NO HEART คนไร้หัวใจ

NO HEART 1 รัฐแมนิโทบา ประเทศแคนาดา ร่างสูงกำยำ พร้อมกับใบหน้าหล่อโหดที่ฉายแววหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด มือหนาเสยผมสีดำสนิทของตัวเองขึ้นไป ตามลำตัวไม่มีที่เว้นไว้ให้เห็นผิวเนื้อเลยสักนิด นอกจากรอยสัก บุรุษที่หน้าตาหล่อเหลาเป็นที่จับตามองของสาวๆ ในรันเวย์ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา เขาเพิ่งจะจากที่ที่เขาทำเรื่องเลวทรามไว้ แต่มีเหรอว่าคนอย่างเขาจะสนใจ... เพราะว่าตอนนี้กำลังโมโหและโกรธแค้นกับบุคคลที่ตามตัวเขามามากกว่า ร่างสูงนั่งมองออกไปบริเวณด้านนอกรถลีมูซีสีดำสนิท พร้อมกับพ่นควันบุหรี่ออกจากปากอย่างไม่สบอารมณ์เท่าที่ควร ก่อนที่รถหรูจะแล่นเข้าสู่ตัวบ้านที่เรียกง่ายๆ เลยว่า มันคือคฤหาสน์ดีๆ นี่เอง... บริเวณรอบบ้านประกอบไปด้วยชายชุดดำที่ประจำอยู่ตำแหน่งประตูรั้ว คฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ด้วยตัวบ้านสีขาวนวล เมื่อรถมาจอดอยู่ตรงบริเวณบ้าน ใบหน้าหล่อก็ถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด เดินตรงเข้าบ้านไปทันที “หยุดตรงนั้นแหละ ไวท์” น้ำเสียงเข้มแหบพร่าดังขึ้น ทำให้เท้าของไวท์ที่กำลังจะขึ้นไปชั้นบนถึงกับชะงัก ตวัดสายตาคมหันไปมองบุคคลที่เขาเกลียดมากที่สุด แต่ทำได้เพียงเก็บมันไว้ในใจ ไวท์กลอกตาไปมาพร้อมกับยกมือไหว้ “ริชาร์ด” ชายหนุ่มวัยสามสิบห้าปี ที่เป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในรัฐแห่งนี้ ไม่มีใครไม่รู้จักเขา บุรุษที่หล่อเปรียบดั่งเพชรเม็ดงามในวงการมาเฟีย ใบหน้าหล่อคมสไตล์ฝรั่ง เผยแผงอกแกร่งกำยำที่มีรอยสักสวยงามอยู่ทั่วไปหมด มือหนาคีบบุหรี่ออกจากปาก สวมแค่กางเกงยีนเอวต่ำเท่านั้น ไวท์เบ้ปากไปมาอย่างหงุดหงิด เพราะความที่ริชาร์ดเปรียบเสมือนพ่อของเขา เขาจึงทำได้แค่ทำตามคำสั่งของเขาทุกอย่าง เพราะเขามีบุญคุณ? บุญคุณที่รอวันที่เขาจะชำระไง “ลุงมีอะไร?” “ฉันสั่งว่ายังไง ห้ามเรียกฉันว่าลุง!!” “แล้วจะให้เรียกว่าอะไร?” “พ่อ หรือไม่ก็อา... ฉันไม่ได้แก่ถึงขนาดจะเป็นลุงของแกนะ” “เหรอ? แล้วไง จะให้ผมเรียกอะไรกันแน่ อาหรือพ่อดีล่ะ” “ไวท์!!” ริชาร์ดง้างมือจะตบใบหน้าหล่อที่แสยะยิ้มอยู่แบบนั้น เมื่อไหร่กันที่เขาไม่ได้เห็นแววตาของไวท์แบบนี้มานานแล้ว แววตาที่ดูเหมือนกับตอนนั้น... ตอนที่เขาเจอไวท์ แววตาที่ฉายแววความโกรธแต่ริมฝีปากกลับยิ้มออกมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “เอางี้แล้วกัน