ปรารถนาเถื่อน

ตอนที่ 4

คนตัวโตกัดฟันพูดออกมา ก่อนที่หล่อนจะทันถามออกไปเสียอีก และไม่ช้าร่างบางของหล่อนก็ถูกวางลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล ผ้าห่มผืนใหญ่ถูกดึงมาห่อเนื้อตัวเปล่าเปลือยจนมิดชิด

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเมื่อตัวเองสามารถขจัดความเย้ายวนของพวงชมพูให้พ้นสายตาไปได้

“จำไว้นะ อย่าทำแบบนี้กับใครอีก เพราะไม่มีใครจะทนได้เหมือนกับอาหรอกนะ...”

เมธาพัฒน์คำรามออกมาเสียงแผ่วเบา แต่มันช่างน่ากลัวยิ่งนักสำหรับพวงชมพู

“แต่อากำลังเข้าใจผิดนะคะ ชมพูไม่รู้ว่าอาจะเข้ามา และถึงจะรู้ก็ไม่แปลก ถ้าชมพูจะแก้ผ้าในห้องนอนของตัวเอง” พวงชมพูเถียงออกมาด้วยเสียงไม่มั่นคงนัก เพราะความใกล้ชิดกับเขาที่หล่อนปรารถนามานานหลายปีทำให้เลือดสาวในกายของหล่อนตื่นเต้นรุนแรงราวกับคลื่นยักษ์ที่กำลังคลุ้มคลั่ง

“เอาล่ะ เราเลิกพูดเรื่องนี้กันได้แล้ว...” พอจบเสียงห้วนกระด้างแล้ว หล่อนก็เห็นพ่อสุดหล่อลากไส้เดินตรงไปที่โต๊ะตัวเล็กที่มันตั้งอยู่ข้างๆ หน้าต่างบานใหญ่ บานเดียวกับที่เขายืนเหม่ออยู่ตอนที่หล่อนออกมาจากห้องน้ำนั่นแหละ

“แต่ชมพูไม่...”

“หมดหรือยัง ไอ้ความเกเร ไอ้ความเกรี้ยวกราดเอาแต่ใจเนี่ย หมดหรือยังครับ...” เมธาพัฒน์ถามเมื่อเดินกลับมาหยุดตรงข้างเตียงที่หล่อนนอนอีกครั้งหนึ่ง ดวงตาสุดเซ็กซี่ของเขาเป็นประกายด้วยความโกรธอย่างไม่ปิดบัง

“ชมพูไม่ใช่เด็กแล้วนะ อย่ามาว่าชมพูแบบนี้อีก”

หญิงสาวโต้กับอย่างเผ็ดร้อน คำพูดของเขาทำให้หล่อนรู้สึกว่า เขาเห็นหล่อนเป็นเด็กตัวน้อยอยู่เสมอ แต่หล่อนไม่ต้องการให้เขามองหล่อนแบบนั้นสักหน่อย

“พวงชมพู...” เขาดุ พร้อมกับถอนหายใจออกมาแรง ๆ จนหล่อนได้ยินชัดเจน

“โอเค อายอมแพ้เธอแล้วพวงชมพู อาขอสงบศึก...” ในที่สุดก็เป็นเมธาพัฒน์ที่ต้องยกธงขาว ชายหนุ่มถอนใจออกมาอีกครั้งอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ก่อนจะหยิบเจ้าดอกกุหลาบสีชมพูที่ถูกซ่อนเอาไว้ด้านหลังมายื่นให้กับแม่สาวน้อยตรงหน้า พวงชมพูเบิกตากว้างด้วยความเหลือเชื่อแกมปลื้มใจ

“อาแค่อยากให้ดอกกุหลาบกับชมพูเท่านั้น...”

เมธาพัฒน์พูดออกมาเสียงแผ่วเบา ใบหน้าหล่อระเบิดมีสีเลือดเข้มขึ้นจนพวงชมพูสังเกตได้ โดยเฉพาะบริเวณโหนกแก้มสูงแบบหนุ่มเซ็กซี่ของเขานั้นแดงระเรื่อเชียวแหละ

อาต้นของหล่อนกำลังอาย... พวงชมพูอมยิ้มให้กับกิริยาแสนน่ารักของอาหนุ่ม

“อารู้สึกผิดไม่น้อยกับเรื่องเมื่อเย็นนี้ ยกโทษให้อานะครับชมพู...” เสียงของคนตัวโตนุ่มนวลจนหล่อนไม่สามารถใจแข็งได้อีกต่อไป

“อาต้น...”

