“อีมิว! อีมิว!” เสียงอีหยกร้องไม่เลิกละนั่นกวนประสาทฉันมาก ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาก่อนจะพบว่าฉันกำลังนอนตักพี่บูมอยู่ และพี่บูมก็ลากฉันเข้ามาในห้องเรียน กระดุมเสื้อนิสิตฉันถูกปลดออกไปเม็ดสองเม็ด อีหยกเอาสมุดมาพัดฉันเป็นระวิง ส่วนพี่บูมก็ถือยาดมวนเวียนอยู่รอบจมูกของฉัน
...อะไรวะ
“โอ๊ย อีนี่ นึกว่าแกจะตายแล้วนะ อยู่ๆ ก็หน้ามืด ดีนะ พี่บูมรับแกไว้ทัน หัวใจฉันจะวาย”
“มิวไปทำอะไรมาเนี่ย ป่วยเหรอ ไปสถานพยาบาลมั้ย เดี๋ยวพี่พาไป ไหวรึเปล่า” พี่บูมถามฉันแล้วมองด้วยความเป็นห่วง ฉันกลืนน้ำลายแล้วเงียบ
พอพี่บูมพูดและแสดงสีหน้าเป็นห่วงฉันก็รู้สึกเจ็บนิดๆ เจ็บแบบไร้เหตุผล ปกติฉันไม่ได้เป็นคนเซ้นส์ซิทีฟขนาดนี้แต่ตอนนี้คงเป็นข้อยกเว้น หน้าอกฉันร้อนวาบก่อนที่ขอบตาฉันจะเริ่มชื้น
พี่บูมก็เป็นแค่เพื่อนพี่เซ้นส์ ไม่ใช่แฟนฉันสักหน่อย ทำไมเขาต้องดูแลเทคแคร์ฉันด้วย ในเมื่อพี่เซ้นส์ไม่เห็นจะดูดำดูดีอะไรฉันเลย ทุ
