กระทบกระเทือนถึงแผล เธอจัดการห่มผ้าห่มให้กับเสร็จสรรพแล้วถึงลงไปด้านล่าง
พิมพ์ลดาเดินกลับขึ้นมาอีกครั้งพร้อมชามข้าวต้มและยา เธอวางมันเบาๆ ไว้ที่หัวเตียงก่อนจะหย่อนสะโพกนั่งลงที่เตียงข้างๆ ร่างใหญ่
"พ่อเลี้ยงตื่นมาทานข้าวแล้วก็ทานยาก่อนค่ะ" เธอแตะที่ต้นแขนของเขาเบาๆ เพื่อเป็นการปลุก
"อื้อออ"
"ตื่นมาทานข้าวทานยาก่อนนะคะ แล้วค่อยนอนต่อ" เขาค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ ใบหน้าหล่อคมเหยเกขึ้นมาทันทีที่ขยับตัวลุกขึ้น มือหนายกขึ้นกุมขมับ พิมพ์ลดารีบถลาตัวเข้าไปช่วยเมื่อเห็นท่าทางไม่ดีของพ่อเลี้ยงหนุ่ม
"วะ ไหวไหม หนูขอโทษนะ พ่อเลี้ยงรีบทานข้าวนะ จะได้ทานยา" เธอบอกเขาเสียงสั่นๆ ที่เขาเป็นแบบนี้ต้นเหตุก็มาจากเธอ
"มาเดี๋ยวหนูป้อน"
"อืม"
พิมพ์ลดาเอื้อมมือไปหยิบชามข้าวต้มมาถือไว้ ก่อนจะค่อยๆ ตักป้อนคนป่วยทีละคำๆ จนเกือบหมดชาม
"อีกคำหนึ่งนะคะ" ใบหน้าคมเข้มเบี่ยงหน้าหลบทันที พร้อมยกมือขึ้นเชิงห้าม
"ฉันอิ่มแล้ว" เขาบอกเธอเบาๆ
"งั้นทานยานะคะ" เธอก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรเขาแล้วหยิบยาแก้ปวดกับยาลดไข้พร้อมกับแก้วนํ้าขึ้นมาให้เขา
"เม็ดนี้ยาแก้ปวด ส่วนเม็ดนี้ยาลดไข้กินดักไว้ก่อนเพราะหนูคิดว่าคืนนี้พ่อเลี้ยงต้องเป็นไข้แน่นอน"
"หึ เธอคิดว่าฉันอ่อนแอขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ก็กินดักไว้ก่อน แต่ถึงจะแข็งแรงแค่ไหนพอป่วยขึ้นมาก็กลายเป็นคนอ่อนแอกันได้ทั้งนั้นแหละค่ะ" เธอบอกพร้อมกับยื่นยาไปให้เขา พ่อเลี้ยงกวินทร์ก็ไม่ได้เอ่ยโต้แย้งอะไรเขาเพียงรับยาจากมือของพิมพ์ลดาขึ้นมากิน พิมพ์ลดาเพียงยืนมองยิ้มๆ โดยไม่พูดอะไร
เช้าวันต่อมา
"ก็ขอโทษไง แกนี้เริ่มชักจะเยอะไปแล้วนะไอ้กิมจิ!! " พิมพ์ลดาพูดพร้อมทำหน้าหงุดหงิด เพราะเธอโดนไอ้กิมจิ (ซอนมิน) โทรมาต่อว่า (ด่า) ตั้งแต่ไก่ยังไม่ขัน เรื่องที่เธอเบี้ยวนัดฉลองงานวันเกิดมันและเธอก็ขอโทษมันไปไม่รู้จะกี่รอบต่อกี่รอบแล้วมันก็ยังงอแงไม่เลิก
(ก็แกเบี้ยวนัดฉันอ่ะ ฉันนั่งรอแกเกือบทั้งคืนเลยนะโว้ย ถ้าจะไม่มาทำไมไม่โทรบอกว่ะ)
"ฉันว่าฉันบอกเหตุผลแกไปแล้วนะ ว่าทำไม"
(...เอ่อก็นั่นแหละ แต่ยังไงแกก็ผิดที่ผิดนัดฉัน ผัวแกหายเมื่อไหร่แกต้องมาเปย์ฉันเพื่อเป็นการไถ่โทษโอเค)
"เจ้าคะ ถ้างั้นแค่นี้นะ จะไปดูผัว" ตุ๊ด!! ตุ๊ด!! ตุ๊ด!! แล้วกดวางสาย
"ถ้าไม่ใช่เพื่อนรักแม่จะตามไปถีบถึงที่เลย เอาใจยากยิ่งกว่าผัวซะอีก" พิมพ์ลดาบ่นพร้อมกับมองหน้าจอมือถือ แต่เดี๋ยวนะ ผัวเหรอ?