หญิงสาวครางเรียกชื่อของเขาเสียงสั่นไหว ยื่นมือไปรับดอกกุหลาบแสนสวยจากมือของเขาราวกับต้องมนต์สะกด ก็ท่าทางแบบนี้ คำพูดแบบนี้ และการกระทำที่แสนจะอ่อนโยนของเขา แบบนี้ไง ที่ทำให้หล่อนหลงรักหัวปรักหัวปรำ หล่อนสงสัยนัก ว่าเขาสุภาพอย่างนี้กับผู้หญิงทุกคนหรือเปล่า หรือเลือกจะสุภาพกับหล่อนแค่เพียงคนเดียวเท่านั้น

“ชมพูไม่โกรธอาต้นแล้วล่ะค่ะ ชมพูขอโทษที่งี่เง่าเอาแต่ใจไปหน่อย...”

เมธาพัฒน์ยิ้มออกมา เมื่อได้ฟังคำพูดที่แสดงว่ารู้สึกผิดของเด็กสาวที่นอนอยู่บนเตียงตรงหน้า เขายิ้มให้หล่อน ก่อนจะหมุนตัวเดินตรงไปที่ประตู

“เดี๋ยวอาจะให้สาวใช้เอาอาหารมาให้นะครับ” พูดจบก่อนที่คนตัวโตจะเดินหายไปพร้อมกับบานประตูที่ถูกปิดสนิทลงอย่างแผ่วเบาทันที

พวงชมพูนอนยิ้มหวานมองดอกกุหลาบสีชมพูในมือของตัวเองอย่างมีความสุข หล่อนจรดเจ้าดอกไม้แสนสวยนั้นกับปลายจมูกโด่งเชิดของตัวเองเบาๆ เพื่อซึมซับกลิ่นหอมหวนของมัน พลางนึกไปถึงเจ้าดอกกุหลาบสีชมพูเกือบร้อยดอกที่ถูกหล่อนทับไว้ใต้หนังสือเรียนจนแห้งเป็นรูปสวยงาม

หล่อนได้มันมาจากเมธาพัฒน์ทุกดอก เพราะพอหล่อนทะเลาะกับเขาทีไร อาต้นของหล่อนก็จะขอโทษหล่อนด้วยดอกกุหลาบสีชมพูหนึ่งดอกทุกครั้งไป แม้ทุกครั้งที่ขัดแย้งกันหล่อนจะเป็นฝ่ายผิดเสมอก็ตาม

“ก็อาต้นดีซะขนาดนี้... แล้วจะให้ชมพูเลิกรักอาต้นได้ยังไงล่ะคะ” สาวน้อยพึมพำกับตัวเองแผ่วเบา และก็อดร้อนวูบวาบไปทั้งเนื้อทั้งตัวไม่ได้เมื่อสมองหวนกลับไปนึกถึงสายตาที่เต็มไปด้วยความหิวกระหายของเมธาพัฒน์ยามที่มองร่างเปลือยเปล่าของตัวเอง เขามองอย่างหลงใหล มองด้วยสายตาผู้ชายคนหนึ่งที่มองผู้หญิงที่ตัวเองกำลังถูกใจ

ขณะที่พวงชมพูกำลังยิ้มหวานอย่างมีความสุข เมธาพัฒน์กลับกำลังทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสเลยทีเดียว เมื่อภาพความอวบอิ่มของแม่สาวน้อยกำลังเข่นฆ่าเขาอย่างอำมหิต ทำให้กายหนุ่มร้อนรุ่ม อึดอัด และในบางส่วนของร่างกายก็แข็งขืนขึ้นมาในทันที

เขากำลังจะบ้า... ไม่... อาจจะบ้ามาตั้งนานแล้วก็ได้ หนุ่มหล่อระเบิดกัดฟันแน่นจนเกิดเสียงดังกร๊อด ขณะก้าวเดินมาหยุดที่หน้าสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ของตัวเอง มือใหญ่กระชากเสื้อผ้าออกจากตัวอย่างเร่งรีบ จากนั้นก็พุ่งตัวลงไปในสระน้ำตรงหน้าทันที สายน้ำสาดกระเซ็นเมื่อกายสูงใหญ่ปะทะกับผิวน้ำเต็มแรง

ชายหนุ่มแหวกว่าย โจนจ้วงอยู่ภายในน้ำเย็นเฉียบนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า รอบแล้วรอบเล่า คาดหวังอยู่ภายในอกเต็มเปี่ยมว่าการออกกำลังกายหนักหน่วงแบบนี้จะทำให้ความต้องการอันน่าละอายมันจืดจางลงไปบ้าง และมันก็เป็นจริงอย่างที่คาดหวังเอาไว้ เมื่อการว่ายน้ำเป็นระยะทางไกลๆ แบบนี้ทำให้เจ้าความอึดอัดบางอยางเริ่มลดลง

ชายหนุ่มว่ายกลับมายืนพิงขอบสระ หอบหายใจออกมาอย่างเหน็ดเหนื่อย แต่ถึงแม้อาการรุ่มร้อนของเขาจะหมดไปกับการว่ายน้ำแล้วก็ตาม แต่สงครามภายในหัวใจของเขานั้นมันไม่มีทางดับลงได้แน่ ถ้าเขายังอยู่ใกล้ ๆ แม่เด็กสาวในปกครองตัวแสบนั่นทุกวันแบบนี้