เล่ห์รักร้าย นายมาเฟีย (แกล้งเด็ก)Episodes 04
1681 คำ
ฉันเดินออกมาจากผับด้วยความโมโห
“บ้าบ้อ ไอ้คนบ้า”
ตุ๊บ! พลึบ!
“โอ้ย! เดินไม่ดูคนรึไงห๊ะ”
“ขอโทษครับ” ใบหน้าหล่อก้มลงใกล้หน้าฉันสองมือก็ประคองแขนเล็กของฉันขึ้นจากพื้น
“พี่วิน”
“อ้าว น้องออนิว พี่ขอโทษนะครับพี่ไม่ทันระวังเอง”
“ไม่เป็นไรคะ ถ้าเป็นพี่วิน นิวให้อภัยเสมอ^^” ส่อแววแรดซะงั้น
“แล้วนี้จะไปไหนครับ ไม่ทำงานหรอวันนี้”
“นิวโดนไล่ออกแล้วค่ะ”
“,,,,”
“จริง ไม่ได้โกหก สาบาน”ฉันชูสามนิ้ว มองหน้าพี่วินอย่างจริงจัง
“อ่ะๆ พี่เชื่อ งั้นเดียวพี่เลี้ยงข้าวปลอบใจ^_^” พี่วินยิ้มให้ฉัน ดูแล้วมันกระปรี้กระเปร่าหัวใจสุดๆ
—ร้านก๋วยเตี๋ยว—-
“ถ้าชอบกินขนาดนี้ พี่พามากินทุกวันดีมั้ยครับ”
“จริงหราคะ แหม อย่าท้านิวน่ะ ฮ่าๆ”
พี่วินไม่กินสักคำ เอาแต่นั่งมองหน้าฉันแล้วก็ยิ้มตลอด ทำให้ฉันเขินหน้าแดงจนไม่กล้ากิน
“ถ้าจะจ้องขนาดนี้ กินนิวเข้าไปเลยมั้ยคะ”
“ขอโทษครับ ก็น้องนิวยิ่งมองยิ่งน่ารัก ถ้าไม่ทำงานที่เดียวกัน ปานนี้พี่จีบไปแล้วครับ ”
“,,,,,”ฉันยิ้ม แล้วก้มดูดเส้นก๋วยเตี๋ยวต่อ ก็จะให้ตอบยังไงก่อน 0+0 มาชมแบบนี้เขินนะเนี้ย
“รังเกียจ พี่หรอครับ”เสียงพี่วินพูดเศร้าๆ
0.0” ปะ เปล่านะคะ นิวแค่ แค่คิดว่านิวไม่เหมาะกับพี่วินนะสิ ดูสิคะ พี่วินหล่อขนาดนี้ ฮ่าๆ”
“น้องนิวก็สวยนะครับ ไม่เคยมีคนบอกหรอ”
ฉันเงียบไม่ตอบได้แต่ยิ้ม นั่งกินสักพักฉันจึงขอตัวกลับเพราะมันจะตีสองแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนเช้า พอฉันแยกกับพี่วินก็เดินออกมารอรถที่ป้ายรถเมย์ ไม่นานก็มีรถหรูมาจอดตรงฉัน เป็นใครไปไม่ได้ คุณโชนอดีตเจ้านายหมาดๆของฉัน เขาลดกระจกลง มองด้วยหางตา
“ขึ้นรถ” เสียงดุ
“,,,,,,,”
ฉันยืนเมินหน้าหนีไม่สนใจ ใครจะอยากคุยด้วย คนไม่มีเหตุผล
“จะขึ้นมาเองหรือให้ฉันลงไปลาก”
“ขอโทษนะคะ คุณไม่ใช้เจ้านายฉัน ไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่ง โอเค้” พูดจบฉันก็วิ่งไปขึ้นรถเมย์ที่มาพอดี ไม่รอให้เขาได้ตอบหรือด่าอะไรกลับมา
เช้าวันถัดมา
..วันนี้ฉันมาเรียนภาษาอังกฤษคนเดียวเพราะฟางตื่นไม่ทัน แต่นี้มันก็เก้าโมงแล้วนะ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันจะตื่นยากตรงไหน เรียนเสร็จฉันก็เดินออกมานั่งรอฟางที่โรงอาหาร โดยมีพี่วิศวะไฟฟ้า ปี4 มานั่งเป็นเพื่อน พี่เขาเคยเป็นเดือนมหาลัย ทำให้สาวๆในโรงอาหารมองกันเป็นตาเดียว แถมยังซุบซิบจนฉันได้ยิน ถ้าจะขนาดนั้นก็เดินเข้ามาถามเลยม่ะ
“น้องนิวมีเรียนอีกทีก็โมงครับ แล้วเรียนเสร็จก็โมง”
“อีกทีบ่ายสามคะ เลิกก็น่าจะหกโมงเย็น พี่เก่งมีอะไรรึป่าวคะ”
“พี่ว่าจะชวนน้องนิวไปวิ่งออกกำลังกายสนใจ ไปมั้ยครับ”
