คนที่ไม่ยอมมานู้นแล้วสนมฮุ่ย กับขบวนเสด็จ ที่ถือวิสาสะเข้าไปโดยไม่ได้เชื้อเชิญ
“ฮุ่ยเหนียง ถวายพระพร ฝ่าบาท” น้ำเสียยังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แพรวาคิดดัดเสียงได้อ่อนหวานนัก ชายตามอง เหมยหลิวเหมือนเป็นสิ่งปฏิกูล
เหมยหลิวขยับตัวรวดเร็วยืนขึ้น ถวายพระพรสนมฮุ่ยดวงแววตาใสซื่อเช่นเดิม
“วันนี้ฮุ่ยเหนียง ตุ๋นรากบัวมาถวายฝ่าบาท” รากบัวอีกแล้วแพรวาคิดคงไม่เหมือนวันนั้นนะ
ฮ่องเต้ชำเลืองตามอง เพียงแวบเดียว
สนมฮุ่ย พาหุ่นสะโอดสะองเดินเข้าไปนั่งใกล้ฝ่าบาท จนเกือบกลายเป็นนั่งตัก
“เหมยหลิวลองชิม ตุ๋นรากบัว” ฮ่องเต้เอ่ยปากชวนรอยยิ้ม สว่างใสก่อเกิดขึ้นบนใบหน้าสวยหวาน
“หวังว่าคงไม่ได้เหมือนครานั้น” สนมฮุ่ยหน้างอแต่ก็เปลี่ยน สีหน้าเป็นแช่มชื่น
“ไม่เพคะ วันนี้ฮุ่ยเหนียงรู้ว่าฝ่าบาททรงงานหนักฮุ่ยเหนียงไม่อาจดูดาย” สายตาไม่ต่างจากคำพูด สาวใช้ ติดตามสนมฮุ่ย ยกโถรากบัวตุ๋นเข้ามาวางลงตรงหน้าตักใส่ถ้วยกระเบื้อ
