ใต้สถานะเพื่อน

อดีตคู่หมั้น

Tru Tru

ฉันเหลือบตาไปมอง เสียงโทรศัพท์นั่นเป็นเสียงโทรศัพท์ของเจ้าป่า เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ ทำหน้ายุ่งยาก ก่อนจะกดตัดสายไป วางโทรศัพท์คว่ำหน้าไว้บนโต๊ะ ไม่นานก็มีสายเข้ามาอีก เขาเลือกที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดปิดเครื่อง แล้ววางมันไว้แบบเดิม

“ฉันกลับดีกว่า ปวดหัว”

บอกเพื่อนทุกคนเสียงเบา ตอนแรกตั้งใจจะดื่มกับเพื่อนจนเมา แต่มีเจ้าป่าอยู่ด้วยแล้วไม่มีอารมณ์จะดื่ม เปิดกระเป๋าล้วงหาเงินออกมาจ่ายค่าเหล้าให้เพื่อน แม้พวกเราจะฐานะใกล้เคียงกันทุกคน แต่ไม่เคยมีใครเอาเปรียบเพื่อนเลยสักครั้ง ไม่เคยคิดจะกินของเพื่อนฟรีด้วย

“มื้อนี้ฉันเลี้ยงนะ ถือว่าขอบคุณที่เวลาแย่ๆของฉัน มีพวกแกนั่งอยู่ใกล้ๆ”

“แกโอเคไหมวาฬ อยู่ต่อดีกว่าไหม กลับไปตอนนี้สภาพจิตใจอาจจะแย่ลงก็ได้”

กัสจังพูดด้วยน้ำเสียงห่วงใย คนอื่นๆก็มองด้วยสายตาห่วงใยไม่แพ้กัน มีเพียงเจ้าป่าเท่านั้นที่มองฉันด้วยสายตาแบบเดิม

ไอ้คนตาขวาง!

“ฉันไม่เป็นไร”

ลุกขึ้นยืนช้าๆ เซไปด้านข้างนิดๆ จนมีมือใครบางคนยื่นมาประคอง ฉันตวัดสายตามองอย่างโกรธเคือง เจ้าป่ารีบดึงมือออกไปอย่างรวดเร็ว ฉันก้าวเดินออกไปเท่าที่กำลังของตัวเองจะทำได้ เดินผ่านเหล่านักเที่ยวในโซนวีไอพี ออกไปด้วยความยากลำบาก

หมับ!

“เห้ย! จับไมวะ!”

“หยุดคุยกันก่อนสิครับคนสวย”

“มึงเหงาเหรอ! กลับบ้านไปคุยกับแม่มึงดิ!”

ฉันพูดอย่างไม่สนใจ ว่าผู้ชายที่จับมือฉันอยู่ จะมีรูปร่างใหญ่กว่าตัวเองมากแค่ไหน การแตะเนื้อต้องตัวโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นสิ่งที่ฉันไม่ชอบสุดๆ เห็นแววไม่พอใจในแววตาของเขา แต่ช่วยดูหน้าฉันด้วย ฉันเองก็ไม่พอใจสุดๆเหอะ

“ปากดีจังวะอีห่านี่!”

“ไม่ได้ดีแค่ปากด้วย ปล่อยกูเดี๋ยวนี้” กดเสียงต่ำบอกคนตรงหน้า

“มานี่เลยมึง!”

ไอ้นั่นกระชากแขนฉันท่ามกลางสายตาคนอื่นๆ ฉันไม่มองหาคนช่วย ขยับตัวเบียดคนแถวนั้นให้ออกห่าง เพื่อหาพื้นที่ให้ตัวเองได้วาดขา เมื่อได้ระยะที่พอดี ก็บิดข้อมือหมุนตัวตวัดขาขึ้นวาดท่าจระเข้ฟาดหาง ปลายรองเท้าส้นแหลมปรี๊ดเฉียดใบหน้าผู้ชายคนนั้นไป เพราะฉันตั้งใจทำเพียงแค่นั้น

แคว่ก!

เสียงเดรสสุดแพงขาดออกจากกัน ฉันเบ้ปากขึ้นสูง รู้สึกเสียดายชุดเดรสที่สั่งตัดมาสุดๆ

“ทีหลังจะคุกคามใคร ก็ช่วยดูอารมณ์เขาด้วย ไอ้คxxเอ้ย!”

ฉันค้างขาไว้อย่างนั้น หลายคนมองฉันอย่างตกใจ บางคนมองด้วยความชื่นชม ส่วนผู้ชายคนนั้นยืนหน้าซีดตัวสั่น เมื่อเห็นว่าฉันก็เป็นมวย

“วาฬ! เกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่มีอะไรหรอกจู กูกลับแระ!”

จูเน่วิ่งหน้าตื่นเข้ามาใกล้ ฉันโบกมือไปมาเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร เดินต่อไปแบบไม่หันกลับไปมอง สมองคิดทบทวนเรื่องต่างๆ ไอ้การเลิกกันมันไม่มีปัญหาหรอก ฉันไม่ได้คิดมาก แต่ฉันจะบอกคนในครอบครัวยังไงนี่สิ คนในบ้านคาดหวังกับการแต่งงานของฉันกับเขามากเลย

เห้อ! ปวดหัว

ฉันเลือกที่จะขับรถไปคอนโด มากกว่าจะเดินทางกลับบ้าน ไม่อยากกลับไปถูกพ่อแม่ซักไซ้ พวกท่านต้องได้ยินข่าวเรื่องที่ฉันกับพี่อชิ ไม่ได้ไปดินเนอร์ฉลองครบรอบวันหมั้นแล้วแน่ๆ ฉันไม่รู้จะบอกพวกท่านว่ายังไงดี พวกท่านคงไม่เชื่อฉันหรอก เพราะพี่อชิในสายตาพวกท่านนั้น ไม่ต่างจากพี่อชิในสายตาฉันก่อนที่จะเกิดเรื่องในคืนนี้เลย พี่อชิเป็นคนดีที่สุดในโลก ตอนนี้สำหรับฉัน เขาเคยเป็นแบบนั้น

วันรุ่งขึ้น

06:45 น.

