เลี้ยงรักด้วยแค้น

สวนกุหลาบในฝัน

ประตูรั้วเหล็กดัดลายสวยสีควันบุหรี่เปิดออกช้าๆ ให้รถตู้ที่เพิ่งมาถึงเข้ามาจอดโถงหน้าบ้าน ป้าจันแม่บ้านออกมาต้อนรับแขกผู้มาเยือนด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“เชิญจ๊ะคุณทนาย คุณนายรออยู่ที่ห้องโถงแล้วจ๊ะ ดีใจที่คุณทนายมาเยี่ยมน่ะจ๊ะ”

“ขอบใจนะแม่จัน ฉันเองก็มากะทันหันเกรงว่าคุณดาเธอจะไม่สะดวกซะอีก”

“ที่ไหนได้ละจ๊ะ พอวางหูโทรศัพท์ก็กุลีกุจอสั่งเตรียมขนมน้ำชาให้เอิกเกริกไปหมด คุณนายจะดีใจมากนะจ๊ะที่มีแขกมาเยี่ยมเพราะอยู่บ้านก็เจอแต่อิชั้นกับเด็กๆ คงจะเบื่อแย่ พานั่งรถไปเที่ยวก็บ่นว่าคนเยอะนั่งรถนานๆก็เมื่อยพักหลังๆมานี่ก็เลยไม่ค่อยไปไหนเลยจ๊ะ อยู่ชมสวนดอกไม้ที่บ้านคุณนายก็บอกมีความสุขดี”

“ก็จริงนะ คุณดาเคยอยู่เงียบๆชมนกชมไม้ดูรายการทีวี พอออกไปเจอคนเยอะๆคงจะรำคาญอยู่บ้านสบายกว่า ฉันก็อยากจะมาเยี่ยมบ่อยๆแต่ก็ติดงานซะมากไม่ค่อยมีเวลามา แต่ต่อไปนี้จะให้ลูกสาวมาดูแลคุณดาแทนแล้วก็มาเยี่ยมมาเป็นเพื่อนคุยกับเธอบ่อยๆ ”

“คุณขวัญจะมาบ่อยๆเหรอจ๊ะ ป้าดีใจจังคุณนายจะได้ไม่เหงา”

“ไม่ใช่หรอกจ๊ะป้าจัน ขวัญจะอยู่ถึงแค่งานแต่งงานขวัญหลังจากนั้นขวัญก็ต้องไปอยู่กรุงเทพฯกับสามีจ๊ะ”

“อ้าว..แล้วไหนคุณทนายบอกว่าจะให้ลูกสาวมาหาคุณนายมั่งไงละจ๊ะ”

“ลูกสาวคนเล็กน่ะแม่จัน ฉันเพิ่งแต่งงานใหม่กับแม่ของเธอ พิมพ์..มานี่สิมารู้จักป้าจันไว้ ป้าจันเป็นแม่บ้านที่นี่” จรัสพงษ์กวักมือเรียก

ลูกสาวคนเล็ก

“สวัสดีค่ะป้าจัน” พิมพ์กานต์ยกมือไหว้ผู้สูงวัย

“หวัดดีจ๊ะลูก อุ๊ยตาย! ..หน้าตาน่าเอ็นดู๊น่ารักเสียจริง! ไม่ยักทราบนะจ๊ะว่าคุณทนายแต่งงานใหม่แล้ว แถมมีลูกสาวน่ารักเพิ่มมาอีกคนนึงอีกด้วย”

“ก็ไม่นานมานี่แหละแม่จัน นี่ฉันก็เอาลูกสาวมาฝากให้ทำงานกับรินเค้าที่ไร่น่ะ”

“ดีจังจ๊ะ คุณนายจะได้มีเพื่อนเพิ่มแล้วคงสดชื่นขึ้นเยอะเลยมีเด็กๆน่ารักๆมาหาบ่อยๆ ” แม่จันดีอกดีใจแทนคุณนาย

“เราเข้าบ้านกันเถอะ พิมพ์อบเค้กมาให้คุณดาด้วย แม่จันเอาไปจัดชุดน้ำชาเลยนะจะได้ทานกัน”

“จ๊ะๆ เชิญทางนี้เลยจ๊ะ”

