7
1193 คำ
ส่วนเพื่อนทั้งสองที่ตามมาติดๆ พอถึงตัวยศสรัน ก็รีบปราม เกรงว่าเดี๋ยวจะได้เรื่องใหญ่ หากสาวเจ้ามีเจ้าของ สวยๆ แบบนี้คงไม่มีทางโสด
“เดี๋ยวๆ ไอ้ยศใจเย็นๆ โว้ย นี่มันเรื่องอะไรกันวะ มึงจะพาน้องเขาไปไหน” ธนกรเจ้าของผับเอ่ยถามด้วยท่าทีตกตะลึงและเป็นกังวล เขาเกรงจะมีเรื่องหากเธอมากับแฟน หรือกลุ่มเพื่อนๆ ที่มาด้วยอาจไม่พอใจกับการกระทำของเพื่อนเขา
ยศสรันเบนใบหน้าหล่อมามองหน้าเพื่อน “ไม่มีอะไร ไม่ต้องตกใจ พวกมึงกลับไปที่โต๊ะนั่งดื่มต่อเถอะ กูแค่มีเรื่องต้องเคลียร์กับเมียกูหน่อย”
“เมีย/เมีย” แทบจะเป็นเสียงเดียวกันตอกย้ำให้รู้ว่าที่ได้ยินในผับไม่ได้ฟังผิด
ยศสรันหันมาตอบเพียงสั้นๆ แค่นั้น แล้วไม่สนใจท่าทางตกใจของเพื่อนอีก เพราะต้องการใช้เวลาเคลียร์ใจกับเมียที่ทิ้งเขาไปอยู่เกาหลีใต้ ปล่อยให้เขาเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวมานานหลายปี ก่อนจะหันกลับมารั้งข้อมือเล็กของเปมนีย์ให้เดินตามเขาออกไปตรงชายหาดที่ติดกับด้านหลังของร้านซึ่งบริเวณนั้นเงียบสงบ เสียงเพลงไม่ดังรบกวน เพื่อคุยเรื่องส่วนตัว ปล่อยให้เพื่อนสนิททั้งสองยืนงงเป็นไก่ตาแตก และหันกลับมามองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ
“ไอ้ยศมีเมียตอนไหนวะไอ้กร ทำไมกูก็เพื่อนสนิทถึงไม่ได้ไปงานแต่งมัน” ก็เขาเป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนสนิทของยศสรันเพื่อนมีเมียทำไมไม่รู้
“อย่าว่าแต่มึง กูยังไม่เคยได้เห็นการ์ดแต่งงานของมันเลย” เจ้าของผับไหวไหล่ แต่รู้ดีว่านิสัยยศสรันไม่เคยพูดเล่น และสาวสวยที่ถูกมันพาออกมาเคลียร์ก็ไม่ได้ปฏิเสธเรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ ธนกรจึงส่งสัญญาณชวนเพื่อนกับไปนั่งที่โต๊ะ ทิ้งให้คนทั้งคู่เคลียร์กันเป็นการส่วนตัว
เปมนีย์ชักสีหน้าตกใจ “คุณยศ ปล่อยนะคะ ตอนนี้ฉันเป็นอิสระจากคุณแล้ว คุณไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวฉันอีก เพราะเรื่องระหว่างเรามันจบไปตั้งนานแล้ว ทำไมต้องมาฉุดกระชากกันแบบนี้ กรุณาให้เกียรติผู้หญิงด้วยค่ะ” เธอขึงตามองเขา พยายามจะดึงมือออก แต่ยศสรันข้อแข็งมาก
ยศสรันย่นคิ้วพลางจ้องหน้าคนถามตาเขม็ง “จบเหรอ เรื่องเก่าจบแล้ว แต่เรื่องใหม่กำลังจะเริ่ม”
เปมนีย์ไม่เข้าใจเขาเลย เธอร้องโวยวายขณะพยายามแกะมือหนาที่เกาะกุมข้อมือเล็กของเธอเอาไว้แน่นและพาเธอเดินเลียบชายหาดซึ่งห่างออกมาจากผับของธนกรเรื่อยๆ
“เรื่องใหม่หมายความว่ายังไงคะ ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูด ก็สัญญาระหว่างเราคุณเป็นฝ่ายจบมันเอง คุณเองที่ไล่ฉันออกไปให้พ้นจากชีวิตคุณไม่ใช่หรือคะ”
ยศสรันมองไปที่ดวงหน้าสวยของคนพูด สายตาของเขาเวลานี้เหมือนเรดาร์ที่กำลังสำรวจรูปร่างหน้าตาของผู้หญิงตรงหน้าที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นภรรยาถูกต้องตามนิตินัยของเขามาก่อนเพียงแต่เป็นการจดทะเบียนลับๆ ที่เขาไม่ต้องการให้ใครรู้เพื่อแผนการบางอย่างเท่านั้น
