แพรวา เดิน เอื่อยเฉื่อยไม่สนใจ สภาพแวดล้อมข้างกาย ยกมือขึ้นปิดปากหาวลี่มี่ เดินตามอย่างสำรวมเอามือกุมอยู่ข้างหน้าแบบนางในทั่วไป
“ดอกไม้ร่วงหล่น ลงพื้น คล้าย ความรัก หลุดปลิวหายไป” เสียงทุ้ม ดังอยู่ใต้ต้นเหมยที่ออกดอกสีชมพูพร่างพราว ใต้ต้นดอกเหมยร่วงหล่น เกลื่อนพื้น
“หากเจ้ามิใช่ดอกเหมย ใย ไม่หวนคืน” แพรวายืนนิ่งฟังอยู่ตรงนั้น โอ้ล้ำลึก คนที่นี่ ช่างเปรียบเปรย
ร่างสูงขายาว ยืนชม ดอกไม้อยู่ตรงนี้ไม่ใช้ใครอื่น แต่เป็นฮ่องเต้ ที่แพรวา เมื่อรู้ว่าเป็นฮ่องเต้ ทำให้เกิดอาการหมั่นไส้ มาเพ้ออะไรอยู่ตรงนี้ แพรวายืนอยู่ในเงามืด ไหนเลยลองฟังคารมของหนุ่มที่นี่ดู ปรากฏร่างของ หญิงสาวนางหนึ่งที่แพรวามองพินิจอยู่ตั้งนานถึงรู้ว่าเป็น กุ้ยเหริน เดินออกมาจากระเบียงด้านหน้าตำหนัก
“ความรู้สึกฝังลึก ยากขุดรากถอนโคน เหมือน ราก ของดอกเหมยที่หยั่งลึกยาก ขุดถอน” แพรวาอดทึ่งกับ สำนวนของกุ้ยเหรินไม่ได้
“เจ้าอย่า
