ฮ่องเต้ตัวร้ายกับยัยตัวป่วน

คนสำคัญ

สาวใช้สองคนทำหน้างุนงงสงสัย อ้าวๆ ๆ ถามไม่ตอบเสียได้

เดินหลบเลี่ยงออกจากห้องทั้งคู่ก่อนที่ประตูแบบในหนังจีนถูกปิดลงแพรวาสงสัยเป็นหนักหนาอะไรพาเธอมาอยู่ตรงนี้จะหาคำตอบจากใครได้ แต่ตอนนี้รู้สึกเพลียเหลือเกิน ขอนอนเอาแรงก่อนถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลจะได้มีแรงหนี

“สนมฮุ่ย ..เสด็จ” เสียงขานจากใครสักคนข้างนอกดังเข้ามาในห้องแพรวาขยี้ตา แรงๆ นี่เราอยู่ในหนังจีนหรือเปล่าวะ

ร่างสูงสวยสะคราญเดินเยื่องย่างเข้ามาในห้องด้วยท่าทางอ่อนช้อย

เสียงพูดแบบผู้ดีหรือผู้หญิงแบบกุลสตรี

“แม่นางคนนี่เองหรือ ที่ผู้คนร่ำลือว่า ฝ่าบาททรงกระโดดลงไปช่วยขึ้นมาจาก สระน้ำในอุทยานทีเดียวเชียว” แพรวาผงกศีรษะขึ้นมาจากหมอนรู้สึกหัวหนักอึ้ง ได้แต่ยิ้มจะตอบว่าอย่างไรดีภาษาจีนก็พูดไม่ค่อยคล่อง พูดคล่องคำเดียว เสินเมอ

“หน้าตาผิวพรรณ ต่างจากชาวเรา นางคง มาจากด่านชายแดนที่ไหนสักแห่ง” สาวรับใช้สองคนที่เดินตามหลังมาคล้ายกับ ฝาแฝดคนหนึ่งเอ่ยปากขึ้นมา

“ฮ่องเต้ทรง เสด็จ เฝ้าไข้ตั้งแต่วันแรก จน ถึงเมื่อเช้านี้เลยค่ะพระสนม” ใบหน้าสวยเรียบตึงขึ้นมาทันทีแต่ก็ปรับสีหน้าโดยเร็ว แทบจับพิรุธไม่ทัน

“ฝ่าบาททรงเป็นแบบนี้ตลอดเมื่อคราวที่เราป่วยเพียง เล็กน้อย ก็อยู่ดูแลใส่ใจเรา...ทั้งคืนทรงเป็น ฮ่องเต้ที่เอาใจใส่ไปเสียทุกเรื่องแบบนี้ด้วยพระมหากรุณาธิคุณจึงทำให้เราซาบซึ้งในน้ำพระหฤทัยอย่างยิ่ง”

แหวะใครถาม นึกว่าอยากรู้หรืออย่างไร

“เจ้ามาจากเมืองหน้าด่านแห่งใด” พูดอยู่คนเดียวแพรวาเริ่มรำคาญเธอต้องพูดแบบยานคางแบบนี้ด้วยไหม

“เออ เออ เออ” อะไรดีวะจะเข้าใจที่เราพูดไหมหนอเรียนมาหกปีแทบไม่มีประโยชน์พอ จะพูดจริงๆ กับติดอ่าง

“เออ ไม่รู้” หน้าสวยมีแววเยาะหยัน

“คงจะเสียสติ มารยาท ค่อนข้างทราม คงมาจากตระกูลชั้นต่ำเป็นแน่แท้” หาเอาแล้วไง เล่นใหญ่เลยหรืออย่างไร

“ห้าสิบก้าว หัวเราะเยาะร้อยก้าว เห็นก็เห็นอยู่ว่าฮ่องเต้ทรงเอาใจใส่ข้า แค่ไหน” (จำมาจากหนังจีน555) แพรวาเชิดหน้า ทำให้ใบหน้าสวยขาวใส น่ามองยิ่งยามที่ไร้เครื่องสำอาง

หน้าตาก็ดี ชื่อก็เพราะ นางสนมคนนี้กับชื่อของนางช่างตรงกันข้ามกันโดยสิ้นเชิง (ฮุ่ย แปลว่าเมตตากรุณา)

อีกฝ่ายใบหน้าบึ้งตึงแต่สักครู่ก็เปลี่ยนเป็นแย้มยิ้ม

“เจ้าเข้ามาอยู่ที่หลังยังไม่ได้รับการแต่งตั้งให้มีตำแหน่งใดอย่าเพิ่งสำคัญตัวผิดไปเราอย่างไรเสียก็เป็นสนมเอก คาดว่าหากทรง มีการคัดเลือกฮองเฮาไม่แน่ว่าอาจเป็นเราเมื่อนั้นเจ้าค่อยมา คารวะกันอีกคราว” โห ล้ำลึกๆ แพรวาอยากตะโกนออกไปว่าอย่ามายุ่งกับเธอ

ยกมือขึ้นชี้หน้าสนมฮุ่ย แบบลืมตัว

“เจ้านั่น ล่ะอย่าสำคัญตัวเองผิด ร่วมทั้งฮ่องเต้ของเจ้าด้วยเราไม่ได้อยากเป็นฮองเฮาของใคร” สนมฮุ่ยเอามือปิดปาก ตาเบิกโพลงด้วยไม่เคยเห็นใครที่มีกิริยาก้าวร้าว แบบนี้ภายในวังหลวงแห่งนี้

“บังอาจ เจ้าบังอาจ ใช้วาจา เยี่ยงนี้กับพระสนมได้รึ”

เสียงดังสนั่น มาจาก ด้านหลัง

“ไทเฮา เสด็จ” อ้าวเฮ้ยมากันเป็นกองทัพเลยทีเดียว