ภายในบ้านหลังกระทัดรัดสไตล์ชนบทอังกฤษแบบที่ดารินชอบตกแต่งไว้เรียบง่ายด้วยโทนสีฟ้า-ขาว-เทา ชั้นล่างมีห้องรับแขก, โถงนั่งเล่น, ห้องดูทีวี, ห้องครัว, ห้องแม่จันซึ่งอยู่ด้านหลังบ้านติดกับครัว คนทำงานส่วนอื่นๆอยู่เรือนแถวที่ปลูกอยู่ถัดจากสวน มีเพียงแม่จันเท่านั้นที่อยู่ร่วมบ้านกับดารินตามคำสั่งของการินเพื่อดูแลมารดาในยามค่ำคืนหากมีเหตุอะไรเกิดขึ้นจะได้ช่วยเหลือได้ทันท่วงที ส่วนชั้นสองทั้งหมดเป็นชั้นส่วนตัวของดารินแบ่งเป็นห้องนอน, ห้องแต่งตัวและห้องหนังสือซึ่งดารินจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องนี้อ่านหนังสือที่มีอยู่เต็มชั้นวางเป็นพันๆเล่ม ผนังด้านหนึ่งของห้องหนังสือเป็นกระจกใสทั้งบานมองเห็นสวนดอกไม้ที่เธอชอบ เอนหลังอ่านหนังสือเล่มโปรดพร้อมชาร้อนๆชมดอกไม้สวยๆเป็นกิจกรรมที่ดารินไม่เคยรู้เบื่อ

ห้องโถงใหญ่ฝั่งขวาของตัวบ้านเปิดประตูรับลมเย็นๆจากสวนสวยหลังบ้าน กลิ่นดอกลาเวนเดอร์ลอยมาตามลมหอมชื่นใจ แม่จันกับหญิงวัยกลางคนร่างเล็กอวบแต่งกายด้วยชุดแซกผูกเอวสีเขียวใบตองเรียบๆแต่สวยสมวัยกำลังกุลีกุจอจัดชุดน้ำชาสวยๆ บนโต๊ะไม้สีขาวสะอาดตาเข้าชุดกับเก้าอี้นั่งสีขาวบุด้วยเบาะนุ่มลายดอกไม้จุ๋มจิ๋ม

“สวัสดีครับคุณดา” จรัสพงษ์เอ่ยทักหญิงในชุดแซกสีเขียวใบตอง

“สวัสดีค่ะคุณพงษ์ เชิญๆ ค่ะ..ทานน้ำชากันก่อน ดาดีใจจังค่ะที่วันนี้คุณพงษ์มาเยี่ยม เบื่อๆอยู่หลายวันแล้วค่ะ” ดารินยิ้มแย้มต้อนรับ

“สวัสดีค่ะคุณป้า ขวัญมาเยี่ยมค่ะ” ครองขวัญพนมมือไหว้

“สวัสดีจ๊ะ หนูขวัญกลับจากเมืองนอกแล้วเหรอลูก ไม่ได้เจอกันนานมากจำแทบไม่ได้เลยสวยขึ้นเยอะเลยจ๊ะ เอ๊ะ!? ..แล้วนี่ใครเอ่ย หน้าตาน่ารักน่าชังแท้ๆ ” ดารินรับไหว้หลานสาวแล้วถามถึงสาวน้อยที่ยืนกล้าๆกลัวๆอยู่ข้างๆครองขวัญ

“อ๋อ..ลูกสาวคนเล็กของผมเองครับคุณดา พอดีผมเพิ่งแต่งงานใหม่เมื่อเร็วๆ นี้หนูพิมพ์เป็นลูกสาวของภรรยาผมน่ะครับ กราบสวัสดีคุณป้าดาซะซิลูก” จรัสพงษ์จูงมือลูกสาวมาไหว้ดารินสัมผัสได้ว่ามือเรียวบอบบางเย็นเฉียบ

“สวัสดีค่ะคุณป้า” พิมพ์กานต์ไหว้แม่การิน ยิ้มปากสั่นนิดๆด้วยความกลัวปนตื่นเต้น

“แหม..แต่งงานใหม่ทำไมไม่บอกละคะคุณพงษ์ ดาจะได้ไปร่วมงานด้วย ได้ลูกสาวสวยน่ารักมาเพิ่มอีกคนซะด้วยสิ”

