EP.6 [คำขอโทษ]
1137 คำ
EP.6
"ตื้นแล้วเหรอครับ ตัวเล็ก" ร่างสูงของพ่อเลี้ยงหนุ่มที่เดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยข้าวต้ม ที่เขาตั้งใจเข้าครัวทำมาให้เธอโดยเฉพาะ เขาวางถ้วยข้าวต้มลงที่โต๊ะข้างหัวเตียงก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนั่งลงข้างๆคนตัวเล็กพร้อมกับเอ่ยถามเสียงนุ่ม
"หิวหรือยัง หืม" พร้อมกับลูบผมหญิงสาวเบาๆ การกระทำที่แสนอ่อนโยนของชายหนุ่มที่มันแตกต่างจากเมื่อวานเหมือนพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ ไม่ได้ทำให้หญิงสาวรู้สึกดีแม้แต่น้อย ร่างเล็กขยับแล้วตัวนอนหันหลังให้ทำให้ฝ่ามือหนาที่ลูบตามเรือนผมยาวสลวยถึงกับหยุดชะงัก
พ่อเลี้ยงกวินทร์ถึงกับถอนหายใจออกมาเบาๆเพื่อขบอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ เพราะเขาเป็นคนค่อยข้างอารมณ์ร้อนและความอดทนในการเก็บกั้นอารมณ์ก็ตํ่าอีกต่างหาก
"ลุกขึ้นมาทานข้าวทานยาก่อนนะ แล้วค่อยนอนต่อ" ว่าพร้อมเอี้ยวตัวไปหยิบถ้วยข้าวต้มมา
"น้องดา" หญิงสาวยังคงเงียบ มือหนาเอื้อมไปแตะไหร่มนแต่กลับถูกเธอปัดออกอย่างไม่ใยดี
"ออกไป!!" ถ้อยคำแรกที่ถูกเอื้อนเอ่ยออกจากปากของหญิงสาวสร้างความไม่พอใจให้กับพ่อเลี้ยงหนุ่มเป็นอย่างมาก แต่เวลานี้เขาจะมาโวยวายหรือโมโหคนตัวเล็กไม่ได้เพราะถ้าเขาทำอย่างนั้นเธอก็จะยิ่งโกรธเขาเข้าไปอีก แค่การกระทำที่ดูเหมือนจะรังเกียจและหมางเมินเขาของเธอก็ทำให้หัวใจแกร่งเจ็บแปลบๆได้เหมือนกัน
"ลุกขึ้นมาทานข้าวทานยาก่อนแล้วฉันจะยอมออกไป"
คนตัวเล็กถึงกับนอนกัดฟันด้วยความโมโห ทำไมเธอต้องเป็นรองเขาตลอดด้วยนะ แต่อย่าหวังว่าครั้งนี้เธอจะยอมทำตามคำสั่งของเขา อยากให้เธอกินหนักใช่ไหม(?)ได้
พิมพ์ลดาพลิกตัวกลับมาแล้วค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ดวงตากลมโตมองชายตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนที่มุมปากเล็กจะยกขึ้นเล็กน้อยแล้วทำในสิ่งที่คนตรงหน้าไม่ขาดคิด
เพล้ง!!
ถ้วยชามข้าวต้มถูกปัดออกจากมือหนาจนแตกกระจัดกระกายเต็มพื้นห้อง พ่อเลี้ยงหนุ่มถึงกับเลือดขึ้นหน้าไม่พอใจดวงตาคมกรีบตวัดกลับมามองร่างเล็กอย่างกลับจะกินเลือดกินเนื้อ
"ทำบ้าอะไรของเธอห๊ะ พิมพ์ลดา!!" ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงแล้วตวาดหญิงสาวเสียงดัง ถึงจะหวาดกลัวในความเกรี้ยวกราจของคนตรงหน้าแต่พิมพ์ลดาก็รวบรวมความกล้าโดยการตอบโต้เขากลับ
"ก็เห็นอยู่ แล้วจะถามทำไม(?)" พิมพ์ลดาทำทีท่าลอยหน้าลอยตาตอบ
"พิมพ์ลดา!!"
