“เดี๋ยวเล็ก แป๊บหนึ่ง” เมธาวีลุกจากเก้าอี้ เดินอ้อมไปด้านหลังพีรพล ลำแขนกลมกลึงทั้งสองข้างวางลงบนบ่าแกร่ง หญิงสาวแนบหน้าเนียนที่ถูกแต่งไว้อย่างดีทุกรายละเอียด ไปกับใบหน้าของพีรพล ชายหนุ่มผงะเล็กน้อย แต่ไม่สามารถเบี่ยงตัวออกได้ทัน เพราะดูจะเป็นการเสียมารยาท เมธาวีจงใจเบียดหน้าอกอวบอิ่มไปกับแผ่นหลังของชายหนุ่ม พีรพลได้แต่ปั้นหน้ายิ้มไปตามมารยาท
“ขอบใจมากจ้าเล็ก” เจ้าของร้านเดินไปบริการแขกโต๊ะอื่นแล้ว เมธาวียิ้มและหัวเราะคิกคัก เมื่อตรวจสอบรูปหลายรูปบนหน้าจอมือถือของตน
“เดี๋ยวเมส่งรูปให้พีเก็บไว้ในมือถือนะคะ จะได้เก็บไว้เป็นที่ระลึก”
“ครับ ขอบคุณครับ”
อาหารมื้อค่ำเกือบดึกของพีรพลมือนี้ช่างยาวนานนัก เขาแอบถอนหายใจหลายครั้ง คืนนี้อุตส่าห์ว่าจะโทรหาลูกหาเมีย กว่าจะกลับถึงบ้านก็คงดึกมาก ป่านนี้ลูกเมียคงหลับไปแล้ว
“ขอบคุณนะคะพี สำหรับอาหารมื้อนี้ แล้วก็ขอบคุณที่มาส่งเม” เมธาวีขยับตัวเร็วจูบท
