ใต้สถานะเพื่อน

เพราะฉัน???

เจ้าป่าเหลือบสายตามองฉันนานเป็นนาที ริมฝีปากเหยียดเป็นเส้นตรง พยักหน้าขึ้นลงเป็นคำตอบ คำตอบของเขามันชัดเจนมาตลอดนี่นา เจ้าป่ารักและหลงพลอยใสจะตาย ไม่รู้สตางค์จะถามมันทำไมให้เมื่อยปาก

“แล้วถ้ามันทำแบบนี้ มึงจะยังรักมันอยู่ไหม?”

อีกัส เกย์หน้าหวานแย่งโทรศัพท์ฉันไปส่งให้เจ้าป่า เขาดูตกใจมาก ที่เห็นใบหน้าซีดเผือดและร่างกายเปลือยเปล่าท่อนบนของพลอยใสในจอโทรศัพท์ แววตาคมปราดมองมาที่ฉัน เสี้ยวหน้าของใครสักคนที่ติดเข้ามา คงทำให้เจ้าป่ารู้ ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร

“มึงไม่ล่ามคนของมึงไว้ดีๆหน่อยวะวาฬ!”

น้ำเสียงน่ากลัว ราวกับระเบิดลงตู้มใหญ่! ใบหน้าหล่อเหลาสไตล์ลูกครึ่ง แสดงออกชัดเจนว่าโกรธมาก ถ้าหากไม่มีจูเน่คว้าแขนไว้ เชื่อไหมว่ามันต้องเข้ามาขย้ำคอฉันแน่ๆ

“มึงนั่นแหละไอ้เจ้า! ทำไมไม่ล่ามเมียมึงไว้ดีๆ ปล่อยให้มันมาแย่งคู่หมั้นกูได้ไง มึงจัดให้เมียมึงไม่ถึงใจหรือไง มันถึงได้วิ่งโร่มาอ้าขาให้พี่อชิเอา”

ฉันเองก็โกรธไม่แพ้กัน ยิ่งมันมาโทษว่าเป็นความผิดฉัน ฉันยิ่งโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ถลาเข้าไปกระชากเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทของมัน จนกระดุมสองเม็ดด้านบนขาดออกจากรังดุม

กัสจังไม่กล้าห้ามฉัน เลือกที่จะถอยไปนั่งอยู่กับสตางค์ จูเน่เองก็ถอยไปนั่งอยู่กับกุ้งแก้ว ไม่มีใครกล้าเข้ามาห้ามฉันกับเจ้าป่าเลยสักคนเวลาเราทะเลาะกันแต่ละครั้ง มันเหมือนมีพายุหมุนวนอยู่รอบๆ ไม่มีใครอยากเสี่ยงโดนลูกหลงหรอก เชื่อฉันสิ

“มึงต่างหาก! ถ้ามึงปรนเปรอไอ้นั่นดีๆ มันจะมีคนอื่นเหรอ เพราะมึงมันจืดชืดไงวาฬ ไอ้ห่านั้นถึงอยากได้ของๆกู!”

“ไอ้เหี้ย! ทำไมต้องมาโทษกูวะ! อาจจะเป็นเมียมึงก็ได้ที่มาอ่อยพี่อชิของกู อีนั่นมันก็จ้องจะเอาของๆกูทุกอย่างอยู่แล้ว อีตอแหลนั่นแหละที่ผิด!”

“มึงไม่เคยโทษตัวเองหรอกวาฬ อะไรๆก็โยนไปให้คนอื่นตลอด ครั้งนี้ก็คงเหมือนกัน ถ้าหากว่ามึงยอมให้ไอ้นั่นเอา มันคงไม่มองคนอื่นหรอก ทำไมวะ! กับอีแค่นอนครางให้มันพอใจ ทำไมไม่ทำให้มันดีๆ เหมือนปากแจ๋วๆ ที่แว้ดๆของมึงบ้าง!”

เจ้าป่าจับปากฉันดึงจนยื่น ฉันอ้าปากเพื่อเถียงกลับ แต่แรงบีบยิ่งมีมากขึ้น ดวงตาคมมองจ้องด้วยแววตาแปลกไป ฉันกลั้นน้ำตาไว้ แต่มันก็ยังไหลออกมาอยู่ดี

บางทีมันอาจจะจริงอย่างที่เจ้าป่าพูดมาก็ได้ ถ้าฉันยอมให้พี่อชิทำเหมือนที่เขาทำกับพลอยใส ถ้าฉันเอาใจเขาสักหน่อย เขาอาจจะไม่มีคนอื่นก็ได้

“มึงไม่ต้องมาบีบน้ำตาใส่กู กูไม่ใช่มัน! ถ้าอยากร้องไห้ ไปร้องใส่มันนู้น!”