"นี่ฉันพูดว่าผัวอย่างงั้นเหรอ?" มือเรียวยกขึ้นปิดปากตัวเอง ก่อนจะหมุนตัวกลับไปดูคนที่ยังคงนอนหลับอยู่ที่เตียง
"เฮ้อ ยังไม่ตื่นโล่งอกไปที" ถ้าพ่อเลี้ยงได้ยินเธอเรียกเขาว่าผัว แล้วเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเนี่ย แสดงท่าทางว่าไม่ชอบเขาแต่กลับมาเรียกเขาว่าผัวอย่างเต็มปากเต็มคำ ดีนะที่พ่อเลี้ยงยังหลับอยู่ ไม่งั้นเธอก็ไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงเหมือนกัน
"ไปอาบนํ้าดีกว่า"
"หึ" พ่อเลี้ยงหนุ่มลืมตาขึ้นมาพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก เขาตื่นตั้งแต่เธอลุกขึ้นไปคุยโทรศัพท์กับเพื่อนของเธอแล้ว และเขาก็ได้ยินที่เธอเรียกเขาว่าผัวเต็มสองหู แต่มันทำให้เช้าวันนี้เป็นเช้าที่เขาตื่นขึ้นมาแล้วมีความสุขที่สุด คำพูดเพียงไม่กี่คำของเธอกลับทำให้หัวใจของเขาพองโตได้อย่างง่ายดาย
แอดดดด
"เอ้า พ่อเลี้ยงตื่นแล้วเหรอคะ" พิมพ์ลดาเอ่ยถามคนที่นั่งพิงหลังเข้ากับหัวเตียงแล้วที่ตอนนี้กำลังจ้องมองมาทางเธออยู่
"อืม"
"เป็นไงบ้างคะ ยังปวดหัวอยู่ไหม" เธอเดินเข้าไปหาเขาก่อนที่มือเรียวบางจะยกขึ้นไปแตะอังที่หน้าผากของพ่อเลี้ยงหนุ่ม
"ไม่แล้ว" การกระทำของเธอทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงอีกแล้ว
"อืม ดีนะคะที่หนูให้พ่อเลี้ยงทานยาลดไข้ดักไว้ก่อนไม่งั้นเมื่อคืนพ่อเลี้ยงต้องเป็นไข้แน่เลย"
"ว่าแต่เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันเหรอ?" เขาถามเพราะตอนนี้เขาสวมชุดนอนอยู่ เพราะเมื่อวานยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเขาก็นอนหลับไปแล้ว ส่วนคนถูกถามก็หน้าแดงขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน
"ว่าไง?"
"กะ ก็ เสื้อของพ่อเลี้ยงมัน ปะ เปื่อนเลือด แล้วหนูก็กลัวว่าพ่อเลี้ยงจะนอนไม่สบาย กะ ก็ เลยเช็ดตัวแล้วก็เปลี่ยนชุดให้ แต่ หนูไม่เห็นไม่ได้แอบดูอะไรเลยนะ" เด็กสาวบอกเสียงตะกุกตะกักพร้อมยกมือขึ้นชูสามนิ้ว
"หนูหลับตาไว้ตลอดเลย จริงๆ นะ"
"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร ขยับมานี่สิ" เขาพูดนิ่งๆ แล้วเรียกเธอให้เดินเข้ามาใกล้ๆ
"คะ?" พิมพ์ลดาทำหน้างงเล็กน้อยแต่ก็ยอมขยับเข้าไปใกล้ชิดขอบเตียง
พรึ่บ
เขาจัดการยึดต้นแขนเล็กเข้ามาหาตัว จนตัวเธอเซถลาลงมานั่งที่ตักแกร่ง
"อ่ะ พะ พ่อเลี้ยง" เด็กสาวขืนตัวพร้อมกับจะขยับตัวลุกออก แต่ก็ถูกท่อนแขนใหญ่กอดรัดเอาไว้
"พะ พ่อเลี้ยง จะทำอะไร ปะ ปล่อยหนูนะ" มือเล็กจับชายเสื้อของตัวเองไว้แน่น พยายามดื้นให้หลุดจากออกแขนแกร่งแต่ก็ไม่เป็นผล
"ลงโทษเด็กดื้อ" เขากระซิบบอกข้างใบหูเล็ก ลมหายใจร้อนๆ ที่เป่ารดต้นคอทำเอาเด็กสาวถึงกับขนลุก
"อะ ยะ อย่านะ" เด็กสาวสะดุ้งตกใจเมื่อมือใหญ่สอดเข้าไปข้างในเสื้อ สัมผัสกับผิวเนื้อแท้ของเธอ
"พร้อมจะถูกฉันลงโทษหรือยัง?"

- ผู้เขียน