“อืมมม นิวมีธุระค่ะ คงไปไม่ได้ ไว้วันหลังนะคะ^^”
“ได้ครับ สำหรับน้องออนิวได้เสมอ^^”
ที่มหาลัยตอนเย็นบรรยากาศดีมากเหมาะกับการวิ่งออกกำลัง นักศึกษาเลยชอบมาวิ่งกัน ฉันเองก็ชอบนะ แต่มันติดที่ต้องไปหางานทำเลยไม่ค่อยมีเวลา นั่งอยู่สักพัก ฟางก็เดินมานั่งข้างๆ มองหน้าฉันกับพี่เก่งสลับกันไปมา ทำตาหรี่เหมือนกำลังจับผิดและสงสัยว่าพี่เก่งมานั่งกับฉันได้ยังไง
“จุ้ๆ ไม่เบา ไม่เบา เพื่อนกู”
“อะไรของมึง”
“พี่เก่งมาจีบอีนิวหรอคะ แหมๆ ตอนฟางจีบนะ พี่เก่งไม่เห็นวนใจเลยแถมยังทำเป็นเมินใส่ด้วย หมั่นไส้คนแถวนี้” ฟางพูดแล้วทำหน้าล้อเลียนฉันอย่างสนุก พี่เก่งก็ได้แต่ยิ้มตาหยีให้ฉัน จริงๆพี่เก่งก็ตามจีบฉันมาสักพักแล้วแต่ฉันไม่ได้สนใจมั่วแต่ทำงานกับเรียน ยิ่งใกล้จบก็ยิ่งมีค่าใช้จ่ายเยอะทำให้ตอนนี้ฉันต้องหาเงินตัวเป็นเกลียว พวกเราสามคนทานข้าวเสร็จ ฉันกับฟางเลยขอแยกไปเรียนส่วนพี่เก่งก็ต้องเข้าคณะเพราะมีประชุมสาขา
ตอนนี้หกโมงเย็น เราสองคนเดินออกมาจากอาคารเรียน ตอนแรกฟางว่าจะไปส่งแต่ฉันต้องไปหาสมัครงานจึงขอกลับเอง เราเลยต้องแยกกันตรงนั้น ฉันนั่งวินมอไซต์มาที่ผับX จ่ายเงินเสร็จก็เดินเข้าด้านหลังผับเพื่อสมัครงาน แต่พอมาถึงก็โดนปฏิเสธ บอกว่าเต็มแล้วทั้งๆที่มีป้ายเปิดรับสมัครอยู่ ฉันผิดหวังนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก จึงไปผับอีก3-4ที่ ตอนนี้3ทุ่มแล้ว คำตอบที่ได้เหมือนกันหมด ฉันเริ่มร้อนใจเพราะถ้าหางานทำไม่ได้ภายในเดือนนี้ เงินเก็บก็จะต้องถูกเอาออกมาใช้ ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องดีสำหรับฉันสักเท่าไหร่ เพราะเป็นเงินสำรองที่ฉันเก็บไว้ใช้หลังเรียนจบ
ร่างกายตอนนี้ทั้งเหนื่อยทั้งหิว ชุดนักศึกษาก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อ เพราะเดินหางานมาหลายกิโล จะนั่งวินตลอดคงไม่ไหวเสียดายเงินแย่ ฉันเดินมานั่งที่ม้าหินอ่อนหน้าร้านอาหารกินดื่มเล็กๆ ขณะที่กำลังนั่งคิดหาหนทางในการหาเงิน ก็มีผู้ชายคนนึงเดินมาจับแขนของฉันลุกขึ้น ฉันรีบสะบัดมือออกพอมองดูสภาพผู้ชายคนนั้นแล้วเขาดูเมาเละเทะมือข้างหนึ่งกำคอขวดเหล้า มีกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่คละคลุ้งไปทั้งตัว ฉันพยายามเดินหนีออกจากตรงนั้น แต่ยังไม่ทันก้าวขา มือผู้ชายคนนั้นก็ช้อนเข้ามากอดเอวฉัน ไว้แน่นเขาพยายามลวนลาม แถมยังพูดจาไม่รู้เรื่อง ฉันตัดสินใจสะบัดตัวดิ้นสุดแรงเท่าที่จะทำได้ เป็นเหตุให้ตัวฉันกับคนเมากระเด็นไปคนละทาง ชุดนักศึกษาตัวเล็กของฉันถูกดึงจนกระดุมหลุดไปสามสี่เม็ดจนมองเห็นบราสีดำภายใน กระโปรงทรงเอรัดรูปก็ฉีกขาดแหกขึ้นมาจนจะถึงซิป ฉันรีบเอามือปิดหน้าอกด้วยความตกใจ ยังไม่ทันมีสติเสื้อตัวใหญ่ก็คลุมลงที่ตัวฉัน มีเสียงชกต่อยกันดังขึ้นพอมองอีกทีผู้ชายขี้เมาคนนั้นก็โดนกระทืบจนสลบไปแล้ว แผ่นหลังใหญ่ที่กำลังยืนมองร่างหมดสติที่กองอยู่กับพื้น มันดูคุ้นตาแต่ก็จำไม่ได้ แต่พอเขาหันกลับมาฉันก็ต้องตกใจจนแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
