เล่ห์รักร้าย นายมาเฟีย Episodes 07 ตามหาคนที่หายไป
1774 คำ
ฉันเดินออกมานอกห้องVVIP แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกหายใจโล่งขึ้นมาทันที ฉันนั่งอยู่ข้างนอกสักพักฟางก็โทรเข้ามา
“ว่าไงคะ คุณเพื่อน”
“พรุ่งนี้อาจารย์ยกคลาสนะ แต่..งานโปรเจ็คเตรียมจบ ต้องส่งภายในอาทิตย์หน้า พร้อมพรีเซ้นท์”
“ตายห่า0.0” ฉันพูดออกมาเสียงดัง
“อ้าว นะ ไหนบอก สิ้นเดือนไง ยังทำไม่ถึงไหนเลยนะ ToT”
“นั้นดิ เซงฉิบหาย” ฟางก็บ่นไม่ต่างกัน
“งั้น..พรุ่งนี้ ฉันไปทำที่คอนโดแกนะ โอเค ตามนั้น”
ฟางพูดจบก็ตัดสายไป นี้ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงอะไรเลย ยัยเพื่อนคนนี้
พอฟางวางสายฉันก็รีบวิ่งออกมานอกผับ โบกเรียกแท็กซี่กลับมาที่คอนโดทันที กว่ามาถึงห้องก็เกือบสามทุ่มครึ่ง อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว
แถมวันนี้รู้สึกเหนื่อย ง่วงก็ง่วง ทำไงได้โปรเจ็คก็ต้องทำ ฉันนั่งทำงานอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือข้างที่นอน จนตีหนึ่ง ก็รู้สึกว่าเหมือนตัวเองลืมอะไรไปสักอย่าง จนนึกขึ้นมาได้ว่าไม่ได้บอกคุณโชนว่าจะกลับก่อน
“ชั่งเถอะเขาคงไม่ใส่ใจหรอก ..ป่านนี้คงกำลังสนุกกับยัยลิเดียจนลืมไปแล้วว่าพาฉันไปด้วย” ฉันคุยกับตัวเอง ก่อนจะลุกมายืนส่องกระจกข้างๆ หมุนไปมาสองสามรอบ ก่อนจะยิ้มเหมือนคนบ้า
“สวยเหมือนกันนะเรา ออนิว ” ^^
พูดจบก็กระโดนขึ้นไปบนเตียง นอนมองเพดานอย่างสบายใจ แต่พอนึกถึงคำพูดของคุณโชนที่พูดที่ผับ บอกว่าเป็นแค่ของเล่น ทำไมหัวใจมันหวิวๆ เขาเห็นฉันเป็นแค่ของเล่น••แค่นั้น••จริงๆหรอ?
ยิ่งคิดก็ยิ่งจุกที่อกแปลกๆ >~เวลา 01.45น.
Chon~ ผมมองนาฬิกาข้อมือ ดูเวลาถึงกับตกใจ เพราะใกล้เวลาผับปิด แต่ผู้หญิงที่มาด้วย ผมเองก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอบอกจะไปเข้าห้องน้ำ นี้มันก็นานแล้วแต่เธอทำไมยังไม่กลับเข้ามาสักที มัวแต่คุยเรื่องงานจนลืมนึกถึงเธอไปเลย ส่วนผู้หญิงพวกนั้นผมไล่ออกไปนานแล้วเพราะงานที่ผมกับเพื่อนทำ มันเป็นความลับ ไว้ใจคนนอกไม่ได้ ถ้าพลาดมาคือตายหมู่ยกทั้งคณะ
“ เอ่อ! ตามนั้น..เดียวกูกลับก่อน ของเข้าวันไหนพวกมึงค่อยโทรบอกกูอีกที”
“เอ่อ” คิงกับมิกเพื่อนสนิทของผมตอบรับ เป็นอันเข้าใจกัน
ผมลุกขึ้นเดินออกมานอกห้องเพื่อไปหาออนิว กลัวว่าเธอจะไปดื่มเหล้าจนเมาเหมือนกับวันที่ผมเจอเธอวันแรก ยัยนี้เวลาเมาแล้วยิ่งไม่มีสติ ถ้าผมเห็นว่าไปกับผู้ชายคนอื่นรับรองเลยว่าไอ้หมอนั้นคงลงไปนอนคุยกับรากมะเขือแน่ ผมยืนมองจากด้านบนลงมาที่ลานกินดื่มในผับ ซึ่งตอนนี้คนก็เริ่มทยอยกลับเกือบหมดแล้ว จุดนี้มันทำให้ผมมองเห็นพื้นที่ผับได้ทุกจุด ผมมองหาอยู่นานแต่ก็ไม่เจอเธอ
“ไปไหนวะ!”
