Ep.10 Luna Part : ห้องแห่งความลับ
2197 คำ
Sun Say.....
ผมเดินวนเวียนอยู่หน้าห้องของซีอยู่นาน จะเริ่มต้นยังไง มันไม่ง่ายเลยนะ พูดผิดนิดเดียว ชีวิตผมเปลี่ยนได้เลย อาจจะโดนด่าจนต้องอ้อนวอนขอชีวิต เอาวะ ก็แค่กลับไปเป็นพี่ซันของเธอ มันไม่ยากหรอกหน่า เคยทำได้ครั้งหนึ่งแล้วนะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!! ผมตัดสินใจเคาะห้องของเธอ ไม่นานประตูก็ค่อยๆเปิดออก
“ พี่มีอะไร “
“ พี่อยากคุยเรื่องรีสอร์ตที่เธออยากทำหน่อย “
เธอทำสีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะเดินนำมานั่งที่โซฟา ไม่ได้ให้เข้าห้องหรอกหรอ ผมเริ่มคุยอย่างเป็นทางการ ถึงแผนธุรกิจของเธอ เธอเริ่มอธิบายตามลำดับขั้นตอน เธอเก่ง อาจจะเพราะประสบการณ์ ที่เธอต้องทำงานดูแลทุกอย่างคนเดียว มันทำให้เธอมีหัวพัฒนา
“ จะใช้พื้นที่ตรงไหน “
“ พี่คิดว่าตรงไหนดี ช่วงก่อนถึงคอกม้าดีไหม “
“ พี่ว่าไม่ดี ตรงนั้นมันขยายไม่ได้ “
เธอรับฟังอย่างตั้งใจ
“ พรุ่งนี้เราไปขับดูพื้นที่กันไหม เราจะได้ดูด้วยว่าตรงไหนเหมาะ อ่อ ถ้าพี่จะมาทำเพื่อจีบฉัน หยุดเลยนะคะ “
“ หมดวัยของพี่แล้ว แค่มีเธอ แบบไหนพี่ก็โอเค แต่ที่มาคุยเรื่องนี้ไม่ได้ทำเพราะจีบ แต่เพราะความคิดเธอมันโอเค ในสายตาพี่ ตลาดการท่องเที่ยวมันกำลังโต แต่เธอต้องยอมรับได้ด้วยนะ ความหลากหลายจากคนที่หลากหลาย “ เธอดูตั้งใจฟังดีจัง
“ อื้ม พี่ดูๆแล้ว พี่คิดว่าต้องใช้เงินเท่าไหร่คะ “ สีหน้าเธอดูเป็นกังวลน้อยๆ
“ อยู่ที่ว่าเธอจะทำที่พักเกรดไหน แต่แค่รีสอร์ตมันอาจจะไม่ได้มากมาย แต่ซีต้องคิดด้วยนะ การปรับพื้นที่ ทำถนน ทำนู่นนี่นั่น “
“ นั่นสินะ ดูไกลตัวจัง ดูยากขึ้นเลย พอคุยกับพี่ ฉันนี่คิดแค่ตื้นๆเกินไป “
“ แต่ถ้าซีอยากทำ พี่จะช่วย “
เธอหันมามองหน้าผม นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้พูดพาร์ทจริงจังแบบนี้กับเธอ
“ แต่มันไม่ได้แปลว่าฉันจะกลับไปหาพี่นะ “
