“มิว” พี่เซ้นส์ย่นคิ้วไม่พอใจที่ฉันพูดอย่างนั้น แต่ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขา ฉันต้องหงุดหงิดตายแน่ ถ้าอยู่กับพี่เซ้นส์นานกว่านี้ ฉันเอื้อมมือไปจับแขนเสื้อพี่บูม วิงวอนให้เขาช่วยพาฉันออกไปจากตรงนี้ พี่บูมทำหน้าเหรอหรา ไปไม่เป็น
“น้อง อย่าทำอย่างนี้กับพี่สิ พี่เครียดนะ” พี่บูมว่าแล้วเหล่สายตาไปมองพี่เซ้นส์
“เออ ไปกันเถอะ พี่บูม ปล่อยให้พี่เซ้นส์เค้าดูแลพี่ฟรังไปเหอะ คนนั้นเค้าสำคัญนิ” อีหยกทำหน้ากวนประสาท
“โอ๊ย ไอ้เด็กพวกนี้ กรุณาฟังกูนิดนึง กูไม่เกี่ยว เข้าใจปะเฮ้ย”
“พี่บูม พยุงมิวด้วย” อีหยกว่า ส่วนฉันก็ดึงแขนเสื้อคนตัวสูงยิกๆ ส่งผลให้อีพี่บูมเครียดหนัก
“เชี่ยไรของพวกน้องเนี่ย” พี่บูมสบถเมื่ออีหยกไม่แคร์และยังคงบังคับเขากลายๆ ด้วยการจ้อง พี่เซ้นส์ถอนหายใจยาวแล้วหันไปมองพี่บูม
“มึงพามิวไปเหอะบูม มิวคงไม่อยากคุยกับกูตอนนี้หรอก” เขาพูดก่อนจะเลื่อนสายตามามองฉัน “หนูอารมณ์เย็นแล้วค่อยมาคุยกัน