“เออ! กูไม่เคยเห็นมึงเป็นเขาหรอก มึงเทียบเขาไม่ได้ด้วย คนอย่างมึง ดีได้ไม่เท่าเล็บขบพี่อชิด้วยซ้ำ”

มือที่คลายออกนิดๆ เพิ่มแรงบีบมากขึ้น ก่อนเขาจะปล่อยฉันให้เป็นอิสระ พิงหลังนั่งพ่นลมหายใจออกแรงๆ ด้วยท่วงท่าที่ไม่ต่างจากนายแบบเลยสักนิด

“มึงกับมันเลิกกันจริงๆสินะ?”

“เรื่องของกู!”

ฉันเป็นคนอารมณ์ขึ้นแล้วลงยาก หยิบเหล้ารัมเทใส่แก้ว ยกขึ้นซดรวดเดียวหมด กัสจังเมื่อเห็นว่าสงครามปะทะอารมณ์ เริ่มกลายเป็นสงครามเย็น ก็ขยับมานั่งข้างฉัน ยกมือใหญ่โตของมันลูบผมฉันเบาๆ ฉันกอดร่างผู้ชายของมันไว้แน่น น้ำตาซึมออกมาไม่หยุด เมื่อสมองคิดตามคำพูดของเจ้าป่าอีกครั้ง

ฉันกับพี่อชิ เราไม่เคยทำกันจนถึงขั้นตอนสุดท้าย ฉันกับเขามีความสัมพันธ์กันมาหมดแล้วทุกรูปแบบ เขาเคยทำให้ฉัน ฉันเคยทำให้เขา เพียงแต่ไม่เคยสอดใส่เข้ามาด้านใน ฉันเป็นคนขอร้องไม่ให้เขาทำแบบนั้นเอง ฉันไม่อยากให้เขาทำ เพราะไม่ค่อยมั่นใจความรู้สึกของตัวเอง

ไม่รู้สิ ฉันเคยคิดว่าตัวเองหวั่นไหวเพราะผู้ชายที่ชื่อเจ้าป่า ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็เริ่มไม่มั่นใจ ว่ารักพี่อชิมากเหมือนเมื่อก่อนหรือเปล่า และเหตุผลบางอย่างที่ฉันไม่เคยบอกใคร และไม่กล้าบอก

“อีวาฬ! มือมึงจะซนไปถึงไหน?”

กัสจังแหวเสียงสั่น จับมือฉันที่ลูบวนอยู่แถวๆต้นขามันออก ฉันมองมันด้วยสายตามีความหวัง ถ้าหากฉันยั่วยวนพี่อชิมากกว่านี้ เขาอาจจะไม่หันกลับไปมองพลอยใสก็ได้ ตอนนี้ยังทันอยู่ไหม เขายังอยากจะมีฉันอยู่ในชีวิตหรือเปล่า

“ฮึก ฮือๆ ถ้าหากฉันมีเสน่ห์เหมือนอีปอบพลอย ฉันกับพี่อชิคงไม่ลงเอยแบบนี้ ฮือ”

นั่นอาจจะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันพ่ายแพ้ให้กับพลอยใส ฉันมีทุกอย่าง ทั้งรูปร่างที่เหมือนกับหุ่นนางแบบ รูปหน้าสวยหวานที่ไม่จำเป็นต้องแต่งเติมมากมายก็สวย ฐานะทางบ้านก็เข้าขั้นร่ำรวย แต่สิ่งที่ฉันไม่มีคงเป็นเสน่ห์

ฉันเป็นลูกสาวคนโตของครอบครัว ถูกบทบาทหน้าที่บังคับให้ต้องเข้มแข็ง ฉันออดอ้อนไม่เป็น ท่าทางแข็งกระด้าง ซ้ำยังบ้างานอีก สองปีหลังจากเรียนจบ ฉันแทบไม่มีเวลาให้พี่อชิเลย เขาคงเหงา และคงอ้างว้างมาก จนต้องหันไปหาผู้หญิงอื่นเข้ามาเติมเต็ม

“อย่ามาคว่ำครวญตอนนี้ได้ไหมวะ รำคาญ!”

“เจ้า! มึงเองก็ต้องเข้าใจวาฬบ้างนะเว้ย มันผิดตรงไหนกัน มันเป็นคนสั่งให้อีนั่นไปเอากับคู่หมั้นมันเหรอ ก็ไม่! มึงก็รู้ว่าพลอยใสเป็นคนยังไง กูเชื่อว่ามึงไม่ได้โง่ เพียงแต่มึงไม่อยากยอมรับความจริง”

จูเน่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เจ้าป่าที่กำลังเตรียมหาคำมาด่าฉันอีกนั่งเงียบ หยิบขวดเหล้ามาเทกรอกปาก ฉันมองจูเน่อย่างขอบคุณ เพราะได้รับการอบรมมาอย่างดี และเป็นถึงลูกสาวของท่านผู้ว่า จูเน่จึงดูน่าเกรงขามมากๆ แม้จะตัวเล็กแค่นิดเดียว