“ ช่วยในฐานะหุ้นส่วน ดีไหม ฐานะคนในครอบครัว “ ผมมองตาคนข้างหน้า มันไม่ใช่วัยรุ่นอีกแล้ว ที่จะไม่รู้ผมคิดยังไง
“ มันจะไม่มากเกินไปหรอคะ “ เธอมีสีหน้าเป็นกังวล
“ ลูกพี่ก็ไม่มี จะเก็บเงินไว้ให้ใคร เก็บมาจนจะแก่แล้ว ให้ได้ใช้บ้าง อีกอย่างมันก็เป็นการลงทุน ยังไงกำไรที่ได้มา มันก็วนเวียนอยู่กับเรา ถ้าเกิดพี่เป็นอะไรไป มันก็ต้องตกเป็น........ “ เธอเอามือมาแตะที่ปากผมเบาๆ
“ อย่าพูดว่าจะเป็นอะไรนะ ฉันไม่พร้อมจะสูญเสียอีกแล้ว “
นี่สิ คนที่ทำให้หัวใจเต้นที่แท้จริง แม้ผู้หญิงคนอื่นจะทำให้ตื่นเต้นแค่ไหน แต่ความหมายของการหายใจของผมอยู่ที่นี่
“ นนท์มันอาจจะเป็นลมหายใจของเธอ แต่เธอก็เป็นความหมายของการหายใจของพี่เหมือนกัน นานแค่ไหนแล้ว ที่พี่ยังรักษาสัญญา ว่าพี่จะรักเธอแค่คนเดียว “ ตาของเธอกำลังมีน้ำตาคลอๆ
“ อย่ามาพูดเลย ยังเที่ยวกินเด็กอยู่ทุกวัน “ เธอลุกหนีผมเอาดื้อๆ
“ พี่เลิกแล้ว พี่จะเป็นคนดีให้เธอไง “
“ จะทำได้หรอคะ “ เธอพูดโดยไม่หันกลับมามองผมด้วยซ้ำ
“ พี่จะทำให้เธอดู “
เธอไม่ได้มาตอบอะไรผมอีก แต่กลับเดินเข้าห้องไป ใจแข็งสุดๆ เฮ้ออออ!! ผมจะง้อเธอยังไงดี ก็พอจะรู้ว่าสามีเธอดีขนาดไหน แต่ผมก็ดีในแบบของผมล่ะนะ
Luna Say.....
วันต่อมา..........
“ ลุงซันกินนี่สิคะ “
“ ไม่ตักให้พี่ต้นกล้าบ้าง เค้าดูแลหนูมากกว่าลุงหนูอีกนะ “ ฉันตักกับข้าวให้คนที่นั่งข้างๆตามที่คนเป็นแม่สั่ง
“ ขอบใจนะ “
ฉันแอบชำเลืองคนที่ตอนนี้ตั้งใจกินเหลือเกิน เฮ้อ.....ทำไมฉันรู้สึกว่าเค้าสนใจฉันน้อยลง หรือคิดไปเอง จากปกติเค้ายังปั่นจักรยานเล่น ยังชวนทำนู่น ทำนี่ แล้วทำไมฉันต้องหงุดหงิดด้วย แค่เค้าไม่สนใจเองนะ
“ พี่ซัน เดี๋ยวเราไปดูที่กันนะคะ ฉันไม่แน่ใจว่าที่ของคุณปู่ สุดที่แค่ไหน “
“ ค่ะ “
“ อ่อแล้วก็ แดดร้อนห้ามมางอแง นะจะบอกให้ “
คำที่ทำเอาฉันต้องหันควับไปมอง ‘ นะจะบอกให้ ่ เสียงที่ซ้อนทับ กับประโยคในความทรงจำ จากCd ของลุงซัน คงไม่ใช่หรอกคำนี้ใครก็พูดได้ ฉันอาจจะคิดมากไป จะเป็นไปได้ยังไง
