5
1601 คำ
“เป็นยังไงบ้างคะ สวมได้พอดีไหมคะ พี่กะไซซ์ว่ายังไงก็ต้องสวมได้แน่นอน” พนักงานเอ่ยถามจากด้านนอก ทำให้ดาราวดีหมุนซ้ายแลขวาอยู่หน้ากระจก
“พอดีเลยค่ะ แต่ไม่รู้ว่าโป๊ไปหรือเปล่า” เสียงด้านนอกเงียบไป ก่อนที่จะโต้ตอบกลับมาอีกครั้ง
“ไหนลองเปิดประตูมาให้พี่ดูหน่อยสิคะ จะได้ช่วยดูค่ะ”
“เอ่อ... ค่ะ” ดาราวดีคิดว่าพนักงานขายเป็นผู้หญิง คงไม่เป็นไร ยังไงเธอก็ต้องใส่ชุดว่ายน้ำลงสระอยู่แล้ว จะอายอะไร แต่พอก้าวขาออกไปนี่สิ เธอถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อเห็นธามยืนอยู่หน้าห้องลองชุด
“สวยไหมคะ” แน่ะ! พนักงานสาวยังหันไปถามเขาเสียอีก ธามยิ้มกว้างให้เธอ ก่อนจะเอ่ยชมว่าสวยน่ารัก เท่านั้นแหละ ดาราวดีอายม้วน สุดท้ายเธอก็ได้ชุดว่ายน้ำเป็นกระโปรงระบายมาหลายชุด ตอนแรกคิดอยู่ว่าอยากให้ธามได้ดูว่าเขาชอบไหม เธอจะได้สวมลงสระ แต่สุดท้ายเขาก็ได้ดูและเลือกให้เธอจริงๆ ตามที่คิดเอาไว้
“ป้าจรัสฝากมาบอกว่าให้คุณน้องมีความสุขกับการว่ายน้ำนะคะ”
“เอ๊ะ!” คำกระซิบกระซาบของพนักงานทำให้ดาราวดีหูผึ่งทันที นี่ป้าจรัสรู้จักเขาไปทั่วเลยเหรอไง แสดงว่านี่เป็นแผนการของป้าจรัสอย่างนั้นเหรอ
“ค่าชุดว่ายน้ำเท่าไหร่คะ” เธอเอ่ยถาม
“มีคนจ่ายให้แล้วล่ะค่ะ” พนักงานสาวบุ้ยใบ้ไปยังธาม ดาราวดีตาโตไม่คิดว่าธามจะจ่ายค่าชุดว่ายน้ำให้เธอแล้ว
“คุณธามคะ” เธอรีบเอ่ยจะค*****นเขา
“ผมซื้อให้นะครับ”
“ดาวเกรงใจค่ะ ไม่อยากรบกวนคุณธาม”
“เอาเป็นว่าผมซื้อให้เป็นของขวัญก็แล้วกันครับ”
“ของขวัญอะไรคะ” เธอทำหน้างง
“รับไปเถอะครับ ผมอาจจะต้องรบกวนคุณดาวอีกเยอะ”
“เอ่อ... ค่ะ” เขาพูดแปลกๆ เธอมองตามแผ่นหลังของเขาที่เดินนำออกไปจากร้านก่อน
“คุณธามจะกินอะไรดีคะ ดาวอยากเลี้ยงขอบคุณที่คุณช่วยชีวิตดาวเอาไว้”
“อะไรก็ได้ครับ ผมกินได้หมด ผมเป็นคนกินง่าย”
“จริงๆ อยากชวนคุณธามไปกินที่ห้องนะคะ...” เธอลองเลียบๆ เคียงๆ ดู เผื่อเขาจะหลวมตัวไปที่ห้องเธออีกครั้ง
บ้าจริง! ติงต๊องใหญ่แล้วเธอ ชวนผู้ชายไปที่ห้องได้ยังไงกันนะ
“ได้ครับ”
“อะไรได้คะ”
“อ้าว... ก็คุณชวนผมไปรับประทานอาหารที่ห้องไม่ใช่เหรอครับ”
“คะ? ฉันพูดแบบนั้นเหรอคะ” ดาราวดีตกใจที่ตัวเองคิดดังไปหน่อย
“ครับ” เขามองเธอแล้วยิ้ม หญิงสาวอายจนหน้าแดงจัด
“ที่ห้องมีของสดใส่ตู้เย็นเอาไว้เยอะเลยค่ะ คุณจะกินอะไรดีคะ” เธอชวนคุย จริงๆ พอจะรู้อยู่บ้างแหละว่าเขาชอบรับประทานอะไร
“แล้วคุณชอบกินอะไรครับ”
“เอาตรงๆ เลยนะคะ ดาวเป็นคนง่ายๆ ค่ะ อยากกินอะไรก็ทำเอง ลองทำโน่นทำนี่ไปเรื่อย เราทำอาหารเอง สะอาด ปลอดภัย อยากกินรสชาติไหน ก็ปรุงให้ถูกใจได้ ดีกว่าไปซื้อเอาน่ะค่ะ”
