เงากากี

บทที่ 16 ฉันผิดตรงไหน ฉันทำอะไรพลาดไป

อชิระวัตรรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาช่วงตีห้าเพราะหมดฤทธิ์ยานอนหลับแล้ว ตื่นมาถึงเห็นแพรวพรรณไม่ได้นอนอยู่ข้างกายจึงใช้มือควานหาแพรวพรรณไปทั่วเตียงแต่ก็ไม่เจอตัวแพรวพรรณ อชิระวัตรจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นเพื่อมองหาแพรวพรรณแต่ก็ไม่เห็น จึงใช้มืออีกข้างควานหาโทรศัพท์ที่ตนเองเก็บไว้ใต้หมอนตอนก่อนจะนอนแต่ก็หาไม่เจอ อชิระวัตรกระเด้งตัวลุกขึ้นใจเต้นตึกตัก เขาเริ่มรับรู้ได้ถึงเค้าลางแห่งความเลวร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้นแล้ว

"ฉิบหายแล้วไอ้บาส......" อชิระวัตรพูดสบถขึ้น แพรวพรรณต้องสงสัยและแอบเอาโทรศัพท์ของเขาไปดูแล้วแน่ๆ

"พัง พังหมดแล้วชีวิตกู ไอ้บาส" อชิระวัตรพูดขึ้นแล้วลุกขึ้นเดินไปหาแพรวพรรณทั่วบ้าน จนเดินไปเห็นแพรวพรรณนั่งตัวคู้ง้อนั่งชันเข่าอยู่ในมุมห้องรับแขกมืดๆ โดยไม่ได้เปิดไฟแต่อย่างใด

"แพรว แพรวครับ น้องไปนั่งทำอะไรอยู่ตรงนั้น" อชิระวัตรถามเมียออกไปน้ำเสียงสั่นๆ รู้ดีอยู่เต็มอกว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น

แพรวพรรณค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองหน้าอชิระวัตรด้วยหยาดน้ำตาที่เปื้อนเต็มหน้า พร้อมกับส่งโทรศัพท์คืนให้แล้วพูดถามประโยคแรกขึ้นมันช่างเป็นคำถามที่ถามขึ้นด้วยความยากลำบากมาก กว่าจะบังคับเสียงพูดให้ออกมาได้มันช่างยากเย็น

"พี่ทำแบบนี้กับแพรวได้ยังไง พี่นอกใจแพรวได้ยังไง แพรวผิดอะไร แพรวทำอะไรให้พี่บาสหรือคะ" แพรวพรรณถามสามีออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เมื่อได้ยินเมียพูดแบบนั้นอชิระวัตรก็ทรุดลงไปนั่งลงกับพื้น ปล่อยโฮจะเข้าไปกอดแพรวพรรณแต่แพรวพรรณกลับขยับตัวหนี

"แพรว แพรวจ๋าฟังพี่ก่อนนะพี่ไม่ได้ตั้งใจ หมดแล้ว มันพังหมดแล้วชีวิตของพี่ ความซื่อสัตย์มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้แพรวภูมิใจและรับรักพี่ แต่พี่ก็ทำมันพังอีก พี่เลี้ยงแพรวไม่ได้ ทำให้แพรวสบายไม่ได้ แพรวพี่ขอโทษ พี่เสียใจมากนะแพรว" อชิระวัตรพยายามเอื้อมมือไปดึงร่างบางของเมียเข้ามากอดเอาไว้แต่แพรวพรรณก็หลบไม่ยอมให้อชิระวัตรโดนตัว อชิระวัตรจึงเอามือดึงทึ่งเส้นผมบนหัวของตัวเองอย่างคนที่รู้สึกว่าหมดสิ้นแล้วทุกสิ่งหาทางออกไม่เจอแล้วจริงๆ

"อย่า อย่าพี่บาส อย่าเข้ามาโดนตัวแพรว พี่มันสกปรก พี่หลอกแพรว พี่หลอกแพรวมานานจะเป็นปีๆแล้ว แล้วพี่มาบอกว่าเสียใจหรือแล้วแพรวละเสียใจมั้ย พี่ยอมรับแล้วใช่มั้ยว่าพี่ไปมีอะไรกับอีป้านั่นมาแล้วจริงๆ" แพรวพรรณสะบัดตัวหนีมือของอชิระวัตร เขาร้องไห้พยายามจะเอื้อมจับเมียมากอด ในขณะที่แพรวพรรณเองพูดถามอชิระวัตรออกไปน้ำเสียงสั่นเครือด้วยความสะเทือนใจ