“ไม่ได้จัดงานการอะไรหรอกครับคุณดาอายุมากกันแล้วจดทะเบียนสมรสกันเฉยๆ อยู่ด้วยกันเหมือนเพื่อนเหมือนคู่ชีวิตดูแลกันไปยามแก่เฒ่าน่ะครับ ลูกๆจะได้ไม่ห่วงว่าพ่อจะเหงาเวลาออกเรือนกันไปหมด”

“ดีจังเลยค่ะที่คุณพงษ์มีคนอยู่เป็นเพื่อนสองคนตายาย ดาซะอีกที่คุณการัณด่วนจากไปก่อนเลยต้องอยู่ตัวคนเดียว..” แววตาดารินสลดลงและพลันคิ้วก็ขมวดลงเล็กน้อยเหมือนกำลังนึกอะไรอยู่ รู้สึกตึงๆที่ขมับจนต้องสบัดหัวถี่ๆพลางเอานิ้วนวดตรงปลายหางตา

“เราทานน้ำชากันมั้ยครับคุณดา พิมพ์อบเค้กมาให้ด้วยครับอยากให้ลองชิม” จรัสพงษ์เห็นอาการดารินแล้วหวั่นใจนิดๆ รีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

“อืม..ดีค่ะ หนูพิมพ์อบเค้กได้ด้วยเหรอจ๊ะเก่งจริงนะ ส่วนมากที่นี่ทำอาหารกินกันง่ายๆตามประสาคนแก่ๆ อยู่กันขนมนมเนยแปลกๆนี่ซื้อเอาตลอดไม่มีใครทำหรอกทั้งทำไม่เป็นทั้งขี้เกียจ ฮะฮะ.. แม่จันนี่บอกว่ามีหลานอยู่กรุงเทพฯ ทำงานอยู่โรงแรมดังก็จะฝากซื้อขนมอร่อยๆมาให้ป้าเสมอๆเลยไม่ต้องมานั่งทำให้เสียเวลาเลยจ๊ะ ขนม ผลไม้ ใบชานี่มีตลอดแทบทุกวันไม่ได้ขาด แม่จันเค้าขยันสั่งมาให้เสียจริงๆ ”

คำพูดเรื่อยๆของดารินแต่สะกิดใจคนหลายๆคนรวมทั้งแม่จันคนขยันด้วย เพราะจริงๆแล้วขนมนมเนยต่างๆมาจากการินทั้งนั้นที่จัดหามาให้มารดาเสมอมิได้ขาด แต่ดารินนั้นเล่าไม่เคยรู้เลยว่าลูกชายคนเดียวของนางต่างหากที่ดูแลแม่ตลอดเวลา

“งั้นวันนี้ลองชิมฝีมือพิมพ์บ้างนะคะคุณป้า เผื่อจะถูกปากพิมพ์จะทำมาให้บ่อยๆ ค่ะ” พิมพ์กานต์คลายความตื่นเต้นชวนดารินคุยได้แล้ว ฟังที่นางพูดแล้วก็นึกเห็นใจชายที่เธอรักยิ่งนัก ปรนนิบัติมารดาอย่างดีไม่ขาดตกบกพร่องแต่เพียงแค่จะแวะมากอดแม่บ้างยังไม่ได้เลย

“เหรอจ๊ะ..ดีสินะ หนูมาบ่อยๆสิป้าอยู่กันแค่นี้ตามประสาคนแก่ๆ มีสาวๆหน้าตาน่ารักๆอย่างหนูมาเยี่ยมบ่อยๆป้าคงชื่นใจขึ้นเยอะเลย แต่เอ๊ะ? ..หนูอยู่แถวนี้เหรอจ๊ะ”

“ผมฝากให้พิมพ์ทำงานอยู่ที่ไร่ชาชิดชนน์ที่อยู่บนดอยนั่นไงครับ พอดีเจ้าของไร่เป็นลูกของเพื่อนสนิทผมแล้วพิมพ์เค้าไม่อยากทำงานในเมืองมันวุ่นวายเลยให้มาทำงานที่นี่ครับ”

“อ๋อ..เห็นอยู่เหมือนกันค่ะแต่ไม่เคยขึ้นไปเที่ยวเลยนั่งรถไม่ไหวค่ะคุณพงษ์ กระแทกกระเทือนกว่าจะถึงสงสัยไส้พันกันหมด ฮะฮะ..”