“ ถ้างั้นขอแว่นกันแดดอันนึง “
“ แว่นหรอ เดี๋ยวฉันให้มูนมันหาให้ละกัน “
ไม่ชวนฉันหน่อยหรอ จะไปแค่สองคนงั้นหรอ หรือมูนมันไปด้วย แต่ยังไงก็ชวนฉันนิดนึงก็ได้นิ แต่แล้วแม่กับลุงซันก็ไปกันแค่สองคน แม่สนใจแต่เรื่องของตัวเองอะ ทั้งที่ฉันนานๆค่อยกลับมาแท้ๆ ไม่อยากอยู่กับฉันบ้างรึไง
“ พี่กล้า จะกลับมาเลยเปล่า ถ้าจบแล้วอะ ใกล้แล้วนิ “
“ พี่ก็อยากจะกลับเลย แต่รับปากคุณซีไว้ ว่าจะดูแลลูน่าก่อน “ พี่ต้นกล้าทำหน้าเศร้า พอพูดเรื่องที่แม่ขอให้อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อน จนกว่าฉันจะเรียนจบ
ถ้าไม่อยากอยู่ ก็ไม่ต้องอยู่สิ ฉันไม่ได้บังคับพี่มาอยู่ซะหน่อย ฉันอยู่กับลุงซันแค่สองคนก็ได้ ฉันลุกพรึบจากโต๊ะทันที
“ ฉันไม่ได้บังคับ “ ฉันมองพี่ต้นกล้าด้วยสายตาเย็นๆ ก่อนจะเดินออกจากตรงนั้นทันที
ไม่รู้ทำไมถึงหงุดหงิด แต่มันหงุดหงิด หงุดหงิดไปซะทุกเรื่องหงุดหงิดที่แม่ไม่สนใจ หงุดหงิดที่พี่ต้นกล้าทำเหมือนไม่อยากอยู่ด้วย หงุดหงิดลมที่พัด หงุดหงิดแดดที่ร้อน และหงุดหงิดที่ตัวเองเป็นแบบนี้ ยิ่งความปวดท้องตุบๆที่ท้องน้อย มันก็ยิ่งหงุดหงิด
ฉันชะเง้อมองคนที่ต้องออกมาง้อฉันตลอด แต่วันนี้ดันไม่เดินตามออกมา
ทำไมฉันถึงเป็นคนที่ไม่มีใครสนใจแบบนี้นะ หงุดหงิดโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!! ฉันเดินเตะหินอยู่ไม่ไกลจากบ้านของคุณทวดนัก จะไม่มีใครออกมาจริงๆหรอ ไม่ออกมาจะไปแล้วนะ
จะไปจริงๆแล้วนะ !! แต่....ก็ยังไม่มีใครออกมา รออีก 2 นาทีก็ได้
15 นาทีผ่านไป ก็ยังไม่มีใครออกมาจากบ้านคุณทวด พอ พอกันที กลับบ้าน อยู่คนเดียวก็ได้วะ ฉันเดินปึงปังเข้าไปในเรือนเล็กแล้วตรงเข้าห้องทันที
คุณพ่อข๋า หนูคิดถึงจังเลย ทุกคนมองหนูไม่สำคัญเอาซะเลย ฉันมองทอดสายตาออกไปทางหน้าต่าง ทั้งๆที่จะกลับกรุงเทพอยู่แล้ว ได้อยู่กับแม่แค่วันเดียวเอง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!!