ผมกดโทรศัพท์หาไอ้วิน
(ครับนาย)
“เห็น ออนิวมั้ย”
(ออนิว อ่อ น้องนิวหรอคับนาย ผมเห็นออกไปนานแล้วนะครับ)
“ไปไหน? ไปกับใคร? ไปเมื่อไหร่? ไปรถอะไร?” เสียงดุ
(เอ่อ.. นายครับๆ ใจเย็นๆ)
“ตอบสิโว้ย!!” ผมเริ่มหงุดหงิด ตั้งแต่มันเรียกชื่อเธออย่างสนิทสนม แถมยังไม่ตอบผมสักที
(ครับๆ ไปคนเดียว ไปรถแท็ซี่ ไปตั้งแต่สามทุ่ม ส่วนไปที่ไหนผมไม่รู้คับไม่ได้ถาม)
“ไอ้วิน มึงวอนกินลูกปืนนะมึง”
ผมด่ามันก่อนจะวางสาย มันชอบกวนตีนเหมือนผมไม่ใช่เจ้านาย แต่พอได้ฟังคำตอบผมก็สบายใจหน่อยเพราะเธอไปคนเดียว ไ่ม่ได้ไปกับคนอื่น
ผมเดินออกมาที่ลานจอด ซึ่งมีไอ้วินยืนรออยู่อยู่ก่อนแล้ว ผมมองหน้ามันเป็นเชิงดุ แต่มันกลับยิ้มแป้นให้ผมก่อนจะก้มหัวทำความเคารพ
“มึงเดินกลับ” ผมพูดเสียงดุ
“เอ้า! นายยย”
“ทำไม มึงมีปัญหา”
“ใครจะกล้าครับ” เสียงเบา
ผมมองหน้าเลิกคิ้วใส่ลูกน้องคนสนิท ก่อนจะยิ้มมุมปาก พอมันเห็นก็เปลี่ยนจากหน้างอ เป็นยิ้มหน้าบานออกมาทันที มันรีบวิ่งมานั่งตำเเหน่งคนขับข้างหน้าผมด้วยความดีใจ
“เอ้ย! วิน”
“ครับนาย”
“มึงสนิทกับออนิวแค่ไหนวะ”
“ก็แค่เกือบจะจีบแต่จีบไม่ได้อ่ะครับนาย”
“ทำไมวะ?”
“โห้ นายครับก็นายนั้นแระ.. ตั้งกฏบ้าอะไรไม่ให้พนักงานชอบกัน ผมเลยอดเลย แล้วนายถามทำไมครับ”
“ตอนนี้กูไล่เธอออกแล้วนิ มึงก็ตามไปจีบสิ”
“..โอ้ยนายคราบ ผมลองจีบแล้ว แต่น้องนิวไม่สนใจผมเลย เธอเห็นผมเป็นเหมือนพี่ชายมากกว่า ”
“หึ!” ผมหลุดขำออกมาเบาๆอย่างพอใจ
“อ่ะ นายยยย นายอย่าบอกนะครับว่าชุดที่ให้พวกผมซื้อวันนั้น”
“เอ่อ” ไอ้วินยังพูดไม่จบผมก็ตอบรับมันก่อน ทำให้มันยิ้มกว้างออกมา
“นายครับ!”
(เงียบ)
•
•
“ไอ้ห่ามึงจะพูดก็พูดสิวะมึงจะเงียบเพื่อ” มันเรียกผมแล้วก็ไม่พูดต่อ ผมนี้อยากตบกะบานมันสักที
“นายไปจีบน้องเขาตอนไหนครับ? จีบตั้งแต่เมือไหร่? แล้วจีบนานยัง? จีบยังไงคับ แล้วไปเจอกันตอนไหน?”
“ เสือก!!”