Tru Tru

โทรศัพท์ส่วนตัวแผดเสียงอยู่ไม่ไกล ฉันปรือตาขึ้นมองหา หยิบมันขึ้นมา ก่อนจะสบทลั่นเมื่อเห็นเวลาในหน้าจอ ขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงหลังเข้ากับหัวเตียง กดรับสายจากเลขาที่โทรมารบกวนการนอนตั้งแต่เช้า

“มีอะไรหว้า?”

ลูกหว้า เลขาสาวอายุ 28 ปี แม้จะอายุมากกว่าเกือบสามปี แต่ฉันมีศักดิ์เป็นเจ้านาย เลยไม่ต้องเรียกเธอว่าคุณหว้า น้ำเสียงแสดงออกถึงความหงุดหงิดของฉัน ทำเอาเลขาสาวกลืนน้ำลายลงคอจนได้ยิน

[คุณวาฬคะ …คือสินค้าของบริษัท K ที่เราจัดส่งเมื่อวาน มีปัญหาค่ะ วันนี้คนของบริษัท K จะเข้ามาคุยเรื่องค่าเสียหายที่เกิดขึ้นค่ะ]

บริษัท K หรือ ชื่อเต็มคือ KNP กรณภัทร กรุ๊บ บริษัทผลิตและขายส่งสินค้าทางการชื่อดัง บริษัทของอดีตคู่หมั้นฉันนั่นเอง เมื่อวานบริษัทฉันส่งออกสินค้าการเกษตรให้กับบริษัทนั้น เรื่องที่ว่ามีปัญหา ฉันซึ่งเป็นผู้จัดการบริษัท ยังไม่ได้รับรายงานรายละเอียดเลย ที่ลูกหว้าโทรมาหาแต่เช้า นั่นเพราะเธอทำงานพลาดสินะ

“กี่โมง แล้วทางนั้นส่งใครมา?”

[น่าจะตอนแปดโมงเช้าเลยค่ะคุณวาฬ ส่วนคนที่มาคุย ทางนั้นแจ้งว่าเป็นคุณอชิตะค่ะ]

ฉันเดาไว้ว่าต้องเป็นพี่อชินั่นแหละ เพราะต้นปีหน้าเขาจะได้ขึ้นเป็นผู้บริหารร่วมกับญาติพี่น้องคนอื่นๆแล้ว ปีนี้เขาเองก็เพิ่งได้รับตำแหน่งกรรมการผู้บริหารไป แต่ส่วนใหญ่ทางนั้นไม่เคยส่งพี่อชิมา ครั้งนี้หรือครั้งต่อๆไป ทางนั้นอาจจะส่งเขามาตลอด

คงมีคนเริ่มระแคะระคายเรื่องเมื่อคืนบ้างแล้ว คงกดดันให้เขากับฉันสานสัมพันธ์ให้คงเดิม แล้วฉันต้องทำยังไงต่อไปดี กับแก้วที่มันแตกยับไม่เหลือชิ้นดีสักชิ้น

“โอเคหว้า เดี๋ยวจะรีบแต่งตัวออกไป”

กดวางสายจากเลขาคนสนิท ขยับลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว ขอบคุณตัวเองคนเมื่อคืนที่หนีกลับมาก่อน ถ้าเลือกที่จะเมาหัวราน้ำ งานวันนี้ต้องแย่แน่

ฉันเข้าไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำ อาบน้ำสระผมที่พันกันยุ่งเหยิง เพราะเมื่อคืนดึงทึ้งมันเหมือนคนบ้าออก ฉันมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง ฉันก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ายัยพลอยนั่นเลยนี่หวา หน้าสวยหวาน ตากลมโต จมูกเชิ่ดรั้น ริมฝีปากกระจับจิ้มลิ้ม ผมสีน้ำตาลเข้ม แล้วฉันจะมารู้สึกเหมือนเป็นคนแพ้อยู่ทำไม

ไม่สิ! ฉันไม่ได้แพ้

อาบน้ำเสร็จฉันก็รีบออกมาแต่งตัว เลือกค้นเสื้อผ้าในตู้ออกมาใส่ ยิ้มอย่างพอใจเมื่อชุดที่อยู่ในตู้ เป็นชุดที่เคยใส่ตั้งแต่สมัยเรียน ส่วนใหญ่เป็นชุดเที่ยวกลางคืน ไม่ค่อยโป๊มาก แต่ไม่ค่อยเรียบร้อยเหมือนชุดสูทที่ฉันใส่ทำงานตามปกติ

ฉันเลือกแต่งหน้าเข้มกว่าทุกที เพื่อให้เข้ากับเดรสสีเขียวขี้ม้าที่ด้านหน้าเป็นคอวี ผ่าลึกอวดร่องอกอวบ ผมสีน้ำตาลเข้มเป่าเสร็จแล้วก็ม้วนเป็นลอนใหญ่ ใช้สเปย์จัดทรงนิดๆ เหลือบสายตามองนาฬิกา ยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจเมื่อเวลาล่วงเลยไปเกือบถึงเวลาเข้างาน กว่าจะขับรถไปถึงบริษัทก็ราวๆหนึ่งชั่วโมง

ช่วยนั่งรอกันอย่างร้อนรนสักชั่วโมงนะคะ คุณอดีตคู่หมั้นขา!