"พี่ยอมรับว่าพี่คุย คบหากับเขาในเชิงชู้สาวจริงๆ แพรว แต่พี่ยังไม่มีอะไรกับเขาจริงๆ นะครับ พี่มีความจำเป็นต้องมีเขาด้วยจริงๆ" อชิระวัตรละล่ำละลักบอกเมียออกไปเสียงสั่นหัวใจบีบคั้นเต้นแรงกว่าปกติ

"พี่ไม่ได้ตั้งใจ แต่พี่ไปฮ่องกงกับมัน พี่ไม่ได้ตั้งใจแต่พี่จำเป็นต้องมีมันด้วย อะไรมันคือความจำเป็นของพี่ พี่ตอบแพรวมาสิ" แพรวพรรณถามอชิระวัตรออกไปพร้อมกับเข้าไปผลักหน้าอกของอชิระวัตรอย่างคนสิ้นเรี่ยวแรง

"แพรว แพรวครับ แพรวฟังพี่นะคนดี พี่รักแพรว รักแพรวคนเดี๋ยว รักที่สุด เมื่อก่อนเคยรักแพรวยังไงรักมากแค่ไหนตอนนี้ก็ยังรักแพรวแบบนั้น พี่ไม่เคยคิดจะทิ้งแพรวไปไหนนะครับ" อชิระวัตรกอดแพรวพรรณไว้ทั้งตัวพยายามกดจูบไปที่ศีรษะของคนตัวเล็กกว่าและพยายามจูบไปที่แก้มหอมที่เขาเคยจูบคลอเคลีย แต่แพรวพรรณก็ปัดป้องไม่ให้อชิระวัตรทำได้สำเร็จ

"รักแพรวแต่ทำไมพี่ทำแบบนี้คะ ทำไมทำเรื่องแบบนี้ได้ มันมีความจำเป็นยังไงกับชีวิตพี่ พี่ถึงบอกว่าจำเป็นต้องมีมันด้วย พี่ก็บอกแพรวมาสิ พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง ทำแบบนี้กับแพรวได้ยังไง" แพรวพรรณร้องไห้คร่ำครวญเหมือนคนจวนเจียนจะขาดใจตาย อยากทรุดลงไปตายอยู่ตรงนั้นให้มันรู้แล้วรู้รอดไป อชิระวัตรกอดแพรวพรรณไว้ทั้งร่างแล้วร้องไห้สะอื้นออกมา มันช่างเป็นภาพของความรักที่กำลังจะจบลงด้วยความทุกข์ทรมานของคนที่รักกันมากสองคนเพราะคำว่า "นอกใจ"

ภาพตัดย้อนไปตอนวัยเยาว์สมัยเรียนมัธยมปลาย แพรวพรรณในชุดนักเรียนสีขาวสะอาดตา สาวน้อยผมยาวถักเปียทั้งสองข้าง หน้าตาสดใสน่ารัก กำลังนั่งทำการบ้านอยู่ใต้หูกวางโดยมีหนุ่มน้อยคนหนึ่งนั่งสอนการบ้านให้อยู่

"ไม่ใช่แบบนั้น น้องแพรวทำผิดแล้ว ฐานมันเปลี่ยนแล้วนะครับไม่ใช่คิดแบบนี้ คราวนี้ถ้ายังทำไม่ได้พี่จะปรับน้องแพรวแล้วนะ" อชิระวัตรในชุดนักเรียนนั่งสอนแพรวพรรณทำการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ แพรวพรรณรีบตื่นมาโรงเรียนแต่เช้าทุกวันก่อนจะเข้าแถวเคารพธงชาติ เพื่อให้อชิระวัตรสอนการบ้านคณิตศาสตร์ให้

"พี่บาสทำให้แพรวก่อน เดี๋ยวก็เสร็จไม่ทันส่งอาจารย์กันพอดี จะเข้าแถวเคารพธงชาติแล้วนะคะ ทำเสร็จแล้วพี่บาสอยากได้อะไรก็บอกแพรวมาเลย" แพรวพรรณพูดด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด หัวเริ่มยุ่งเพราะคิดไม่ออกเดี๋ยวก็ต้องถักเปียใหม่อีก