มันถามเหมือนซักประวัติผม ผมเลยต้องเบลคมันไว้ไม่งั้นไอ้นี้มันจะถามไม่หยุด พอมาถึงคอนโดก็เกือบตี2ครึ่ง ผมเข้าห้องมาก็ตรงเข้ามาที่ห้องนอนทันทีเพราะรู้สึกง่วง แต่พอมองเห็นเตียงนอน ก็รู้สึกคิดถึงผู้หญิงตัวเล็กขึ้นมา อาจจะเพราะผมพาเธอไปแล้วทิ้งเธอไว้คนเดียวเลยรู้สึกผิด ผมก็ไม่แน่ใจ แต่ชั่งเถอะ ผมสลัดความคิดนั้นออกจากหัว เพราะไม่อยากคิดอะไรมาก รำพังเรื่องงานก็คิดหนักอยู่แล้ว ผมรีบอาบน้ำแล้วล้มตัวลงนอน เพราะรู้สึกเหนื่อยมาทั้งวัน
เช้าวันต่อมา
..มองนาฬิกาก็เกือบ8โมง ผมอาบน้ำทำธุระส่วนตัวเสร็จก็ออกมาจิบกาแฟที่ห้องครัว วันนี้ผมว่าจะไปหาออนิวเพื่อขอโทษที่ปล่อยเธอกลับเอง ผมขับรถไม่ถึง20นาทีก็ถึงมหาลัย เพราะคอนโดผมกับมหาลัยของเธออยู่ใกล้กันผมจอดรถรอที่หน้าคณะอยู่นาน ก็ไม่มีวี่แววของออนิว เลยตัดสินใจเดินไปถามคนที่เรียนคณะเดียวกันกับเธอ ถึงรู้ว่าวิชาเอกของออนิววันนี้ยกคลาส ผมเริ่มหงุดหงิด รีบกดโทรหาไอ้วิน บอกให้มันเข้าไปเอาเบอร์ออนิวที่สำนักงานของผับมาให้ผม
“กูให้เวลามึง 10นาที ถ้ายังไม่ได้ มึงเตรียมตกงานแบบพิการได้เลย”
นั้นคือคำสั่งก่อนตัดสายทิ้งไม่รอให้ปลายสายได้ตอบอะไร ไม่ถึง10นาที เบอร์ของออนิวก็ถูกส่งมาทางไลน์ ผมยกยิ้มด้วยความพอใจก่อนจะกดเซฟเบอร์ ลงเครื่องแล้วโทรออก
!!สวัสดีค่ะ ตอนนี้น้องนิวคนสวยยังไม่สะดวกรับสาย กรุณาฝากข้อความหลังเสียงสัญญาณนะคะ ติ๊ด!!
ผมกลับมาหงุดหงิดมากกว่าเดิม ที่โทรไปแล้วเธอดันปิดเครื่อง มีแค่ฝากข้อความเสียง ผมตัดสินใจขับรถไปที่คอนโดของเธอ ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องยากที่ผมจะรู้ว่ามันอยู่ไหน ขับรถประมาณครึ่งชั่วโมง ก็มาถึงคอนโดที่ออนิวอยู่ เป็นคอนโดไม่ใหญ่มาก จากสภาพแล้วก็คงสร้างมาหลายสิบปี จอดรถเสร็จผมก็ตรงไปทีลิฟต์กดขึ้นไปชั้นที่เธออยู่ แล้วเดินมาหยุดอยู่หน้าห้อง ห้องหนึ่ง ผมชั่งใจอยู่สักพักว่าจะกดออด หรือเปิดเข้าไปเลย (ไม่ต้องแปลกใจเพราะถ้าผมอยากได้อะไรผมต้องได้)
ผมเลือกที่จะเปิดประตูห้องเข้าไป โดยไม่คิดจะขออนุญาตเจ้าของห้อง ภายในห้องเงียบ เหมือนไม่มีคนอยู่ ผมปิดประตูล็อคกลอนจากด้านในสองชั้น เดินเข้ามาสำรวจภายในห้องรับแขกไม่มีใครอยู่ เลยเดินตรงเข้ามาในห้องนอน พอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นว่าเธอกำลังหลับอยู่บนเตียง ใบหน้าจิ้มลิ้ม ขนตางอนแก้มชมพู ปากนิดจมูกหน่อย มองแล้ว ทำไห้ผมหลุดยิ้มออกมา เธอคงหลับลึกมาก เพราะขนาดมีคนเข้ามาในห้อง ยังไม่รู้สึกตัวเลย ขี้เซาแบบนี้ ลักหลับดีมั้ยนะ ผมคิดอยู่ในหัวก่อนจะหลุดยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู ^^
ผมขึ้นไปบนเตียงค่อยๆขยับตัวเข้าหาเธอช้าๆเพราะกลัวจะทำเธอตื่น จนในที่สุดผมก็นอนห่มผ้าอยู่ข้างๆเธอจนได้ อยู่ๆร่างเล็กก็ขยับหันหน้าเข้ามาหาผม มือเล็กแทรกเข้ามากอดตัวพร้อมซบที่อกเหมือนรู้ใจ ผมหันไปกอดเธอกลับ จากนั้นก้มลงจูบที่หน้าผากขาวเบาๆ ก่อนจะหลับไปพร้อมเธออีกครั้ง
- ผู้เขียน