“ เข้ามาค่ะ ไม่ได้ล็อค “
ไม่นานพี่ต้นกล้าก็เปิดประตูเข้ามาในห้องของฉัน
“ มาทำมะ “
“ มาหาคนขี้งอน “
“ ไม่ได้งอน ถ้าพี่ไม่อยากอยู่กับฉันก็ไม่ต้องมาอยู่ ใครขอกัน “ ฉันพูดโดยไม่มองหน้าคนที่ฟัง ไม่ได้โกรธอะไรมากมายหรอกนะ แค่หงุดหงิด
“ ไม่อยากอยู่กับพี่แล้วหรอ “
“ ไม่อยากแล้ว “
“ อยากหน่อยนะ “ พี่ต้นกล้าเดินมานั่งข้างๆฉันที่ขอบเตียง
“ ไม่อยากแล้ว ก็พี่เองก็ไม่ได้อยากอยู่กับฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ขอ พี่ก็คงไม่อยากอยู่กับคนเอาแต่ใจอย่างฉันใช่ไหม “
“ หันมาคุยกันก่อน “
พี่ต้นใช้มือสองข้างจับหน้าของฉันให้หันไปหาเค้า
“ พี่อยากอยู่กับเธอ แต่พี่ก็มีแม่อยู่ที่นี่ จะให้พี่เลือกพี่ก็คงลำบากใจ พี่อยากให้เธอเข้าใจ ไม่เคยมีวันไหนเลย ที่พี่ไม่อยากอยู่ใกล้เธอ “
หัวใจเจ้ากรรมมันกำลังเต้นรัวจนจะทะลุออกมาข้างนอก เค้าจะรู้ไหมว่าที่เค้าทำ มันกำลังทำให้ฉันคิดเข้าข้างตัวเอง
“ ฉันสำคัญสำหรับพี่ ใช่ไหมคะ “
“ ที่สุดเลย “ ผ่ามือใหญ่วางลงที่หัวของฉัน พร้อมขยี้เบาๆ
ดีใจจัง ฉันไม่ได้ต้องการคนมากมาย ฉันต้องการแค่คนๆเดียว ที่จะอยู่ข้างฉัน
“ แล้วสรุปที่หงุดหงิด คือหงุดหงิดพี่แค่นี้หรอ “
“ สงสัยเพราะเป็นเมนส์ “
“ แบบนี้ก็ได้หรอ ไอ้เราก็อุตส่าห์รีบมาดู “
“ รีบที่ไหน ฉันรอตั้งนาน “
ฉันหยิบหมอนตีคนที่บอกว่ารีบแต่ปล่อยให้ฉันรอตั้งครึ่งชั่วโมง ยิ่งพี่กล้าหลบ ฉันก็ยิ่งตี
“ โอ่ยๆ ใช้ความรุนแรงหรอ “
พี่กล้าพยายามจะจับแขนสองข้างของฉันไว้ แต่ใครจะให้จับง่ายๆเล่า ยิ่งฉันดิ้นเค้าก็ยิ่งต้องจับให้แน่นขึ้น มันทำให้เสียหลักล้มลงไปนอนบนที่นอนโดยที่เค้าทับลงมาด้วย ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก!!!! ถึงจะหนักที่เค้าทับลงมา แต่ไม่กล้าบอกให้เค้าลุกเลย เพราะหน้าที่ใกล้กันมันทำให้รู้สึกถึงอีกคนมากกว่าที่เคยเป็น
แรงสะเทือนเป็นจังหวะ จากอกข้างซ้ายของคนตรงหน้า มันทำเอาฉันรู้สึกตึกตักตามไปด้วย
“ หัวใจพี่เต้นแรงจัง สะเทือนมาถึงฉันเลย “
“ ของตัวเองก็ไม่ต่างกันหรอก พี่ว่าพี่ไปเก็บของเตรียมกลับไปกรุงเทพดีกว่า “ พี่ต้นกล้ารีบลุกขึ้นมาทันที
“ นั่นสิคะ ฉันก็ควรเก็บเหมือนกัน “ ฉันรีบลุกขึ้นมานั่ง พร้อมหลบสายตา ด้วยความเขินอาย
แต่ก่อนก็ใกล้กันแบบนี้ ทำไมไม่เห็นเขินวะ แล้วนี่จะมาเขินอะไรนักหนา แม้เค้าจะออกจากห้องไปแล้ว แต่หัวใจก็ยังคงเต้นไม่หยุด งื้อออออ