"อยากได้อะไรให้หมดจริงๆ นะ สัญญาแล้วนะ" อชิระวัตรยิ้มถามออกไปตาเป็นประกาย

"อือ ทำเลย...." แพรวพรรณยังจดจ่ออยู่กับการบ้านพร้อมกับเลื่อนสมุดการบ้านของตัวเองให้อชิระวัตร

"ก็ได้ ๆ เดี๋ยวพี่ทำให้ แต่ตอนนี้แพรวผูกเปียใหม่ก่อนดีมั้ยหัวมันยุ่งไปหมดแล้ว"

"ค่ะ..." แพรวพรรณรับคำ อชิระวัตรเลยลงมือทำการบ้านให้โดยเขียนลงในสมุดอีกเล่มให้แพรวพรรณเขียนคัดลอกเป็นลายมือของแพรวพรรณเอง ทำการบ้านเสร็จแพรวพรรณก็ถามถึงค่าตอบแทน

"เย้ การบ้านเสร็จแล้ว ขอบคุณมากนะคะ แล้วพี่บาสอยากกินอะไรแพรวเลี้ยงเอง มื้อเที่ยงหรือมื้อเย็นหน้าโรงเรียนก็ได้นะคะ แต่ต้องรีบกินเร็วๆ ไม่งั้นแพรวกลับบ้านช้าจะโดนพ่อดุ" แพรวพรรณถามออกไปน้ำเสียงสดใส

"อึ ไม่อยากกินข้าว ไม่อยากได้อะไรของแพรวทั้งนั้น แต่พี่..... คือพี่" 

"พี่อะไร จะเอาอะไรก็บอกมาสิคะ"

"พี่อยากคบกับแพรว แพรวเป็นแฟนพี่ได้มั้ย พี่ใกล้จะจบม.6แล้วถ้าพี่ไม่บอกพี่กลัวว่าเราจะห่างกันไปจนไม่ได้เจอกันอีก"

"พี่บาส พูดอะไร ไหนบอกว่าจะเป็นพี่น้องกันก่อนไง"

"ก็เป็นพี่น้องกันมาหลายเดือนแล้ว พี่อยากคบแพรวแบบแฟนจริงๆ พี่สัญญาจะรักและซื่อสัตย์ภักดีกับแพรวแค่คนเดียว จะตั้งใจเรียนให้จบวิศวะอย่างที่ตั้งใจ ทำงานเก็บเงินไปขอแพรวแต่งงานให้จนได้" อชิระวัตรพูดจาให้สัญญา

"จริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ ทำได้จริงๆ เหรอ พ่อแพรวดุมากนะ เขามีแพรวเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว ถ้าแพรวบอกที่บ้านว่ามีแฟนคงไม่มีใครเห็นด้วย แพรวว่าแพรวยังเด็กไป พี่บาสไม่กลัวพ่อแพรวเหรอคะ"

"ไม่กลัวครับ เราไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย แล้วเราก็ไม่เด็กแล้วโตแล้ว คบกันเฉยๆ ยังไม่แต่งงานกันเสียหน่อย รอเรียนจบแล้วพี่จะไปขอ นะๆ พี่ชอบแพรวจริงๆ เร็วตอบตกลงเร็วๆ เสียงออดให้ไปเคารพธงชาติดังแล้วนะ" อชิระวัตรพูดเร่งเร้าให้แพรวพรรณตอบตกลง

"อือ ลองดูกันไปก่อนก็ได้ ถ้าพี่บาสทำได้ แพรวก็จะรอพี่..." แพรวพรรณรับคำเขินๆ ทำให้อชิระวัตรยิ้มกริ่มก่อนจะแยกย้ายกันไปเข้าแถวหน้าเสาธง

กลับมาถึงภาพวันนี้ เวลานี้ร่างสองร่างยืนกอดกันหัวใจแทบจะแหลกสลาย

"ปล่อยแพรวเถอะค่ะ พี่บาสไม่ได้รักแพรวแล้ว พี่ลืมหมดสิ้นแล้วซึ่งคำสัญญา จำได้มั้ยว่าเคยสัญญาอะไรกับแพรวไว้บ้าง พี่บาสบอกเราจะเป็นคู่แท้ เป็นของกันและกันในวันที่เหมาะสม พี่บาสจะรอแพรวและบังคับให้แพรวสาบานว่าแพรวจะซื่อสัตย์และรอพี่บาสคนเดียวเช่นกัน พี่ลืมคำสาบานแล้วใช่มั้ย" แพรวพรรณถามเท้าความไปถึงตอนที่ตนเองและอชิระวัตรได้ให้คำมั่นสัญญาสาบานกันไว้ใต้ต้นจามจุรียักษ์หน้าปากซอยเข้าบ้านของแพรวพรรณ วันนั้นฝนตกโปรยๆ เป็นวันที่ตอนเช้าของวันพรุ่งนี้อชิระวัตรต้องเดินทางไปเรียนต่อวิศวะยังมหาวิทยาลัยชื่อดังแทบภาคอีสาน แล้วตัวแพรวพรรณเองก็ไปส่งไม่ได้ จึงนัดกันออกมาเจอได้พูดคุยให้คำมั่นสัญญาต่อกันไว้