“ผมชอบทำอาหารเหมือนกันครับ การทำอาหารทำให้เรามีสมาธิและปลดปล่อยความเครียดด้วยครับ เพราะจิตใจจดจ่ออยู่กับสิ่งที่ทำ”
“การทำอาหารเป็นการคลายเครียดอย่างหนึ่งด้วยเหรอคะ”
“ใช่ครับ พอเราเครียด เราจะหมกมุ่นอยู่กับสิ่งนั้นตลอดเวลา พอคิดมากๆ ก็ปวดหัว ถ้าหันไปทำอย่างอื่นซะ จะเลิกคิดไปเองครับ”
“หายากนะคะ ผู้ชายทำอาหารรับประทานเอง”
“เยอะแยะไปครับ ชมผมเกินไปแล้วล่ะครับ”
“แต่ดาวชอบนะคะ”
“ครับ” เขาหันมามองหน้า
“เอ่อ... ดาวหมายถึงดาวก็ชอบทำอาหารน่ะค่ะ” เธอพูดแทบลิ้นพันกัน อยากจะตบปากตัวเองนัก โก๊ะไปบอกเขาว่าชอบที่เขาทำอาหารอีก แต่เห็นเขาไม่พูดอะไร เธอจึงยกมือขึ้นลูบท้ายทอยไปมาเก้อๆ
“แล้วอาหารยอดฮิตของคุณคืออะไรครับ”
“ชอบกินเส้นๆ น่ะค่ะ ราดหน้า ผัดไทย ก๋วยเตี๋ยวผัดซีอิ๊วอะไรพวกนี้ ดาวลองทำกินไปเรื่อยๆ ค่ะ ง่ายสุดก็ผัดกะเพราไข่ดาว ไข่เจียว แล้วคุณธามล่ะคะ” อาหารของเธอง่ายๆ ก็จริง แต่ทุกจานเน้นความอร่อย อยากกินอะไรก็กิน เห็นเมนูแปลกๆ อาหารแปลกๆ ในอินเทอร์เน็ต หรือในรายการทำอาหาร เธอก็เอามาดัดแปลงทำบ้าง มีรายการทีวีทำอาหารช่องไหน เธอไม่เคยพลาดเลยสักครั้ง นั่งดูไปหิวไป แถมยังให้ความเพลิดเพลินเสียอีก
“ผมก็ชอบทำเมนูแปลกๆ นะครับ งั้นวันนี้ผมเป็นลูกมือคุณดาวก็แล้วกัน”
“เกรงใจคุณธามน่ะค่ะ คุณมาเป็นแขก จะใช้แรงงานคุณได้ยังไงกันคะ”
“ไม่ต้องเกรงใจผมหรอกครับ อาหารจะได้เสร็จเร็วๆ”
เมื่อกลับมาถึงห้องพัก ธามเป็นลูกมือของเธอก็จริง แต่เขาทำอะไรเองได้คล่องแคล่ว อาหารมื้อกลางวันเป็นอาหารทะเล ซึ่งมีวัตถุดิบอยู่ในตู้เย็นเรียบร้อยแล้ว
ดาราวดีมองร่างสูงที่สวมใส่ผ้ากันเปื้อน กำลังผัดข้าวอย่างทะมัดทะแมง นี่แหละอนาคตพ่อของลูก เธอมองแล้วถึงกับฟิน หัวใจพองโต บรรยายเป็นคำพูดไม่ถูก แต่มีความสุขเหลือเกิน
“คุณดาวครับ คุณดาว”
“คะ...คะ? เอ่อ คุณธามมีอะไรคะ”
“ต้มยำปลากะพงของคุณดาวหอมจังเลยนะครับ” เขาบุ้ยใบ้ไปยังต้มยำปลากะพงของเธอ เธอกะพริบตาปริบๆ
“อ้อค่ะ หอมค่ะ” เธอหันไปมองหม้อต้มยำอย่างเก้อเขิน แอบมองเขาจนเกือบโดนจับได้แล้วสิ
“ให้ผมลองชิมไหมครับ” เขายื่นหน้าเข้ามาหา ดาราวดีถึงกับไปไม่เป็น ไม่คิดว่าเขาจะน่ารักขนาดนี้ โอ๊ย! หัวใจของเธอหล่นลงไปกองอยู่ที่ตาตุ่มแล้วนี่
“ช่วยเป่าและป้อนให้หน่อยครับ” เขาพูดเหมือนอ้อน ไม่รู้ทำไมดาราวดีคิดว่าเขากำลังอ่อย
“ค่ะ” เธอรับคำอย่างเขินอาย เป่าเบาๆ มองสบตาเขาแล้วสะเทิ้นอาย