เขาย้ำสีหน้าเคร่งเครียด “ตอนนี้มันจบไม่ได้แล้วเธอต้องช่วยฉัน รู้ไหมว่าฉันต้องยุ่งยากใจแค่ไหน ตอนนี้ทั้งยี่หวาและหญ้าหวาน ลูกสาวฝาแฝดของเรา กำลังทั้งดื้อทั้งแสบสุดๆ ถึงฉันจะดูแลเอาใจใส่พวกแกดีมากแค่ไหน เด็กๆ ก็ยังต้องการแม่อยู่ดี”
“ลูกของเรา คุณเมาแล้วใช่ไหมคะคุณยศ ถ้าไม่ไหวฉันไปตามเพื่อนคุณสองคนเมื่อครู่นี้ให้มาพาคุณกลับไปส่งที่บ้านจะดีกว่า” เพื่อนของเขาเมื่อครู่เธอเองก็ไม่รู้จักเพราะสถานะภรรยาตามกฏหมายของเธอในเวลานั้นเป็นความลับ การจดทะเบียนที่ไม่ได้มีพิธีการใดๆ ไม่มีใครรู้ นอกจากเธอ เขา น้องสาวของยศรันกับท่านนายอำเภอที่เป็นสักขีพยาน
เปมนีย์ทั้งสับสนและตกใจ ยี่หวากับหญ้าหวานคือใคร หรือว่าเป็นลูกของเขา
“ลูกคุณขาดแม่!? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะคะ ฉันไม่ใช่แม่ของลูกๆ คุณสักหน่อย นี่ถ้าคุณเมาฉันขอตัวก่อนนะคะ ออกมานานแล้วกลัวเพื่อนๆ จะเป็นห่วง”
เปมนีย์ก้าวเดินไปข้างหน้าจากนั้นร่างบางผวาลุกขึ้นอย่างอัตโนมัติเมื่อยศรันก้าวพรวดมารั้งแขนเธอไว้ทัน
“จะไปไหน เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบให้ใครเดินหนีแบบนี้ ”
ยศสรันฉุนขาด เสียงเข้มขึ้นอย่างลืมตัว เมื่อเห็นท่าทีเฉยชาอย่างไร้เยื่อใยของเปมนีย์
“ถ้าพวกเด็กๆ ต้องการแม่ คุณก็แค่ไปง้อขอคืนดีกับแม่เด็กสิคะ หรือว่าคุณไปทำอะไรแม่เด็กๆ โกรธ เขาถึงทิ้งลูกให้คุณดูแล” สุดท้ายเธอคิดอย่างเลวร้ายที่สุด “หรือว่าเธอเสียไปแล้วคะ”
อารมณ์คนพูดพุ่งขึ้นเมียคงลบความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องของเขาไปจนหมด มันน่านัก“นี่เธอไม่เข้าใจที่ฉันพูดจริงๆ ใช่ไหม หรือแกล้งยั่วโมโหฉันแน่ แม่ของยี่หวากับหญ้าหวานยังไม่ได้เสียชีวิต”
เขาขึ้นเสียงใส่เธอแบบนี้เปมนีย์เลย“ถ้างั้นคุณก็ไปบอกเธอสิ ไปขอร้องให้เธอกลับมาดูแลลูกๆ เด็กๆ จะได้ไม่ขาดแม่”
กลายเป็นว่ายศสรันจับมือเธอทั้งสองข้างเอาไว้ หรี่ตามองผู้หญิงตรงหน้าที่ตอนนี้สวยสะพรั่งขึ้นไปอีกยิ่งตอนเห็นเธอเต้นอยู่ในผับเขาชัดเจนกับคำว่าอาการหึงหวงจนควันออกหู
“งั้นจะบอกแล้วนะ กลับมาช่วยฉันดูแลลูกๆ หน่อยได้ไหม พวกแกต้องการแม่”
คิ้วเรียวยาวขมวดมุ่นด้วยความงุนงง ใบหน้าสวยฉายแววฉงนไม่คลาย เมื่อสิ่งที่ยศสรันพูดประหนึ่งว่ากำลังบอกเธอ จากนั้นเปมนีย์ก็เชิดหน้าเถียงกลับอย่างเย่อหยิ่ง หลังถูกกล่าวหาทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิด
“ฉันหมายถึงให้คุณไปง้อขอคืนดีกับแม่ของลูกคุณ ไม่ใช่มาบอกฉัน เพราะฉันคงช่วยอะไรไม่ได้”
“ลืมเรื่องเก่าของเราไปหมดแล้วเหรอ”
สิ่งที่ยศสรันตอกย้ำทำให้เปมนีย์เม้มริมฝีปากแน่น มองเขาด้วยสายตามีคำถามเมื่อนึกขึ้นได้
“อุ๊ย!...หรือว่า ...อย่าบอกนะว่า” พลันมือบางก็ยกขึ้นมาปิดริมฝีปากสวยได้รูปทันที
ฟากยศสรันเงียบไปเล็กน้อยหลังจากสะกิดเรื่องลับที่เปมนีย์พยายามลืมไปหมดแล้ว และเริ่มต้นชีวิตใหม่ใบหน้าหล่อเข้มปรากฏรอยยิ้มกริ่มขึ้นที่มุมปากหยัก
“ก็เธอนั่นแหละ แม่ของยี่หวากับหญ้าหวาน และตอนนี้พวกแกต้องการให้เธอดูแล”
- ผู้เขียน