"ผมอชิระวัตร ขอให้คำมั่นสัญญาสาบานต่อต้นจามจุรียักษ์ ชาตินี้จะรักและภักดีต่อแพรวพรรณแค่คนเดียว ผมจะตั้งใจเรียน หางานทำ เก็บเงินมาขอแพรวพรรณแต่งงานให้จงได้ ผมจะไม่หวั่นไหวมีใจให้หญิงใดนอกจากแพรวพรรณ แพรวละสัญญาสิว่าจะรอพี่" อชิระวัตรพูดสัญญาเสร็จก็ขอคำสัญญาจากแพรวพรรณด้วย

"แพรวพรรณสัญญาและสาบานว่าชาตินี้จะรักและภักดีกับพี่บาสแค่คนเดียว จะรอวันที่พี่บาสเรียนจบเก็บเงินมาสู่ขอแพรวแต่งงาน ยามห่างไกลกันแพรวจะไม่หวั่นไหวมีใจให้แก่ชายใด จะอดทนรอคอยพี่บาสเรียนจบกลับมาขอแพรวแต่งงานนะคะ" ต่างคนต่างก็ให้คำมั่นสัญญาสาบานต่อกัน

"จำได้แพรว พี่จำได้ และยังคงรักษาสัญญา พี่รักแพรวแค่คนเดียว ไม่เคยรักคนอื่น พี่มีแพรวเป็นเมียคนเดียวเท่านั้นในชีวิตนี้" อชิระวัตรละล่ำลักพูดออกมา

"รักแพรวคนเดียว มีแพรวเป็นเมียคนเดียวแต่พี่ไปฮ่องกงกับมัน พี่ไปเดินเล่นซื้อของแล้วกลับบ้านกันเหรอ พี่คิดว่าแพรวโง่เหรอ"

"พี่ไม่ได้ไปกับเขาแค่สองคน มีเพื่อนผู้หญิงของเขาไปด้วย เราไม่ได้นอนด้วยกัน แพรวก็เห็นห้องที่จองมันมีสองห้องเล็กข้างใน ถ้าพี่เดาไม่ผิดแพรวคงดูทุกอย่างหมดแล้ว"

"แล้วที่อื่นๆ ล่ะ พี่ไปกับมันมากี่ที่ ได้กันมากี่รอบ แพรวจะโทรไปเคลียร์กับมัน จะโทรไปเดี๋ยวนี้"

"แพรวๆ แพรวใจเย็นๆ ได้มั้ยอย่าโทรไปเลยนะ คุณสุชาวดีเขายังมีสามี เขายังไม่ได้หย่ากันเขายังอยู่บ้านเดียวกันนะแพรว แพรวอย่าทำให้เรื่องมันใหญ่โตได้มั้ย พี่ขอร้องแพรวนะครับนะ" อชิระวัตรพูดอ้อนวอนด้วยท่าทีสีหน้าตกใจ

"แพรวทำเรื่องเหรอ มันพี่ไม่ใช่เหรอที่ทำ พี่บาสก็รู้นี่คะว่าเขามีสามีอยู่แล้ว อายุก็ปาเข้าไปสี่สิบเจ็ดแล้ว พี่เป็นบ้าไปหรือเปล่า พี่ทำแบบนี้ทำไม ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดขึ้นกับชีวิตแพรวด้วย แพรวเกลียดพี่ เกลียดที่พี่ทำแบบนี้ ผีบ้า ผีเปรต ซาตานตนไหนมันเข้าสิงพี่เหรอพี่บาส รู้ทั้งรู้ว่าเขามีผัวมีครอบครัวแล้ว พี่ไปยุ่งกับเขาทำไม"

