แพรวา ด้วยชุด สีขาวที่บางเบาไม่มีเสื้อคลุมสวมทับความหนาวเหน็บข้างนอก นั้นต่างจากจิตใจที่ร้อนรุ่ม แพรวาหันหลัง พิง ต้น ดอกเหมย คิดทบทวนเรื่องต่างๆ และบทรักเมื่อสักครู่ว่าไม่ได้เพื่อเธอหากแต่เป็นอีกคนน้ำตา เจ้ากรรมก็พาลไหลรินอีกครั้ง ทรุดตัวลงช้าๆ หลังพิงต้นดอกเหมยปล่อยให้น้ำตาร่วงลงจน
ถึงที่สุดเธอเป็นเพียงตัวสำรองไม่ว่าในภพไหนๆ กอดอกห่อไหล่งองุ้มหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ ความหนาวภายนอกไม่อาจเท่าภายใน ที่มองไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง เป็นเพียงคนคั้นเวลาของคน ถึงสองคนในช่วงเวลา ไม่นานมานี้
เสื้อคลุม หนานุ่ม อบอุ่นถูกคลี่ลงคลุมไปทั่วตัว แพรวา เงยหน้าขึ้นมอง เจ้าของเสื้อคลุมหนานุ่มนั้น น้ำตาเต็มตา
“น้ำตาหมดร่างไม่อาจ แบ่งเบา ความทุกข์ภายในใจได้หรอก แม่นาง” ชินอ๋อง ผู้นี้ ใยทำไมท่าทีเปลี่ยนไป แพรวา มองเห็นความจริงใจ และเอื้ออาทรในแววตานั้น
“ปล่อยให้ข้าได้ร้องเถิด เพื่อปลดปล่อย”
“อากาศหนาว เย็น กลัว