ธามค่อยๆ จับมือเธออย่างนิ่มนวล ก่อนจะอ้าปากรับน้ำต้มยำเข้าปาก เขามองสบตาเธอ ค่อยๆ กลืน ดาราวดีกลืนน้ำลายตามแทบจะทันที รู้สึกอยากให้เขาป้อนกลับด้วย แต่ป้อนกับปากนะ
ดูเอาเถอะ! เธอคิดอะไรฟุ้งซ่านเพ้อเจ้อขนาดนี้ ถ้าเขารู้เข้า
คงเผ่นกลับห้องแทบไม่ทันเป็นแน่ ถ้ารู้ว่าเธอคิดจะงาบเขาอยู่ตลอดเวลา
“อร่อยครับ” คำตอบของเขาทำให้เธอยิ้มแก้มแทบปริ ลุ้นอยู่ตั้งนาน หัวใจเกือบวาย ขืนทำไม่อร่อย อดเป็นศรีภรรยาเขาน่ะสิ
ไม่นานอาหารทุกอย่างก็พร้อมเสิร์ฟ ดาราวดีรู้สึกว่าเธอเป็นเจ้าของห้องที่โก๊ะมาก แขกทำอาหารอร่อย แถมยังทำอาหารมากกว่าเธอเสียอีก
ไม่รู้ทำไมดาราวดีรู้สึกว่าอาหารมื้อนั้นอร่อยเหลือเกิน แต่รับประทานไปได้สักพัก วิมานของเธอก็สลาย เพราะธามรับโทรศัพท์ และรีบขอโทษขอโพย ขอตัวออกไปในทันที
“ผมต้องไปรับน้องสาวเพื่อนที่สนามบินน่ะครับ ต้องขอโทษจริงๆ วันหลังผมจะเลี้ยงข้าวคุณเป็นการขอโทษอีกทีนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณธามไปเถอะค่ะ” เธอเข้าใจว่าเขามีธุระสำคัญ จึงไม่อยากเซ้าซี้ให้มากความ ดาราวดีรู้สึกอิ่มไปโดยปริยาย จะให้กินต่อได้ยังไงกัน เพราะเธออยากกินข้าวกับเขาในบรรยากาศแบบนี้มานานแล้ว ถึงอาหารตรงหน้าจะไม่อร่อย แต่ถ้าได้รับประทานกับคนที่อยากอยู่ด้วย อะไรๆ มันก็อร่อยไปหมด แต่ถึงแม้อาหารจะอร่อยขนาดไหน แต่ต้องนั่งกินคนเดียว ก็พานจะอิ่มไปเสีย
“หนูดาวเป็นอะไรจ๊ะ หน้าหงอยเชียว เพิ่งกลับจากซื้อชุดว่ายน้ำ และได้ข่าวว่ามีหนุ่มตามไปกินข้าวที่ห้องไม่ใช่เหรอ” ป้าจรัสเอ่ยถาม เมื่อดาราวดีลงมาหาที่ชั้นล่างของตัวอาคาร
“คุณธามออกไปรับน้องสาวเพื่อนที่สนามบินน่ะค่ะ”
“อ้าว... เหรอจ๊ะ วันหลังค่อยกินข้าวกันใหม่ก็ได้” ป้าจรัสมองแล้วยิ้มอย่างให้กำลังใจ
“ป้าคะ”
“ว่าไงคะ”
“คนที่ไปรับเป็นน้องสาวเพื่อนนะคะ”
“แล้วไงจ๊ะ หึงเขาหรือไง” ป้าจรัสอมยิ้ม
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ แค่คิดว่า... ถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนคุณธามล่ะคะป้า”
“คิดมากไปแล้วค่ะ ถ้าเป็นแฟนกัน คุณธามก็ต้องบอกว่าออกไปรับแฟนสิคะ นี่บอกว่าออกไปรับน้องสาวเพื่อน เพื่อนของคุณธามอาจจะฝากฝังมาก็ได้นะคะ”
“หรือคุณธามกำลังจีบน้องสาวเพื่อนคนนี้อยู่คะ ดูรีบร้อนเหลือเกินตอนออกไปรับน่ะค่ะ” ดาราวดีเหมือนพูดคนเดียว แต่ป้าจรัสได้ยินชัดเจน
“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะคะ”
“คุณธามของป้าพูดกับผู้หญิงคนนั้นเหมือนเป็นคนพิเศษ น้ำเสียงอ่อนโยน แถมยังรีบออกไปอีก มันต้องพิเศษกว่าเป็นน้องสาวเพื่อนแน่ๆ เลยค่ะ”
- ผู้เขียน