ผมขอเรียกว่าอานะ... เพราะถึงยังไง ผมไม่พูด อาก็ต้องไปโฆษณาอยู่ดีว่าผมเป็นหลานที่จะมาสืบทอดแก๊งมาเฟีย แทนลูกชายตัวเอง” “ไวท์ ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ และที่สำคัญตำแหน่งนี้ฉันยกให้แก ไม่เกี่ยวกับราชันย์” “อ่อเหรอ? ผมควรภูมิใจสินะ ห่ะ ดีใจจังเลย” ไวท์ทำท่าดีใจและสีหน้าระรื่นจนริชาร์ดได้แต่นิ่งไป ใบหน้าหล่อจับจ้องใบหน้าของริชาร์ดราวกับเขาเป็นศัตรูที่ต้องฆ่าให้ตายยังไงยังงั้น แต่ถึงแบบนั้นริชาร์ดรู้ดีว่าเขาไม่มีทางทำอะไรตัวเองแน่นอน ถึงจะมีความโหด เลวทรามและชั่วร้ายมากกว่าใครๆ ในคฤหาสน์หลังนี้ก็ตาม “ที่ฉันตามแกกลับมาก็เพราะจะเปิดตัวแกในฐานะหัวหน้าแก๊ง อีกอย่างจัดงานวันเกิดฉันไปด้วย” “เหอะที่เรียกตัวผมกลับมา เพราะเรื่องไร้สาระแค่เนี่ย?” “ถ้าฉันไม่เรียกตัวแกกลับมา มีหวังลิลลี่กับควีน ได้ตายแน่...” “ลิลลี่ไม่แน่ แต่กลับควีน... ทำไมอาชอบขัดจังหวะผมจังวะ!!” ยิ่งนึกถึงใบหน้าสวยของควีนแล้ว ไวท์ได้แต่หงุดหงิดในใจ เกือบจะได้ควีนแล้วเชียวถ้าคนๆ นี้ไม่โทรมาตาม ป่านนี้เขาอาจจะพาเธอมาที่นี่ด้วยกันแน่ “ราชันย์จะกลับจากไฮสกูลมางานวันเกิดฉันเหมือนกัน เด็กนั่นบ่นคิดถึงนายกับวิเวียน” “เหรอ? แล้ววิวไปไหน?” ไวท์ถามริชาร์ด จริงสิ... พี่สาวของเขาหายไปไหนกัน ไม่ได้ติดต่อกันมาตั้งนาน เพราะเขามัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับการหาตัวควีน ทำให้เขาลืมพี่สาวของตัวเองไปเลย วิเวียนกับไวท์อายุห่างกันแค่สามปีเท่านั้น ไวท์อายุยี่สิบปี ส่วนวิเวียนอายุยี่สิบสามปี ล่าสุดที่เขาเจอพี่สาวตัวเอง ก็อยู่ในทีวีกำลังให้สัมภาษณ์อยู่ ใช่... วิเวียนเป็นนางแบบดังของแคนาดา เพราะมีใบหน้าสวยคมในแบบที่คนตะวันตกชอบ ไหนจะรูปร่างที่สมส่วน สูงยาว ขาวและเนื้อนมไข่ ใบหน้าสวยคมมักจะไม่ค่อยแสดงออกว่ารู้สึกอะไร เหมือนกับไวท์ที่มีนิสัยคล้ายๆ กัน “วิว ไปถ่ายงานที่ต่างประเทศ น่าจะกลับ...” บรื้น!! ก่อนที่ริชาร์ดจะพูดอะไร เสียงเครื่องยนต์สุดหรูก็ดังขึ้นมาก่อน ใบหน้าหล่อทั้งสองคนจับจ้องไปที่หน้าคฤหาสน์ มองรถสปอร์ตสุดหรูสีดำที่จอดอยู่ ก่อนที่ประตูด้านข้างจะเปิดขึ้น พร้อมกับร่างระหงของหญิงสาวที่เขากำลังพูดถึง วิเวียนก้าวเท้าลงจากรถด้วยชุดเดรสรัดรูปสีแดงสด ผมสีดำน้ำตาลที่ดัดเป็นลอนใหญ่ก็ปล่อยลง ใบหน้าสวยคมมีสีหน้าที่เรียบเฉย ขาเรียวยาวอยู่บนส้นสูงสีขาว ทรวงอกอิ่มก็ล้นทะลักออกมาเพราะชุดมันรัดเกินไป มือบางถอดแว่นกันแดดสีชาออก เผยให้เห็นแววตาที่แสนจะเย็นชา ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปในรถหยิบกระเป๋าสะพายออกมา หนุ่มฝรั่งรูปหล่อเดินลากกระเป๋ามาให้เธอ ก่อนจะจูบไปที่ปากบางทันที และโบกมือลา “วิว!!” “วะ ไวท์...” หมับ!! ร่างหนามุ่งตรงไปหาพี่สาวของตัวเอง และกระชากร่างบางมากอดทันทีอย่างคิดถึง ใบหน้าหล่อซบลงกับไหล่นวลของวิเวียน จนร่างบางถอนหายใจออกมา ยกมือกอดร่างของน้องชายที่รักอย่างแนบแน่น ใบหน้าสวยซบลงกับไหล่ของเขาเช่นเดียวกัน ช่างเป็นภาพที่อบอุ่นมาก สายตาคมลืมขึ้นมองไปที่ร่างชายหนุ่มของริชาร์ดที่ยืนกอดอกมองอยู่ด้วยสีหน้าไม่ค่อยจะพอใจสักเท่าไหร่ อันที่จริงเขาไม่พอใจที่วิเวียนจูบกับผู้ชายอีกคนมากกว่า “เธอหายไปไหนมา?” “พี่ต่างหากที่ต้องถาม ว่านายหายไปไหนมา?” “ฉัน... ช่างเหอะ ห้ามไปรับงานที่ไปไกลจากฉันอีก เข้าใจไหมวิว!!” “แล้วทีไวท์ยังไปไกลจากพี่เลย” “มันไม่เหมือนกัน ฉันไม่อยากให้...” ไวท์ชะงักคำพูดของตัวเองทันที พลางถอนหายใจออกมา ไม่อยากนึกถึงเรื่องราวในอดีตอีกแล้ว และเขาก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นกับวิเวียนอีก เขามีแค่เธอเป็นญาติเพียงคนเดียว เขามีเธอที่รักเขาและเขาก็รักเธอ แค่นี้... นอกนั้นไม่มีหรอก วิเวียนเงยหน้าสบตากับไวท์ที่ยกมือลูบผมเธอทันที “นี่ ได้ข่าวว่าพี่เป็นพี่นายนะ ใครกันแน่ที่ควรจะลูบหัวใคร?” “ฉันไม่สน ฉันไม่อยากให้เธอไปไหนมาไหนคนเดียวอีกแล้ว ต่อจากนี้ฉันจะอยู่ที่นี่... เธอรับงานได้ แต่ต้องมีลูกน้องของฉันตามไปด้วยนะ เข้าใจไหมวิว” “ได้ๆ พี่เข้าใจ” วิเวียนยิ้มให้กับไวท์ เธอรู้ดีว่าไวท์จะพูดอะไร แต่ถึงอย่างนั้นเรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว เธอไม่อยากเห็นไวท์ในโหมดนั้นอีกแล้ว... ไวท์ในตอนนั้นที่สามารถทำร้ายใครก็ได้ แม้กระทั่งตัวของเธอเอง ใบหน้าหล่อจูบลงไปที่หน้าผากของพี่สาวตัวเองอย่างอ่อนโยน คนเดียวที่เขาจะอ่อนโยน และปกป้อง คงจะมีแต่พี่สาวของเขาเท่านั้น “อ้าวล่ะ เข้ามาในบ้านได้แล้ว ฉันมีเรื่องจะคุยกับทั้งสองคน” ริชาร์ดเดินหมุนตัวเข้าไปในบ้าน ไวท์ที่ได้ยินแบบนั้นก็ออกอาการหงุดหงิดทันที ประคองร่างพี่สาวของตัวเองเข้ามาในบ้าน “สั่งจริงนะ ไอ้เวร!!” “ไวท์” “เออ สักวันเหอะ... กูจะทำให้มึงไม่มีความสุข ไอ้ริช!!” ใบหน้าหล่อคม ตวัดสายตามองวิเวียน ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนทันที โดยไม่ฟังคำสั่งของริชาร์ด ใบหน้าสวยของวิเวียนได้แต่ส่ายหน้าไปมากับอารมณ์ของน้องชายตัวเอง ร่างบางเดินไปที่ห้องรับแขก