"คุณวดีเขาเหงานะแพรว สามีเขาก็มีคนอื่น เลี้ยงเด็กไว้หลายคน คุณวดีเขามีลูกไม่ได้ พี่เองก็มีอะไรกับคุณวดีเขาไม่ได้หรอกนะแพรว เขาเป็น HPV นะแพรว สามีเขานำมาติดเขา จริงๆ แล้วเขาเป็นคนน่ารักและน่าสงสารมากนะแพรว เขาคอยให้คำแนะนำและช่วยเหลือพี่เรื่องของการทำธุรกิจด้วย แพรวเชื่อพี่นะพี่กับเขาเรายังไม่มีอะไรกันจริงๆ"

"ช่างมันเถอะ มันจะเป็นโรคห่าโรคบ้าโรคบออะไรของมันก็เถอะ มันเรื่องของมัน เวรกรรมของมัน ไม่ใช่เรื่องของแพรว พี่บอกว่าสงสารมันแล้วแพรวละแพรวเป็นเมียพี่ พี่ไม่สงสารแพรวเหรอ แพรวผิดอะไร ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาแพรวเฝ้าสู้ทนจงรักภักดีกับพี่ อดทนเพื่อพี่ รอค่อยพี่ แล้วนี่เหรอสิ่งที่พี่ตอบแทนแพรว"

"แพรว มันไม่ใช่อย่างที่แพรวเข้าใจนะ พี่ยังไม่ได้มีอะไรกับเขา เราคุยกันเรื่องงานเรื่องธุรกิจเท่านั้น เขาเองก็ไม่ได้คิดจะแย่งพี่ไปจากแพรว เขายังมีสามีของเขาอยู่"

"ยังมีสามี แต่ไปไหนมาไหนกับพี่ ไปนอนค้างอ้างแรมตามโรงแรมด้วยกัน พี่บาสอย่ามาทำเหมือนแพรวปัญญาอ่อนนะ แพรวสามสิบแล้วไม่ใช่เด็กสาวอายุสิบเจ็ดปีที่พี่เคยให้ความหวังหลอกลวงคนนั้นอีกแล้ว เรื่องนี้มันต้องเคลียร์กัน โทรหาอีวดีมันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นแพรวจะหาทางติดต่อผัวของมัน ครอบครัวของมันประกาศให้ทุกคนรู้กันไปเลยว่าอีนั่นมันมักง่าย คิดจะมาปลูกต้นดอกทองกับสามีของแพรว"

"แพรวๆ อย่าโทรนะแพรว พี่ขอร้อง สามีเขาเป็นใครแพรวรู้มั้ยแพรวอยากให้พี่ตายมากหรือไง" อชิระวัตรพูดออกมาแล้วตะครุบแย่งโทรศัพท์ของแพรวพรรณไป

"รู้แล้วว่ามันมีผัว มันร่าน แล้วพี่ไปยุ่งกับมันทำไม นอกใจแพรวทำไม ถ้าพี่ไม่ให้แพรวเคลียร์กับผัวของมัน ตัวมันเองมันต้องมาเคลียร์กับแพรว" แพรวพรรณยื่นคำขาด

"ได้ แพรวได้ แพรวอย่าโทรไปวุ่นวายที่บ้านเขานะ บ้านเขาเป็นครอบครัวคนจีนไม่เหมือนบ้านเรานะแพรว เขามีปัญหากันในครอบครัวของเขามากมาย คุณวดีเขาแค่เหงานะแพรว ถ้าแพรวได้รู้จักเขาแพรวจะสงสารเขาเหมือนที่พี่รู้สึกสงสาร"

"ก็ถ้าสงสารมัน ก็เลิกกับแพรว ก็ดีเหมือนกันแพรวจะได้หาผัวใหม่บ้าง ได้มีลูก ไม่ต้องลำบากสู้อดทนอยู่แบบนี้ ว่ายังไงจะเอายังไงพี่ก็พูดมา พี่ได้กับมันมาแล้วใช่มั้ย มันเป็นโรคมีเชื้อโรคของคนมักง่ายอยู่ พี่ไปนอนกับมันมาแล้วจะเอาเชื้อโรคมาติดแพรวมั้ย"

"ไม่นะแพรว พี่ไม่เลิก พี่ไม่มีวันยอมให้แพรวไปเป็นของคนอื่น เรื่องโรคพี่เป็นผู้ชายนะ พี่รู้และพี่ก็ทำเป็นไม่มีวันจะเอาโรคมาติดแพรวคนที่พี่รักหรอก"

"ไอ้คนทุเรศ อะไรคือทำเป็นของพี่ นี่พี่ยอมรับแล้วใช่มั้ยว่าไปได้กับมันมาแล้วคนเลว"