พอเรากลับมาถึงกรุงเทพ
มันมีการเปลี่ยนแปลงมากมาย แต่ที่เปลี่ยนแปลงที่สุดคงจะเป็นลุงซัน เปลี่ยนจนแปลกใจ จากคนที่เอาแต่กินเหล้า จนเกือบจะลงพุง ดันลุกขึ้นมาเข้าฟิตเนสออกกำลังกายหลังเลิกงานซะงั้น
“ วันนี้คุณซันกลับดึก เธอคงต้องกินข้าวกลับพี่สองคนแล้วล่ะ “
“ อยู่ดีๆก็ฟิต สงสัยอยากจะมีซิกแพ็ค “ ฉันพูดพรางหัวเราะออกมาเบาๆ
พี่สจีเดินมาตักข้าวให้ฉัน พอตอนฉันจะหันไปขอบคุณ ก็สะดุดตากับพวงกุญแจพวงใหญ่ อื้ม น่าจะของทุกห้องในบ้านรึเปล่า แบบนี้ก็ต้องมีของห้องปิดตายนั่นด้วยสิ
อื้มมมม!!!! แต่จะเอามาได้ยังไงอะ
“ พี่สจีคะ หนูขอกุญแจ ไปเปิดห้องได้ไหมคะ พอดีหนูเผลอล็อคจากข้างใน “
“ พี่ไปเปิดให้นะคะ “
ไม่ได้ดิ ถ้าให้พี่เค้าเปิดให้ เราก็จะไม่ได้พวงนั้นมา
“ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเปิดเองก็ได้ค่ะ แล้วจะรีบเอามาคืน “
“ จะดีหรือคะ “
“ ดีสิคะ พี่งานเยอะอยู่แล้ว วันนี้ 2 ทุ่มมีละครที่พี่ชอบ มันจะเสียเวลานะคะ “
“ ก็ได้ค่ะ แต่คุณลูน่าต้องรีบเอามาคืนพี่นะคะ “
ฉันรีบพยักหน้ารับปาก ฉันนี่มันเป็นคนที่โชคเข้าข้างทุกที ฉันรับพวงกุญแจจากพี่สจี ด้วยใจที่ระทึก จะไขได้รึเปล่าไม่รู้ รู้แค่ระทึกเอาไว้ก่อน ฉันหันมองนาฬิกา ตอนนี้ 5 โมงเย็น ลุงซันน่าจะมาถึงประมาณ ทุ่ม หรือ 2 ทุ่ม อื้ม น่าจะยังมีเวลาอยู่
กินข้าวเสร็จฉันก็รีบขึ้นไปจัดการสิ่งที่ต้องทำทันที แต่หาเจอไม่ง่ายแน่ๆ เพรากุญแจในพวงนี้หลายสิบ แต่เพราะมันแม่กุญแจที่คล้องเหมือนตัวยู มันเลยหาง่ายหน่อย ฉันเลยเลือกอันที่มันต่างจากอันอื่นซึ่งมันมีอยู่ไม่กี่ดอก เพิ่งจะรู้ว่าสกิลการเผือกของฉันนี่ก็ไม่ได้น้อยหน้าใครเลย
นี่ดอกสุดท้ายแล้วนะ ไม่ออกก็หมดหวังแล้ว ฉันเสียบกุญแจลงไปรูของแม่กุญแจ แก๊ก~* อ๊าาาาา สำเร็จ
ว่าแล้วมันต้องได้ ถึงจะปิดตายยังไง คนรักสะอาดแบบลุงซันก็ต้องให้เข้าไปทำความสะอาดอยู่ดี เพราะงี้พี่สจีเลยจะต้องมีกุญแจ แต่พอฉันจะหมุนลูกบิดเข้าไป มันดันล็อคอีกชั้น โว้ยยยย จะแน่นหนาอะไรขนาดนี้
ฉันเลยต้องมาไล่หาที่ละดอก จากกุญแจหลายสิบดอก เสียเวลาชิบเป๋ง จากกุญแจดอกแล้วดอกเล่า ยังไงก็ยังเปิดไม่ได้ หรือมันจะไม่มี เหลืออีกไม่กี่ดอกก็จะหมดพวงแล้ว
แกกกก ปึ๊ง ~* มันออกแล้ว
ประตูบานนั้นค่อยๆถูกเปิดออก กับใจที่เต้นระทึก
- ผู้เขียน
