แต่ทำไมเธอไม่ตกใจอย่างที่ควรจะเป็น หรือเพราะเธอไม่ได้รู้สึกถึงอันตรายจากเขา หรือ เพราะเธอรู้สึกว่าเขารังเกียจเธอ เพราะงั้นระหว่างเขากับเธอก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“รู้สึกตัวแล้วทำไมถึงไม่เรียก” พรึ่บภีมะรู้สึกตัวหลังจากนั้นไม่นาน แม้ตื่นขึ้นมา ต้องเห็นดวงตากลมในระยะประชิด เขาก็ยังคงไร้ความรู้สึก
“ทะ...ทำไมถึงมาหลับอยู่ในห้องนี้”
“บ้านฉัน ตรงไหนฉันอยากนอนก็นอนได้ เพราะฉันไม่ได้ไปนอนบนตัวเธอสักหน่อย” พูดไปเขาก็ลุกจากเตียงสีขาว และเดินไปยังประตูทางออก “ตามมาสิ” เขาหยุดการก้าวเมื่อณิชายังไม่ลุกตาม
ณิชาแค่ลุกนั่งแต่ไม่ได้ลงจากเตียงนอน ดวงตาเธอกระพริบถี่ๆ มองภีมะท่ามกลางแสงสลัว เขาเรืองแสงได้ด้วยเหมือนเธอเลย ซึ่งจริงๆไม่ใช่เรืองแสง สีผิวของเขาและเธอเหมือนกันมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เพราะประชากรของประเทศนี้ก็มีคนที่สีผิวแบบเขาและเธอแม้จะไม่มากแต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ผิวขาวที่เนียนละเอียดดูเสมือนบอบบ