"ไม่ พี่ไม่ได้มีอะไรกับเขา เขาอายุเท่ากับน้าสาวพี่นะแพรว พี่ยอมรับนะว่าอยู่กับเขาพี่รู้สึกดีสบายใจ เขาช่วยเหลือพี่เรื่องธุรกิจ เขายังเสนอเงินทุนให้พี่มาลงทุนด้วยเลย แต่ลงทุนพี่ก็ต้องทำกับแพรวอยู่แล้วพี่เลยไม่รับข้อเสนอของเขา"

"สบายใจเวลาอยู่กับมันเหรอ มันอายุเท่าน้าสาวพี่นะ ถ้าพี่อยู่กับมันแล้วสบายใจพี่ก็คงเลือกแล้วแหละ พี่ตั้งใจจะทิ้งแพรวอยู่แล้วใช่มั้ย"

"แพรว ไม่ใช่อย่างนั้น พี่ไม่ได้จะอยู่กับเขาแบบนั้น เขาแต่งงานแล้ว แล้วพี่ก็มีครอบครัวแล้ว แพรวนี่มันจะเจ็ดโมงเช้าแล้วนะ วันนี้แพรวลางานนอนพักผ่อนอยู่บ้าน พี่ต้องออกไปทำงานก่อน คือพี่มีประชุมแล้วพี่ก็ลางานไปหลายวันแล้ว"

"อึ ลางาน ไหนบอกไปทำงาน พี่นี่มัน......"

"แพรวจะด่า จะว่าจะยังไงกับพี่ก็ได้ แต่พี่ยังยืนยันนะว่า พี่ยังไม่ได้มีอะไรกับเขา พี่ยังเป็นพี่บาสคนเดิม ยังเป็นผัวแพรวแค่คนเดียว ที่พี่ทำไปพี่มีความจำเป็นมากจริงๆ แพรวอย่าบีบบังคับพี่เลย อย่าให้พี่ต้องพูด พี่ไม่ใช่แมงดา และพี่ก็ไม่อยากเป็นด้วย ยังอยากเป็นคนดีของแพรว ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาพี่ก็ไม่เคยนอกใจแพรว แพรวคิดดูสิพี่เป็นคนแบบนั้นหรือ ถ้าพี่บ้ากามคิดไปในทางนั้นพี่ไปซื้อกินราคาไม่กี่พันได้ สาวๆ สวยๆ ไม่ดีกว่าหรือแพรว" อชิระวัตรพูดเหตุผลเท้าความความดีของตนเองที่ผ่านมาทำให้แพรวพรรณใจเย็นลง

"พี่จะไปทำงานก็ไปทำ แต่วันนี้แพรวต้องไปคุยกับอีคุณวดีนั่น"

"ได้ ๆ แล้ววันนี้พี่จะให้เขาโทรหาแพรวเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ แต่ตอนนี้พี่ต้องไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานก่อนจริงๆ พี่ต้องทำงานแพรว พี่ต้องกอดงานเอาไว้ก่อนแพรวก็รู้หนี้พี่เยอะ" อชิระวัตรรับคำ ก่อนจะหยิบยกเหตุผลเรื่องหนี้สินของตัวเองเรื่องเดิมๆเพื่อขอตัวออกไปทำงาน

"ได้ ภายในสิบโมงเช้าของวันนี้มันต้องโทรมาเคลียร์กับแพรว ไม่อย่างนั้นจบไม่สวยแน่" แพรวพรรณพูดแล้วเดินจากไปปล่อยให้อชิระวัตรไปอาบน้ำ ตนเองก็เดินไปจากตรงนั้นแล้วกดโทรศัพท์หาสิริกัลยาพร้อมกับเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้สิริกัลยาฟังคร่าวๆ พูดกำชับเพื่อนว่าให้รู้กันแค่สองคนเพราะที่บ้านของแพรวพรรณยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย สิริกัลยารับคำแล้วลางานรีบขับรถตรงดิ่งมาหาเพื่อนที่บ้านทันที สิริกัลยาเข้าใจหัวอกของแพรวพรรณดี เพราะสิ่งเหล่านี้สิริกัลยาเคยพานพบมาแล้ว ตอนนั้นก็มีแพรวพรรณนี่แหละที่อยู่ปลอบใจ ให้กำลังใจ ค่อยดูแลจนผ่านเรื่องราวนั้นมาได้