“ก็ไม่มีอะไรน่าเที่ยวหรอกครับคุณดาสวนกุหลาบของที่นี่ยังสวยกว่าอีก ไร่ชาก็มีแต่ชาแล้วส่วนมากก็ต้อนรับลูกค้าซะมากกว่านักท่องเที่ยวครับ” ทนายสูงวัยรีบพูด

“นั่นสินะคะ..จะมีที่ไหนที่มีกุหลาบสวยงามได้เท่าที่นี่ ดารักสวนกุหลาบที่บ้านนี้เหลือเกินค่ะ ต้องขอบคุณคุณพงษ์เลยค่ะที่คอยจัดหาพันธุ์กุหลาบสวยๆทั่วโลกมาให้ดา มันทำให้ดามีความสุขมากๆค่ะ” ดารินยิ้มกว้างสดใส

‘คุณดาต้องขอบคุณลูกชายคนเดียวของคุณแล้วละครับที่ดั้นด้นค้นหากุหลาบแสนสวยพวกนี้มาให้แม่ รีบจำรินให้ได้แล้วก็กอดรินให้แน่นๆนะครับ’ จรัสพงษ์ได้แต่คิดไม่อาจพูดออกมา

“ผมก็ดีใจที่คุณดาชอบครับ” คือที่ตอบออกไป

“เออ..แล้วนี่ทำไมคุณพงษ์ไม่พาคุณแม่หนูพิมพ์มาด้วยละคะ ทิ้งเธอไว้ที่ไหนเอ่ย”

“อ๋อ..พอดีเค้าไม่ค่อยสบายน่ะครับคุณดา ปวดๆหัวเลยให้นอนพักเพราะบ่ายนี้ผมก็กลับกรุงเทพฯแล้วครับ”

“อ้าว..เหรอคะ งั้นก็อยู่ได้พักเดียวเองสิเนี่ยนึกว่าจะได้คุยกันนานๆหน่อย คราวหน้าแวะมาต้องพามาให้รู้จักกันบ้างนะคะ หนูพิมพ์ก็ด้วยนะ..คุณพ่อกลับแล้วหนูก็มาหาป้าได้นะจ๊ะ”

“ค่ะคุณป้า หนูจะแวะมาหาบ่อยๆค่ะ จะทำขนมมาให้คุณป้าทานด้วยนะคะ” พิมพ์กานต์ยิ้มแต่ดวงตารื้นไปด้วยหยาดน้ำใสๆ เธอเห็นดารินแล้วนึกสงสารการินเป็นที่สุด

‘คุณแม่อยู่แค่นี้เอง..แต่พี่รินแม้แต่จะมาเยี่ยมยังไม่ได้ พิมพ์จะทำหน้าที่แทนพี่รินเองนะคะ’

“ดีจ๊ะ ป้าจะรอนะ ขวัญด้วยนะลูก..แวะมาที่นี่เมื่อไหร่ก็มาหาป้ามั่งนะ”

“แน่นอนค่ะคุณป้า ขวัญจะมาบ่อยๆค่ะ”

สองผู้สูงวัยและสองสาวต่างวัยจิบน้ำชาพร้อมด้วยเค้กฝีมือพิมพ์กานต์คุยกันรื่นเริง ดารินสดใสชื่นมื่นเพราะนานๆจะมีแขกมาเยี่ยม อีกทั้งยังถูกใจสองสาวที่ชวนคุยเรื่องสนุกๆสมัยอยู่อังกฤษด้วยกันเรียกเสียงหัวเราะให้นางได้ตลอด จนบ่ายคล้อยผู้มาเยือนต้องขอตัวกลับเพราะจรัสพงษ์ต้องไปขึ้นเครื่องบินกลับกรุงเทพฯ ซึ่งเจ้าของบ้านสวนดอกไม้ไม่วายขอคำมั่นสัญญาจากพิมพ์กานต์ว่าให้แวะมาเยี่ยมนางบ่อยๆ หญิงสาวให้คำมั่นว่าจะมาเยี่ยมอีกแน่นอนก่อนที่จะลากันกลับ พิมพ์กานต์หันกลับมามองดารินที่ออกมายืนส่งที่ประตูรั้วจนลับสายตา

‘พี่รินคะ..จนกว่าที่คุณป้าจะกอดพี่รินได้ พิมพ์จะกอดพี่รินไว้แทนนะคะ’