“ตามหมอหลวง ฝ่าบาท ทรง ต้องคมมีด “เป็นเสียงชินอ๋องอีกเหมือนเดิม เหมยหลิวจ้องมองที่แพรวา และฮ่องเต้ด้วยแววตาที่อยากจะคาดเดาความคิดของนาง
สนมฮุ่ย ดิ้น สุดแรง เพื่อให้หลุดจากการควบคุมตัว เมื่อองครักษ์สองสามคน เข้ามาจับตัว
“ฝ่าบาท อย่าจองจำฮุ่ยเหนียงเลย ฮุ่ยเหนียงไม่ได้ตั้งใจทำให้ฝ่าบาทต้องบาดเจ็บ เห็นแก่ความเป็นผัวเมียของเราด้วยเถิดฝ่าบาท...ฝ่าบาท..ฝ่าบาท” เสียงตะโกนดังห่างออกไปเรื่อยๆ
แพวาถลาเข้า จับท่อนแขนที่มีรอยเลือดเป็นด่างดวง น้ำตาไหลริน
“อย่าร้องเลย ...ข้าไม่เจ็บ..ไม่เป็นไรไม่ต้องห่วง” น้ำเสียงอ่อนโยนแต่แพรวากลับติดลมเสียแล้วร้องไห้ขี้มูกโป่ง มือใหญ่บรรจงเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือแล้วก็สวมกอดเมื่อยังได้ยินเสียงสะอื้น หนักขึ้นกว่าเดิมชินอ๋องเบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้า เหมยหลิว กัดเม้มริมฝีปากแน่น
“ปล่อยข้านะ ข้าจะ ขอความเป็นธรรมกับฝ่าบาท ท่านพ่อช่วยข้าด้วยพวกเจ้าปล่อยข้านะไม่อย่างนั้นพ่
