เติ้งกู่เสียนชื่นชอบหญิงงามเป็นชีวิตจิตใจ พวกนางเปรียบดั่งอัญมณีเม็ดงามที่น่าหลงใหล บางเม็ดเปล่งประกายระยับเด่นสะดุดตา บางเม็ดมีสีสันฉูดฉาดทำใจเต้นแรง และบางเม็ดล้ำค่ามีราคาจนชั่วชีวิตนี้อย่างไรก็ต้องทุ่มสุดตัวเพื่อให้ได้มาครอบครอง
แต่อวี่เยียน...ต่างออกไปจากอัญมณีที่เติ้งกู่เสียนเคยพบเจอ
ขณะกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ มู่เหวินจิ้งก็เปิดประตูออกพร้อมเดินเข้ามาหาสหายคนสนิท “เจ้ามาที่นี่ทำไม ไม่รู้หรือว่าตอนนี้มีขุนนางกี่คนที่จับตาดูพวกเราอยู่”
“เจ้าอย่ากังวลไปเลย ใครๆ ต่างก็รู้ว่าข้าหมายตาน้องสาวเจ้าอยู่ หากข้าจะแวะเวียนมาบ้างก็มิแปลก อีกอย่างพวกเราก็ได้ชื่อว่าเป็นสหายที่โตมาด้วยกัน หากตัดขาดกันเลยมันก็ดูจะมีพิรุธมากกว่ากระมัง”
มู่เหวินจิ้งคิดตาม หลังจากเขาจับได้ว่ามีคนคิดทรยศอยู่ในกลุ่มทหาร มู่เหวินจิ้งก็เริ่มระแวดระวังตัวมากขึ้นกว่าเดิม แม้ปากจะบอกว่าไม่มีทางมองสหายในแง่ร้าย แต่ใจนั้น...อย