ก็เห็นริชาร์ดกำลังนั่งจิบวิสกี้อยู่ สายตาคมมองร่างระหงที่เดินตรงมานั่งตรงข้ามกับเขา “ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?” “โทนี่ค่ะ เป็นเพื่อนกัน” “เหรอ? แค่นั้นเหรอ?” วิเวียนพยักหน้ารับ ก่อนจะมองสบตากับริชาร์ดที่มองเธอด้วยสีหน้านิ่งๆ ก่อนจะกระดกวิสกี้เข้าปากจนหมด ถอนหายใจออกมา มองไปที่ผนังห้อง มองกรอบรูปที่มีรูปของเขา ราชันย์และ ราเชล... ผู้หญิงที่เขารัก แต่ดันจากเขาไปตอนที่คลอดราชันย์ออกมา “อีกสองวันจะถึงวันเกิดของฉัน... ราชันย์จะกลับมาจากไฮสกูลและกลับมาอยู่ที่นี่เลย เพราะต้องมารอสอบเข้ามหาลัย” “อ่อค่ะ” “ราชันย์บ่นคิดถึงเธอกับไวท์ หึ ลืมว่าฉันเป็นพ่อไปแล้วมั้ง?” “ไม่หรอกค่ะ ยังไงราชันย์ก็ต้องคิดถึงคุณริชอยู่แล้ว” ใบหน้าสวยส่งยิ้มอ่อนไปให้เขา ริชาร์ดมองตามด้วยสีหน้านิ่งๆ จ้องมองใบหน้าสวยอยู่นานจนวิเวียนขมวดคิ้วทันที ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะทำงาน หยิบกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินมาถือไว้ และเดินมานั่งข้างๆ วิเวียนที่ขยับตัวออกห่างเขานิดหน่อย ใบหน้าหล่อคมของริชาร์ดยังคงจับจ้องมองใบหน้าของวิเวียนอยู่แบบนั้น ราวกับว่าไม่เบื่อเลยที่จะมองเธอไปนานๆ “ปีนี้เธออายุยี่สิบสามแล้วใช่ไหม?” “เอ๋? ค่ะ วิวเพิ่งฉลองวันเกิดไปเมื่ออาทิตย์ก่อนที่ไปทำงาน” “ฉันมีของขวัญให้เธอด้วย ซื้อไว้นานแล้ว... จะให้เธอในวันเกิด แต่เธอดันไปทำงานซะก่อน” “อ่อ ขอบคุณค่ะ” ริชาร์ดยืนกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินให้วิเวียน มือบางยกมือไหว้ขอบคุณและเปิดออกก็เห็นว่าเป็นสร้อยคอเพชรขนาดเล็กรูปหัวใจ ส่องแสงอย่างสวยงามจนเธอยิ้มออกมา “ชอบไหม? ความจริงฉันจะซื้อให้ใหญ่กว่านี้ แต่มันคงไม่เหมาะกับเธอ ฉันเลยเลือกเส้นนี้ให้” “ขอบคุณนะคะคุณริช สวยมากเลยค่ะ” ใบหน้าสวยหันไปยิ้มให้กับริชาร์ดที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว ทั้งสองคนสบตากันอย่างนิ่งๆ จนวิเวียนเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี หยิบสร้อยขึ้นมาดูก่อนที่มือหนาจะคว้ามันไป “ฉันสวมให้นะ” “จะดีเหรอคะ? วิวสวมเองได้นะ” “ไม่ต้อง หันหลังมา” ริชาร์ดพยักหน้าให้ร่างบางหันหลังให้ วิเวียนต้องทำตามคำสั่ง ก่อนจะรวบผมของตัวเองมาไว้ด้านหน้าเพื่อเปิดลำคอขาว มือหนาอ้อมมือไปด้านหน้า พร้อมกับใบหน้าหล่อที่แนบชิดกับซอกคอหอมที่ทำให้เขาหัวใจเต้นรัวๆ หลังจากสวมเสร็จ ใบหน้าหล่อก็กระซิบที่ข้างหูของวิเวียนทันที