"โธ่เว้ย!!" เมื่อทำอะไรไม่ได้ พ่อเลี้ยงหนุ่มถึงสบถออกมาอย่างหัวเสีย สายตาคู่คมตวัดมองแม่ตัวดีที่นั่งลอยหน้าลอยตาแบบไม่มีความเกรงกลัวอะไรต่อเขายิ่งทำให้เขาอารมณ์เสีย ในเมื่อทำอะไรไม่ได้เขาก็ยอมเดินออกไปจากห้องแต่โดยดี และเขาก็ไม่อยากจะสร้างคดีเพิ่ม ตอนนี้พิมพ์ลดากำลังโกรธเกิดเขาไปทำอะไรกับเธออีก คงได้เป็นพ่อหม้ายเมียทิ้งแน่
หลายวันต่อมา
ตอนนี้อาการป่วยและแผลที่มือของพิมพ์ลดาหายเป็นปกติแล้ว หญิงสาวกลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิม ตลอดหลายวันที่ผ่านมาพ่อเลี้ยงกวินทร์ยอมทำทุกอย่างเพื่อขอคืนดีกับเธอ ถึงเธอจะยอมยกโทษและปรับความเข้าใจกับเขา แต่ใช้ว่าเธอจะหายเคืองที่เขาพูดด่าท้อเธอวันนั้น
"โอเค แล้วเจอกัน" วันนี้เป็นวันเกิดของซอนมินและเธอก็นัดกับเขาไว้เพื่อที่จะไปฉลองวันเกิดของเขาด้วยกันอย่างเช่นทุกปีที่ร้านประจำ
เมื่อแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยพิมพ์ลดาก็รีบเดินงมาด้านล่างเพราะนี้ก็ใกล้ถึงเวลาที่เธอนัดกับซอนมินไว้แล้ว แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเจอเข้ากับร่างสูงใหญ่ของพ่อเลี้ยงหนุ่ม เขาที่พึ่งกลับมาจากตรวจงานที่ไร่
พ่อเลี้ยงหนุ่มมองเมียเด็กที่อยู่ในชุดกระโปรงสีหวาน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้วหญิงสาวตรงหน้าเขาควรนอนอยู่บนห้องแต่นี้เธอแต่งตัวจะออกไปไหนดึกดื่นป่านนี้
"จะไปไหน" ร่างสูงรีบเดินเข้ามาขวางทางคนตัวเล็กเอาไว้ มือหนาเอื้อมไปจับแขนเรียวเล็กของเด็กสาวขึ้นมาแต่กลับถูกเธอสะบัดออกอย่างไม่ใยดี ก่อนที่จะเอ่ยตอบเขาเสียงห้วน
"เรื่องของดา พ่อเลี้ยงไม่ต้องมายุ่ง"
"แต่นี้มันดึกมากแล้วนะ" บอกออกไปด้วยความเป็นห่วง
"ไม่สน หลีกทางด้วยค่ะ" พิมพ์ลดาพยายามเดินหลบเลี่ยงออกไปด้านข้าง แต่ก็ถูกร่างสูงของพ่อเลี้ยงหนุ่มขยับตัวมาขวางเอาไว้
"ไม่"
"ก็บอกให้หลีกไปไง" เธอเริ่มหงุดหงิดพร้อมบอกกับเขาออกไปเสียงดัง
"ก็บอกว่าไม่ไง" ส่วนเขาก็ตะคอกกลับเธอเสียงดัง เขาพยายามพูดดีกับเธอแล้วไม่ฟัง ทำไมต้องให้เขาดุเขาด่าตลอดเวลา บอกอะไรก็ไม่ค่อยฟังไม่เคยทำตามสักครั้ง
"ก็ได้" หญิงสาวพูดขึ้นพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก แล้วอาสัยจังหวะที่ชายหนุ่มตรงหน้าเผลอผลักตัวเขาออก มันทำให้ร่างสูงที่เหนื่อยล้าจากการทำงานหนักมาทั้งมันเสียหลังล้มลงไป เป็นเหตุให้ศีรษะฟาดเข้าที่เหลี่ยมโต๊ะวางแจกัน
พลั้ก
"โอ้ยยย"
เสียงร้องโอดโอ้ยของพ่อเลี้ยงที่ดังขึ้นตามหลังทำให้พิมพ์ลดาที่กำลังจะก้าวเท้าออกไปหยุดชะงัก ก่อนจะหมุนตัวกลับไปดูดวงตากลมโตถึงกับเบิกกว้างด้วยความตกใจที่เห็นพ่อเลี้ยงหนุ่มนอนกองอยู่ที่พื้น เพราะคิดว่าแรงพลักของตัวเองเพียงแค่นั้นคงไม่ทำให้เขาเป็นอะไร พอได้สติก็รีบวิ่งเข้าไปดูร่างใหญ่ทันทีจากที่ตกใจอยู่แล้วก็ตกใจเพิ่มอีกเมื่อเห็นเลือดสีสดไหลลงมาอาบใบหน้าหล่อ
"พะ พ่อเลี้ยง" พิมพ์ลดาเอ่ยเรียกเขาด้วยนํ้าเสียงสั่นเครือ
"ซี้ดดดด" มือหนายกมือขึ้นมาจับแผลที่หัวของตัวเองแล้วร้องซี้ดออกมาเบาๆ
"ละ เลือด อึก" ยิ่งเห็นเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุดก็ยิ่งรู้สึกผิด
"จะ เจ็บมากไหม น้องดา ขอโทษ น้องดาไม่ได้ตั้งใจ" หญิงสาวเข้าไปประคองร่างใหญ่ให้ลุกขึ้น พร้อมกับเอ่ยขอโทษอย่างสำนึกผิดกับการกระทำของตัวเอง
- ผู้เขียน