“คุณราโชน”ฉันเรียกชื่อเขาออกมาอย่างแปลกใจ
“แล้วเทอคิดว่าใคร ไอ้วิน หรือไอ้หนุ่มวิศวะนั้น”
“ใครก็ได้ค่ะ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นคุณ” ฉันลุกขึ้นและจัดแจงเสื้อคลุมที่ไหล่ไม่ให้โป้
“ร้อนเงินขนาด ถึงขั้นต้องมาขายตัวให้ขี้เมาเลยหรอ”
“เรื่องของฉัน คุณยุ่งอะไร” ฉันตอบอย่างหงุดหงิดไม่ชอบที่เขาพูดดูถูกฉันแบบนี้ร่วมถึงเรื่องก่อนหน้านี้ที่เขาไล่ฉันออก อย่างไม่มีเหตุผล
“ฮึ,,เป็นไงมีที่ไหนรับคนอย่างเธอ เข้าทำงานมั้ยละ”
ได้ยินแบบนั้นฉันรีบหันไปมองหน้าเขา แปลกใจ ที่เขาถามออกมาเหมือนรู้ว่าฉันไปเจออะไรมา เขายิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ตอนนี้หน้าฉันร้อนผ่าวเพราะความโกรธ พอจะเดาได้ว่าเพราะใครฉันถึงต้องมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ ฉันหายใจเข้าออกลึกๆตั้งสติอยู่นาน แล้วหันหลังให้เขา
“พรุ่งนี้เดียวเอาเสื้อไปคืนนะคะ ขอบคุณที่ช่วย” ฉันบอกเขาเสียงเรียบก่อนจะเดินออกมา แต่ยังไม่ทันก้าวขา ข้อมือเล็กของฉันก็ถูกเขาดึงไว้
“เทอคิดว่า เทอเป็นใคร นั้นเสื้อฉัน เอาคืนมา” ตอนนี้หัวใจฉันจุกขึ้นมาอีกครั้งเขาคิดจะทำอะไร ทำไมไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษสักนิด นี้เสื้อฉันขาดจนแทบจะแก้ผ้าเดินอยู่แล้วยังจะกล้าขอเสื้อคืนอีก
“นี้คะ,,,”ฉันยืนเสื้อให้เขา โดยที่มืออีกข้างจับเสื้อตัวเล็กดึงมาปิดหน้าอกไว้
“ฮึ ทำมาเป็นห่วงตัว อ่อยผู้ชายไปทั่วขนาดนั้น”
“,,,,,,,” ฉันไม่ได้ตอบอะไร พยายามข่มความโกรธเอาไว้ เพราะถึงจะโวยวายไปก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น
“ทำตัวเหมือนเด็กใจแตก ไม่มีพ่อไม่มีแม่อบรมสั่งสอน” ประโยคนี้มันจี้ใจฉันจนเจ็บจี้ด ฉันหันกลับมาหาเขาอีกครั้ง
“ใช่ ทำไม พ่อแม่ฉันตายมันห้ามได้หรอ การที่ฉันหาเงินใช้เองไม่ได้แบมือขอใครมันผิดหรอ คนรวยอย่างคุณจะรู้อะไร” ฉันพูดออกมาเสียงดัง ระบายความใจใส่หน้าเขา ตอนนี้น้ำตาของฉันมันไหลออกมาเป็นสายอย่างกลั้นไม่อยู่
“สนุกมากใช่มั้ยที่คุณทำ ทำให้ฉันไม่มีงานทำ ทำให้ฉันอยู่ในสภาพนี้ คุณสนุกแต่ฉันไม่ คุณมันคนรวยคุณไม่รู้หรอกว่าคนไม่มีเงินมันรำบากแค่ไหน” ฉันหลับหูหลับตาระบายความรู้สึกที่อัดอั้นออกมามากมายใส่หน้าเขา นำ้ตาก็ไหนมาไม่หยุด เขายืนมองฉันใบหน้านิ่งแววตาไร้อารมณ์ จากนั้นภาพตรงหน้าของฉันก็ดับวูบไป!!!!!!!’
- ผู้เขียน
