“คือว่า จะไปทำไม ไม่ทราบ ท่านไปเกะกะเปล่าๆ” แพรวาสงสัยหนักมาก
“โบราณว่าหญิงงามเหมือนไม้เลื้อย แต่โหวหยางจื้อเหมือน รากไผ่ ซอนไซหยั่งลึกยากที่จะตัดรากถอนโคน ข้าเองไม่ได้คิดอะไรกับเจ้าไม่ได้ มีนอกมีในคิดเสียว่าข้าเป็นเก๊อเกอ”
โหวหยางจื้อหันไปมองหน้าคนพูดทันทีทันควัน เล่นใหญ่ เกี่ยวไรวะฟาดพิงมาได้อีก
“อยากไปก็เชิญอย่างนั้นข้าน้อย เฟยลี่ต้อง ให้ท่าน นำทางเป็นไกด์ให้ด้วย”
“ไก่ อะไร”
“เปล่าไกด์ๆ ที่แปลว่าผู้นำทาง”
“อ๋อ เข้าใจ เจ้ามาจากเมืองไหนกันแน่” ที่ที่ไกลแสนไกล ต้องเดินทาง หลายพันปี เพียงแค่คิดแพรวาไม่กล้าพูดออกไป
“เราไปกันเถอะท่านโหว” แพรวาหันไปชวน หนึ่งชายรูปงาม อีกคนสาวเท้ามาเดินเคียงข้างภาพที่เห็นคือ ชายสองคนเดินขนาบข้างหญิงงาม ออกไปพ้นประตูวังด้านนอก ทหารยามแสดงความเคารพ ซุบซิบกันวุ่นวายว่า ผู้หญิงของฝ่าบาท ต้องอาศัยคนคุ้มกันถึงสองคน ทั้งท่านโหวที่ไม่ธรรมดาและชินอ๋องผู้สูงศักดิ์
